επιλέγοντας στη θέση της ηρωίδας τη Μαρινέλλα, υπό τη σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη και τα πλήκτρα του Νεοκλή Νεοφυτίδη. Αυτές είναι οι γενικές πληροφορίες για την παράσταση «Η σονάτα του σεληνόφωτος», που ξεκίνησε εχθές 15 Ιουλίου 2015 και θα ολοκληρωθεί δύο μέρες μετά, στην οδό Πειραιώς 260, στον Ταύρο.
Όμως, πώς μπορεί κανείς να περιγράψει όλο αυτό που έζησε ένα ολόκληρο «θέατρο» στην πρεμιέρα της παράστασης; Πώς μπορούν να αποτυπωθούν στο ηλεκτρονικό χαρτί τα συναισθήματα που ξύπνησαν κατά τη διάρκεια του λυρικού έργου;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το σκηνικό της παράστασης προετοίμαζε τον θεατή για αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Το μαύρο χρώμα ήταν διάχυτο σε όλη τη σκηνή, ίχνη καπνού απλώνονταν στο χώρο και το πιάνο στεκόταν στα αριστερά της σκηνής, δίνοντας εικόνα απόλυτης αρμονίας. Ο Νεοκλής Νεοφυτίδης (που απόδειξε περίτρανα ότι είναι ένας μεγάλος κλασικός πιανίστας) κάθεται στο πιάνο και ξεκινά με τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Μπετόβεν που ήταν ο «συνδετικός κρίκος» της μουσικής σε όλη την παράσταση. Η Μαρινέλλα εμφανίζεται ως γυναίκα με τα μαύρα καταχειροκροτούμενη από το κοινό ερμηνεύοντας είτε τραγουδιστά είτε πεζά τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου.
«Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου…». Ο στόμφος της στα απαραίτητα σημεία του έργου, αλλά και οι ερμηνείες της ακόμα και στα πιο δύσκολα μουσικά στιγμιότυπα, προδίδουν μια καλλιτέχνιδα που θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που έχει κάνει στις τόσες δεκαετίες της καριέρας της. Μαζί της στη σκηνή είναι δύο χορευτές, ο Αντώνης Σπορίδης και ο Γιάννης Σταυρόπουλος που, υπό τις οδηγίες του Γιώργου Νανούρη εναρμονίζονται άψογα με τη μουσική και τον λόγο, κάνοντας κινήσεις άλλοτε δυναμικές κι άλλοτε ήρεμες.
Ο τελευταίος, σκηνοθέτησε αυτήν την παράσταση λιτά και εκφραστικά, χρησιμοποιώντας ελάχιστα αντικείμενα που ταίριαζαν απόλυτα με το νόημα του έργου. Η μουσική του Ξαρχάκου - που ήταν και ο εμπνευστής αυτής της συνάντησης - είναι διακριτικά προσαρμοσμένη στο νόημα των λέξεων του Ρίτσου και στις ικανότητες της Μαρινέλλας. Έντονη, δωρική, ήρεμη και συγκινητική στα σημεία που έπρεπε, προσδίδοντας μια άλλη αίσθηση σε ολόκληρο το έργο.
«Η σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου έχει πλέον αλλάξει τρόπο προσέγγισης. Το έργο στο οποίο η ηλικιωμένη γυναίκα με τα μαύρα μιλάει σε έναν νέο μέσα σε ένα τεράστιο, παλιό δωμάτιο σπιτιού συντροφιά με το φως του φεγγαριού, το 2015 παίρνει σάρκα και οστά με μουσική επένδυση και ερμηνείες μοναδικά ταιριασμένες μεταξύ τους. Η λιτότητα της σκηνοθεσίας, η μελωδικότητα της μουσικής και η ιδιαιτερότητα της ηρωίδας τόσο στη φωνή όσο και στο συνολικό ύφος, δημιουργούν μια παράσταση, η οποία σίγουρα δε θα ξεχαστεί ποτέ.
Οι φωτογραφίες με τη Μαρινέλλα είναι της Εύης Φυλακτού. Η φωτογραφία του χώρου είναι του Κώστα Πατσαλή.
Όμως, πώς μπορεί κανείς να περιγράψει όλο αυτό που έζησε ένα ολόκληρο «θέατρο» στην πρεμιέρα της παράστασης; Πώς μπορούν να αποτυπωθούν στο ηλεκτρονικό χαρτί τα συναισθήματα που ξύπνησαν κατά τη διάρκεια του λυρικού έργου;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το σκηνικό της παράστασης προετοίμαζε τον θεατή για αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Το μαύρο χρώμα ήταν διάχυτο σε όλη τη σκηνή, ίχνη καπνού απλώνονταν στο χώρο και το πιάνο στεκόταν στα αριστερά της σκηνής, δίνοντας εικόνα απόλυτης αρμονίας. Ο Νεοκλής Νεοφυτίδης (που απόδειξε περίτρανα ότι είναι ένας μεγάλος κλασικός πιανίστας) κάθεται στο πιάνο και ξεκινά με τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Μπετόβεν που ήταν ο «συνδετικός κρίκος» της μουσικής σε όλη την παράσταση. Η Μαρινέλλα εμφανίζεται ως γυναίκα με τα μαύρα καταχειροκροτούμενη από το κοινό ερμηνεύοντας είτε τραγουδιστά είτε πεζά τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου.
«Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου…». Ο στόμφος της στα απαραίτητα σημεία του έργου, αλλά και οι ερμηνείες της ακόμα και στα πιο δύσκολα μουσικά στιγμιότυπα, προδίδουν μια καλλιτέχνιδα που θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που έχει κάνει στις τόσες δεκαετίες της καριέρας της. Μαζί της στη σκηνή είναι δύο χορευτές, ο Αντώνης Σπορίδης και ο Γιάννης Σταυρόπουλος που, υπό τις οδηγίες του Γιώργου Νανούρη εναρμονίζονται άψογα με τη μουσική και τον λόγο, κάνοντας κινήσεις άλλοτε δυναμικές κι άλλοτε ήρεμες.
Ο τελευταίος, σκηνοθέτησε αυτήν την παράσταση λιτά και εκφραστικά, χρησιμοποιώντας ελάχιστα αντικείμενα που ταίριαζαν απόλυτα με το νόημα του έργου. Η μουσική του Ξαρχάκου - που ήταν και ο εμπνευστής αυτής της συνάντησης - είναι διακριτικά προσαρμοσμένη στο νόημα των λέξεων του Ρίτσου και στις ικανότητες της Μαρινέλλας. Έντονη, δωρική, ήρεμη και συγκινητική στα σημεία που έπρεπε, προσδίδοντας μια άλλη αίσθηση σε ολόκληρο το έργο.
«Η σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου έχει πλέον αλλάξει τρόπο προσέγγισης. Το έργο στο οποίο η ηλικιωμένη γυναίκα με τα μαύρα μιλάει σε έναν νέο μέσα σε ένα τεράστιο, παλιό δωμάτιο σπιτιού συντροφιά με το φως του φεγγαριού, το 2015 παίρνει σάρκα και οστά με μουσική επένδυση και ερμηνείες μοναδικά ταιριασμένες μεταξύ τους. Η λιτότητα της σκηνοθεσίας, η μελωδικότητα της μουσικής και η ιδιαιτερότητα της ηρωίδας τόσο στη φωνή όσο και στο συνολικό ύφος, δημιουργούν μια παράσταση, η οποία σίγουρα δε θα ξεχαστεί ποτέ.
Οι φωτογραφίες με τη Μαρινέλλα είναι της Εύης Φυλακτού. Η φωτογραφία του χώρου είναι του Κώστα Πατσαλή.
