Προσπαθούσα από την έναρξη του σχήματος να πάω ένα βράδυ να τους ακούσω και τα κατάφερα την περασμένη Παρασκευή (16/3). Πως θα «έδεναν» μεταξύ τους; Ποιος θα ερχόταν πιο κοντά στον άλλο; Θα άκουγα επιτέλους το Μιχάλη Χατζηγιάννη σε χαμηλότερους τόνους και ουσιαστικότερες ερμηνείες κάτω από τη σκέπη και τη φροντίδα της Δήμητρας Γαλάνη; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Για μένα, το μεγάλο «όπλο» της παράστασης είναι η ορχήστρα της. Και το ξεκαθαρίζω από την αρχή και το πιστώνω στη Δήμητρα Γαλάνη. Της βγάζω το καπέλο για την ουσιαστική της νιότη και ανοιχτωσιά. Έχει διαλέξει μουσικούς - προσωπικότητες που ενσαρκώνουν το ηχητικό της όραμα με τον καλύτερο τρόπο. Η ίδια, άλλωστε, με μεγάλη γενναιοδωρία, δεν σταματά να τους εκθειάζει από σκηνής. Χρήζουν αναφορά τα ονόματά τους: Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (τύμπανα), Μηνάς Λιάκος (ηλεκτρική κιθάρα), Θωμάς Κωνσταντίνου (λαούτο, μαντολίνο, λάφτα, κιθάρα), Σπύρος Μάνεσης (πιάνο) και Στέλιος Προβής (μπάσο).
Από εκεί και πέρα, ουσιαστικής σημασίας είναι το πρώτο μέρος του προγράμματος, όπου ακούγονται τα λιγότερο γνωστά (πλην όμως αγαπημένα) τραγούδια της σπουδαίας αυτής τραγουδίστριας. Καλά τα σουξέ, δεν λέω, αλλά υπάρχουν και μερικά «διαμαντάκια» που γνωρίζουν οι μυημένοι που πρέπει να διατηρούνται στις μνήμες του ακροατηρίου. Αυτό επιχειρεί και τελικά επιτυγχάνει η Δήμητρα Γαλάνη με τις επιλογές του πρώτου μέρους.
Μετά το διάλειμμα, στη σκηνή εμφανίζεται και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Αμήχανος, ντροπαλός και -ίσως- έξω από τα νερά του, πραγματοποιεί την καλύτερη εμφάνιση των τελευταίων χρόνων. Με τη βοήθεια της ορχήστρας παρουσιάζει μερικά από τα τραγούδια του (της καλή ποπ, όπως λέει και η Γαλάνη παρουσιάζοντάς τον) με τρόπο ιδιαίτερο, λαμπερό και φροντισμένο. Ακόμα και το τραγούδισμά του είναι διαφορετικό. Για πρώτη -ίσως- φορά μετά από χρόνια υπενθυμίζει ότι είναι μια από τις πιο θελκτικές και ενδιαφέρουσες φωνές του πρόσφατου παρελθόντος του ελληνικού τραγουδιού. Όλο αυτό χωρίς να είναι εντελώς χαλαρός. Μοιάζει να παλεύει με την αυτοσυγκράτηση και κάθε τόσο τραγουδάει φράσεις με την έπαρση του ποπ σταρ. Σε κάθε περίπτωση, παρασέρνει το κοινό να τραγουδήσει μαζί του και το τελικό πρόσημο είναι θετικό.
Δίπλα του, η Δήμητρα Γαλάνη αποδεικνύει το μεγαλείο της. Φαίνεται ότι έχει μελετήσει το ρεπερτόριο που καλείται να ερμηνεύσει και - το λέω και ανατριχιάζω όπως και την ώρα της ακρόασης - δίνει άλλη διάσταση σε μερικά τραγούδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο τρόπος που εκφέρει τις λέξεις στο «Το σ’ αγαπώ» (μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης - στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη) και οι μικροαλλαγές που προσθέτει στη μελωδική του γραμμή και στις καταλήξεις δίνουν μια άλλη διάσταση, μια νέα «φορεσιά» στο πασίγνωστο αυτό τραγούδι. Γίνεται, έτσι, αντιληπτή και η διαφορά των δύο ερμηνευτών και καθίστανται σαφή τα «χιλιόμετρα» που έχει να διανύσει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μέχρι να φτάσει στην καταξίωση.
Ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα στο live αυτό. Τραγούδησα πολύ, συγκινήθηκα και ανατρίχιασα σε αρκετά σημεία και τελικά έφυγα χαμογελαστός και προβληματισμένος (με την καλή έννοια).
*Τα video προέρχονται απ’ το youtube
Για μένα, το μεγάλο «όπλο» της παράστασης είναι η ορχήστρα της. Και το ξεκαθαρίζω από την αρχή και το πιστώνω στη Δήμητρα Γαλάνη. Της βγάζω το καπέλο για την ουσιαστική της νιότη και ανοιχτωσιά. Έχει διαλέξει μουσικούς - προσωπικότητες που ενσαρκώνουν το ηχητικό της όραμα με τον καλύτερο τρόπο. Η ίδια, άλλωστε, με μεγάλη γενναιοδωρία, δεν σταματά να τους εκθειάζει από σκηνής. Χρήζουν αναφορά τα ονόματά τους: Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (τύμπανα), Μηνάς Λιάκος (ηλεκτρική κιθάρα), Θωμάς Κωνσταντίνου (λαούτο, μαντολίνο, λάφτα, κιθάρα), Σπύρος Μάνεσης (πιάνο) και Στέλιος Προβής (μπάσο).
Από εκεί και πέρα, ουσιαστικής σημασίας είναι το πρώτο μέρος του προγράμματος, όπου ακούγονται τα λιγότερο γνωστά (πλην όμως αγαπημένα) τραγούδια της σπουδαίας αυτής τραγουδίστριας. Καλά τα σουξέ, δεν λέω, αλλά υπάρχουν και μερικά «διαμαντάκια» που γνωρίζουν οι μυημένοι που πρέπει να διατηρούνται στις μνήμες του ακροατηρίου. Αυτό επιχειρεί και τελικά επιτυγχάνει η Δήμητρα Γαλάνη με τις επιλογές του πρώτου μέρους.
Μετά το διάλειμμα, στη σκηνή εμφανίζεται και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Αμήχανος, ντροπαλός και -ίσως- έξω από τα νερά του, πραγματοποιεί την καλύτερη εμφάνιση των τελευταίων χρόνων. Με τη βοήθεια της ορχήστρας παρουσιάζει μερικά από τα τραγούδια του (της καλή ποπ, όπως λέει και η Γαλάνη παρουσιάζοντάς τον) με τρόπο ιδιαίτερο, λαμπερό και φροντισμένο. Ακόμα και το τραγούδισμά του είναι διαφορετικό. Για πρώτη -ίσως- φορά μετά από χρόνια υπενθυμίζει ότι είναι μια από τις πιο θελκτικές και ενδιαφέρουσες φωνές του πρόσφατου παρελθόντος του ελληνικού τραγουδιού. Όλο αυτό χωρίς να είναι εντελώς χαλαρός. Μοιάζει να παλεύει με την αυτοσυγκράτηση και κάθε τόσο τραγουδάει φράσεις με την έπαρση του ποπ σταρ. Σε κάθε περίπτωση, παρασέρνει το κοινό να τραγουδήσει μαζί του και το τελικό πρόσημο είναι θετικό.
Δίπλα του, η Δήμητρα Γαλάνη αποδεικνύει το μεγαλείο της. Φαίνεται ότι έχει μελετήσει το ρεπερτόριο που καλείται να ερμηνεύσει και - το λέω και ανατριχιάζω όπως και την ώρα της ακρόασης - δίνει άλλη διάσταση σε μερικά τραγούδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο τρόπος που εκφέρει τις λέξεις στο «Το σ’ αγαπώ» (μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης - στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη) και οι μικροαλλαγές που προσθέτει στη μελωδική του γραμμή και στις καταλήξεις δίνουν μια άλλη διάσταση, μια νέα «φορεσιά» στο πασίγνωστο αυτό τραγούδι. Γίνεται, έτσι, αντιληπτή και η διαφορά των δύο ερμηνευτών και καθίστανται σαφή τα «χιλιόμετρα» που έχει να διανύσει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μέχρι να φτάσει στην καταξίωση.
Ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα στο live αυτό. Τραγούδησα πολύ, συγκινήθηκα και ανατρίχιασα σε αρκετά σημεία και τελικά έφυγα χαμογελαστός και προβληματισμένος (με την καλή έννοια).
*Τα video προέρχονται απ’ το youtube
