Όχι, δεν είναι μόδα, ούτε «ασθένεια τη εποχής». Δεν είναι έκφραση ανωτερότητας, ούτε «κουλτούρα να φύγουμε». Δεν είναι «άλλοθι» πνευματικότητας, μηδέ και αντικείμενο ανάρτησης στα social media του τύπου «ήμουν κι εγώ εκεί». Δεν είναι ελιτίστικο, δεν είναι «πολυτέλεια», δεν είναι καυχησιά. Ένα πράγμα μόνο θα έλεγα ότι είναι σήμερα η παρουσίαση δύο εμβληματικών έργων του Χατζιδάκι (σ.σ. Χαμόγελο της Τζοκόντας - Μεγάλος Ερωτικός) στην Εθνική Λυρική Σκηνή του Κ.Π.Ι.Σ.Ν.: ανάγκη. Ανάγκη και στήριγμα.
Αν, σύμφωνα με τον φιλόσοφο που το ισχυρίστηκε, «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», η ομορφιά (κάθε ομορφιά, όποια ομορφιά, όλη η ομορφιά) βρίσκεται μέσα σε τέτοιου βεληνεκούς έργα. Έργα - φάρους που δείχνουν το δρόμο, θυμίζοντας το ένδοξο παρελθόν και «φωτίζοντας» το σκοτεινό μονοπάτι που οδηγεί στο μέλλον. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα χρησιμοποιηθούν τοιουτοτρόπως από τους κοινωνούς τους.
Παρακολούθησα και την πρόβα τζενεράλε και την τελευταία παράσταση των δύο προαναφερθέντων έργων στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Κι αν στην πρόβα, η αίθουσα δεν ήταν ολότελα γεμάτη (πρόβα ήταν, όπως και να το κάνουμε), στην χθεσινοβραδινή παράσταση (και από ό,τι μαθαίνω και στις δύο προηγούμενές της) δεν έπεφτε καρφίτσα. Και όχι μόνο δεν έπεφτε καρφίτσα, αλλά και η συμπεριφορά του κοινού, τόσο απέναντι στα έργα, όσο και απέναντι στον εκπληκτικό χώρο που τα φιλοξενούσε, ήταν άψογη. Για μένα, προσωπικά, αυτή είναι και η λύση για την όποια «κοινωνική αναβάθμιση» επιθυμούμε: η παροχή υπηρεσιών υψηλού επιπέδου. Μπροστά σε μεγάλα έργα, ο συντοπίτης μας στέκει στο ύψος των περιστάσεων. Το παρατηρούμε στο μετρό, το βλέπουμε στο Κ.Π.Ι.Σ.Ν., το συναντάμε στο Μέγαρο, το ευχαριστιόμαστε στο Ηρώδειο, το εντοπίζουμε σε κάθε χώρο ξεχωριστής ομορφιάς και αισθητικής. Αντιθέτως, στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει. Στα γήπεδα και σε κάθε προχειροστημένο θέαμα που μοναδικό σκοπό έχει να «στιβάξει» πελατάκια και να πάρει τα λεφτά και να φύγει.
Πόσο μου άρεσε αυτή η ψυχική ανάταση και η ελπίδα που ένιωσα στις δυο επισκέψεις μου στην Εθνική Λυρική Σκηνή του Κ.Π.Ι.Σ.Ν. Ανάταση κι ελπίδα, τόσο σε επίπεδο κοινωνικής συναναστροφής, όσο και σε επίπεδο ρεπερτοριακής «κάλυψης». Ανάταση από πλευράς συντελεστών εγνωσμένης αξίας: η μουσική του Χατζιδάκι πρώτα - πρώτα, η σεμνή και «μαθητιακή» (αν είναι δόκιμος ο όρος) παρουσία του Αλκίνοου Ιωαννίδη και η ερμηνευτική του προσέγγιση στο Μεγάλο Ερωτικό, ο εξαιρετικός μαέστρος Λουκάς Καρυτινός και η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τα ωραία παιξίματά της. Ελπίδα, από την άλλη, από την παρουσία (και την ερμηνεία βεβαίως) της νεότατης Δήμητρας Σελεμίδου, που σήκωσε το βάρος του ρεπερτορίου που κλήθηκε να ερμηνεύσει με στόφα έμπειρης τραγουδίστριας και σεμνότητα μαθητευόμενης.
Θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο Σαββόπουλος για το τραγούδι και τις μουσικές του Χατζιδάκι. Τις ακούς, έλεγε, και αισθάνεσαι «φωτεινότερος» και «ευγενέστερος». Έτσι βγήκα από την αίθουσα. Σα να «ξέπλυνε» η μουσική κάθε μου αρνητική σκέψη, κάθε μου σκοτούρα. Σα να πήρε μαζί της όλο μου το άγχος, όλη τη ντροπή και όλο το βάρος του «κυνηγητού της ουράς μου». Ανάλαφρος, πια, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Ανάλαφρος και με ένα περίεργο συναίσθημα ανακούφισης.
Υ.Γ.1. Για μένα, η συγκεκριμένη συναυλία αποκάλυψε και ένα «χρέος» του Αλκίνοου Ιωαννίδη: να διαθέσει το ερμηνευτικό του ταλέντο στη διάθεση των έργων που ελάχιστοι πια τραγουδιστές μπορούν να υπηρετήσουν. Τον άκουγα (και) χθες στο «Μεγάλο Ερωτικό» και αδυνατούσα να φανταστώ άλλον καταλληλότερο και πιο καταρτισμένο για να τον φέρει εις πέρας.
Υ.Γ.2. Έχοντας αρκετή δουλειά να κάνω χθες, πήρα μαζί μου το λάπτοπ μου, κατέβηκα στο «Νιάρχο» νωρίτερα και δούλεψα δυο - τρεις ώρες στην είσοδο της Βιβλιοθήκης ανάμεσα σε ανθρώπους που έκαναν ησυχία και δούλευαν κι εκείνοι στους υπολογιστές τους. Αναθάρρησα και με αυτό.
Αν, σύμφωνα με τον φιλόσοφο που το ισχυρίστηκε, «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», η ομορφιά (κάθε ομορφιά, όποια ομορφιά, όλη η ομορφιά) βρίσκεται μέσα σε τέτοιου βεληνεκούς έργα. Έργα - φάρους που δείχνουν το δρόμο, θυμίζοντας το ένδοξο παρελθόν και «φωτίζοντας» το σκοτεινό μονοπάτι που οδηγεί στο μέλλον. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα χρησιμοποιηθούν τοιουτοτρόπως από τους κοινωνούς τους.
Παρακολούθησα και την πρόβα τζενεράλε και την τελευταία παράσταση των δύο προαναφερθέντων έργων στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Κι αν στην πρόβα, η αίθουσα δεν ήταν ολότελα γεμάτη (πρόβα ήταν, όπως και να το κάνουμε), στην χθεσινοβραδινή παράσταση (και από ό,τι μαθαίνω και στις δύο προηγούμενές της) δεν έπεφτε καρφίτσα. Και όχι μόνο δεν έπεφτε καρφίτσα, αλλά και η συμπεριφορά του κοινού, τόσο απέναντι στα έργα, όσο και απέναντι στον εκπληκτικό χώρο που τα φιλοξενούσε, ήταν άψογη. Για μένα, προσωπικά, αυτή είναι και η λύση για την όποια «κοινωνική αναβάθμιση» επιθυμούμε: η παροχή υπηρεσιών υψηλού επιπέδου. Μπροστά σε μεγάλα έργα, ο συντοπίτης μας στέκει στο ύψος των περιστάσεων. Το παρατηρούμε στο μετρό, το βλέπουμε στο Κ.Π.Ι.Σ.Ν., το συναντάμε στο Μέγαρο, το ευχαριστιόμαστε στο Ηρώδειο, το εντοπίζουμε σε κάθε χώρο ξεχωριστής ομορφιάς και αισθητικής. Αντιθέτως, στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει. Στα γήπεδα και σε κάθε προχειροστημένο θέαμα που μοναδικό σκοπό έχει να «στιβάξει» πελατάκια και να πάρει τα λεφτά και να φύγει.
Πόσο μου άρεσε αυτή η ψυχική ανάταση και η ελπίδα που ένιωσα στις δυο επισκέψεις μου στην Εθνική Λυρική Σκηνή του Κ.Π.Ι.Σ.Ν. Ανάταση κι ελπίδα, τόσο σε επίπεδο κοινωνικής συναναστροφής, όσο και σε επίπεδο ρεπερτοριακής «κάλυψης». Ανάταση από πλευράς συντελεστών εγνωσμένης αξίας: η μουσική του Χατζιδάκι πρώτα - πρώτα, η σεμνή και «μαθητιακή» (αν είναι δόκιμος ο όρος) παρουσία του Αλκίνοου Ιωαννίδη και η ερμηνευτική του προσέγγιση στο Μεγάλο Ερωτικό, ο εξαιρετικός μαέστρος Λουκάς Καρυτινός και η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τα ωραία παιξίματά της. Ελπίδα, από την άλλη, από την παρουσία (και την ερμηνεία βεβαίως) της νεότατης Δήμητρας Σελεμίδου, που σήκωσε το βάρος του ρεπερτορίου που κλήθηκε να ερμηνεύσει με στόφα έμπειρης τραγουδίστριας και σεμνότητα μαθητευόμενης.
Θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο Σαββόπουλος για το τραγούδι και τις μουσικές του Χατζιδάκι. Τις ακούς, έλεγε, και αισθάνεσαι «φωτεινότερος» και «ευγενέστερος». Έτσι βγήκα από την αίθουσα. Σα να «ξέπλυνε» η μουσική κάθε μου αρνητική σκέψη, κάθε μου σκοτούρα. Σα να πήρε μαζί της όλο μου το άγχος, όλη τη ντροπή και όλο το βάρος του «κυνηγητού της ουράς μου». Ανάλαφρος, πια, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Ανάλαφρος και με ένα περίεργο συναίσθημα ανακούφισης.
Υ.Γ.1. Για μένα, η συγκεκριμένη συναυλία αποκάλυψε και ένα «χρέος» του Αλκίνοου Ιωαννίδη: να διαθέσει το ερμηνευτικό του ταλέντο στη διάθεση των έργων που ελάχιστοι πια τραγουδιστές μπορούν να υπηρετήσουν. Τον άκουγα (και) χθες στο «Μεγάλο Ερωτικό» και αδυνατούσα να φανταστώ άλλον καταλληλότερο και πιο καταρτισμένο για να τον φέρει εις πέρας.
Υ.Γ.2. Έχοντας αρκετή δουλειά να κάνω χθες, πήρα μαζί μου το λάπτοπ μου, κατέβηκα στο «Νιάρχο» νωρίτερα και δούλεψα δυο - τρεις ώρες στην είσοδο της Βιβλιοθήκης ανάμεσα σε ανθρώπους που έκαναν ησυχία και δούλευαν κι εκείνοι στους υπολογιστές τους. Αναθάρρησα και με αυτό.
