Και φέτος Δευτέρα (19/2). Και φέτος στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου.
Και φέτος φίσκα. Και φέτος «ξύλο» (με την καλή έννοια). Και φέτος καταιγισμός από τραγούδια και ωραίες στιγμές.
Και φέτος γνώριμο ρεπερτόριο και ελάχιστες διαφοροποιήσεις από τα standards. Και φέτος, όμως, χαμογελαστές φάτσες.
Και φέτος πολύ τραγούδι και χορός και αγκαλιές και μεθυσμένα φιλιά και μεθυσμένα μηνύματα (sms από εκείνα που (δεν) πρέπει να στείλεις) και φέτος ζωντανά πράγματα και φέτος συνθήματα σχεδόν γηπεδικά και φέτος ο Φώτης Σιώτας (βιολί) και φέτος ο Κυριάκος Ταπάκης (λαούτο και μπουζούκι) και φέτος ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου (κοντραμπάσο) και φέτος ο Νίκος Μαγνήσαλης (τύμπανα).
Και φέτος «χαμός» με τα τραγούδια του Θανάση (τα παλιά) και φέτος «πανικός» με τα «Πάγια», τα «Διόδια», τη «Νεράιδα», το «Χρόνο να λαβώσω». Και φέτος παραγγελιές στο «ατάκα» με το «Γράμμα σε έναν ποιητή» και την «Πυθία» να παίζονται δευτερόλεπτα μετά το λαϊκό αίτημα.
Και φέτος ο Σωκράτης Μάλαμας ακούραστος και δοτικός, με το ίδιο καίριο χιούμορ, το διακριτικό, αλλά τόσο εύστοχο. Και το χαμόγελο αυτό το αινιγματικό. Του παιδιού που έχει κάνει σκανταλιά αλλά δεν την έχεις ανακαλύψει ακόμα και δεν σου πάει καρδιά να το μαλώσεις.
Φέτος, όμως, ήταν η Ιουλία Καραπατάκη στη φωνή, που εντυπωσίασε με τις δυναμικές της ερμηνείες που κάνουν τραγούδια γνώριμα να φαντάζουν «κάπως αλλιώς».
Φέτος ήταν ο Νίκος Παραουλάκης με τα πνευστά του και το μπαγλαμά του και διαφοροποιούσε λιγάκι τον ήχο. Φέτος ήταν και τα καινούργια τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου που κυκλοφόρησαν πριν από λίγες μέρες (κάτι που δεν φάνηκε μιας και ο κόσμος τα τραγουδάει απέξω ήδη - ειδικά την «Καλύβα» που πρωτογνωρίσαμε με τη φωνή του Γιώργου Μιχαήλ).
Φέτος, δηλαδή, δεν είναι όλα ίδια κι ας μοιάζουν. Για το προσεκτικό μάτι και αυτί, υπάρχει ένα «ανακάτεμα» της τράπουλας. Και έτσι το πρόγραμμα ρέει, κυλάει χωρίς να το καταλάβεις.
Έτσι που, όταν ο Σωκράτης Μάλαμας σε αποχαιρετά στις 2.15 το βράδυ, μετά από τρεις ώρες «παιχτήρι», λες: αυτό ήταν όλο; Τέλειωσε;
Έλεγα χθες, χαριτολογώντας, στην παρέα: όλοι Σωκρατικοί είμαστε τελικά. Σωκρατικοί και ΑΕΚ. Κι ας μην το ξέρουμε. Σωκρατικοί και μη, λοιπόν, ΑΕΚτζήδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, σπεύσατε. Λιγοστεύουν οι παραστάσεις (ως τα μέσα Μαρτίου) και μετά αργεί το καλοκαίρι.
Υ.Γ. Κρατώ δυο κουβέντες φίλων από χθες. Ο πρώτος μού είπε στην είσοδο: «να προσέχεις απόψε». Και η δεύτερη μου το τόνισε: «δεν είναι συναυλία. Συνεδρία είναι».
*Τα βίντεο προέρχονται απ’ το youtube απ’ το χρήστη mysterphaz
Και φέτος φίσκα. Και φέτος «ξύλο» (με την καλή έννοια). Και φέτος καταιγισμός από τραγούδια και ωραίες στιγμές.
Και φέτος γνώριμο ρεπερτόριο και ελάχιστες διαφοροποιήσεις από τα standards. Και φέτος, όμως, χαμογελαστές φάτσες.
Και φέτος πολύ τραγούδι και χορός και αγκαλιές και μεθυσμένα φιλιά και μεθυσμένα μηνύματα (sms από εκείνα που (δεν) πρέπει να στείλεις) και φέτος ζωντανά πράγματα και φέτος συνθήματα σχεδόν γηπεδικά και φέτος ο Φώτης Σιώτας (βιολί) και φέτος ο Κυριάκος Ταπάκης (λαούτο και μπουζούκι) και φέτος ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου (κοντραμπάσο) και φέτος ο Νίκος Μαγνήσαλης (τύμπανα).
Και φέτος «χαμός» με τα τραγούδια του Θανάση (τα παλιά) και φέτος «πανικός» με τα «Πάγια», τα «Διόδια», τη «Νεράιδα», το «Χρόνο να λαβώσω». Και φέτος παραγγελιές στο «ατάκα» με το «Γράμμα σε έναν ποιητή» και την «Πυθία» να παίζονται δευτερόλεπτα μετά το λαϊκό αίτημα.
Και φέτος ο Σωκράτης Μάλαμας ακούραστος και δοτικός, με το ίδιο καίριο χιούμορ, το διακριτικό, αλλά τόσο εύστοχο. Και το χαμόγελο αυτό το αινιγματικό. Του παιδιού που έχει κάνει σκανταλιά αλλά δεν την έχεις ανακαλύψει ακόμα και δεν σου πάει καρδιά να το μαλώσεις.
Φέτος, όμως, ήταν η Ιουλία Καραπατάκη στη φωνή, που εντυπωσίασε με τις δυναμικές της ερμηνείες που κάνουν τραγούδια γνώριμα να φαντάζουν «κάπως αλλιώς».
Φέτος ήταν ο Νίκος Παραουλάκης με τα πνευστά του και το μπαγλαμά του και διαφοροποιούσε λιγάκι τον ήχο. Φέτος ήταν και τα καινούργια τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου που κυκλοφόρησαν πριν από λίγες μέρες (κάτι που δεν φάνηκε μιας και ο κόσμος τα τραγουδάει απέξω ήδη - ειδικά την «Καλύβα» που πρωτογνωρίσαμε με τη φωνή του Γιώργου Μιχαήλ).
Φέτος, δηλαδή, δεν είναι όλα ίδια κι ας μοιάζουν. Για το προσεκτικό μάτι και αυτί, υπάρχει ένα «ανακάτεμα» της τράπουλας. Και έτσι το πρόγραμμα ρέει, κυλάει χωρίς να το καταλάβεις.
Έτσι που, όταν ο Σωκράτης Μάλαμας σε αποχαιρετά στις 2.15 το βράδυ, μετά από τρεις ώρες «παιχτήρι», λες: αυτό ήταν όλο; Τέλειωσε;
Έλεγα χθες, χαριτολογώντας, στην παρέα: όλοι Σωκρατικοί είμαστε τελικά. Σωκρατικοί και ΑΕΚ. Κι ας μην το ξέρουμε. Σωκρατικοί και μη, λοιπόν, ΑΕΚτζήδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, σπεύσατε. Λιγοστεύουν οι παραστάσεις (ως τα μέσα Μαρτίου) και μετά αργεί το καλοκαίρι.
Υ.Γ. Κρατώ δυο κουβέντες φίλων από χθες. Ο πρώτος μού είπε στην είσοδο: «να προσέχεις απόψε». Και η δεύτερη μου το τόνισε: «δεν είναι συναυλία. Συνεδρία είναι».
*Τα βίντεο προέρχονται απ’ το youtube απ’ το χρήστη mysterphaz
