«Αυτό χρειάζομαι, ένα ζευγάρι. Εκεί να γίνουν όλα. Εκεί μπορούν να ειπωθούν τα πάντα. Δεν είναι μικρόκοσμος, είναι όλος ο κόσμος»
Η παράσταση
Η κοινή ησυχία είναι η συνέχεια του «9:05», που είχε πρωτοπαρουσιαστεί 5 χρόνια πριν. Αυτή τη φορά, τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η Ελένη Ράντου. Και το «μεγάλο» θέμα του «9:05» γίνεται πιο προσωπικό, πιο εσωτερικό.
Οι ήρωες της παράστασης, ένα ζευγάρι (Σοφία Πανάγου, Μιχάλης Τιτόπουλος) και ο συγγραφέας της ιστορίας τους (Οδυσσέας Ιωάννου). Στην πρώτη σκηνή, το ζευγάρι γνωρίζεται και ερωτεύεται στο τέλος μιας συναυλίας του Βασίλη. Στην επόμενη σκηνή, χρόνια μετά, παρακολουθούμε μια βραδιά της ζωής τους, καθώς ο Βασίλης τραγουδά στο «θέατρο της Ράντου» απέναντι από το σπίτι τους.
Η ιστορία πλέκεται γύρω από μια διαρκή αντίθεση. Το σπίτι του ζευγαριού, ο μικρόκοσμός τους από τη μια και το θέατρο όπου τραγουδά ο Βασίλης, από την άλλη. Οι ματαιώσεις όσων πίστεψαν, οι διαψεύσεις εκείνων για τα οποία αγωνίστηκαν από τη μια και η ανεξάντλητη επιθυμία και ανάγκη τους να συνεχίσουν να ονειρεύονται, από την άλλη. Η πραγματικότητα, «που έχει το μισό δίκιο» και το όνειρο, το άλλο μισό.
Η μουσική
Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, ο Βασίλης τραγουδά· Μικρούτσικο, Θεοδωράκη, Μούτση, Βαρδή και τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία, συνοδευόμενος από 5 μουσικούς (Ανδρέα Αποστόλου, Μαίρη Μπρόζη, Βαγγέλη Πατεράκη, Στέφανο Δημητρίου, Γιάννη Αυγέρη). Τα τραγούδια συντροφεύουν τα συναισθήματα των ηρώων, τα μετατρέπουν σε λόγια ή εκφράζουν όσα εκείνοι δεν μπορούν.
Ανάμεσά τους, ξεχωρίζουν κάποια κομμάτια που δεν ακούει κανείς στις συναυλίες του Βασίλη, όπως το υπέροχο «Αλλά τα βράδια» σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Η ασύλληπτη φωνή του διατηρεί τη δυναμική της, ενώ κάποιες ερμηνείες του, όπως στον Γουίλι και στην Όμορφη Πόλη, είναι θαυμάσιες.
Η σκηνοθεσία
Οι ήρωες της παράστασης πιστεύουν πως «μία ζωή καταστρέφεται εύκολα σε ένα λεπτό αλλά δεν φτιάχνει ποτέ σε ένα μόνο λεπτό». Και δεν θα υπήρχε καταλληλότερο πρόσωπο να αποτυπώσει σκηνοθετικά αυτή την πεποίθηση από την Ελένη Ράντου.
Η Ράντου κατέχει αυτή την τέχνη, να μετατρέπει μέσα σε μια στιγμή το γέλιο και την ευφορία σε βαθιά συγκίνηση. Είναι ένα χαρακτηριστικό που συναντά κανείς σε όλα τα έργα που φέρουν τη σφραγίδα της και χαρακτηρίζει και αυτή την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά. Οι σκηνές έντασης, πίκρας και πόνου, πλέκονται φυσικά και αρμονικά με στοιχεία κωμικά. Και στο τέλος της παράστασης, δημιουργείται μια αίσθηση οικειότητας, του ενός που συναντιέται με τους πολλούς, καθώς «ο ένας θρέφει το όνειρο του άλλου».
Ο συγγραφέας
Ο Οδυσσέας Ιωάννου είναι ίσως ο πιο ρεαλιστής στιχουργός της εποχής. Έτσι είναι και τα κείμενά του, ρεαλιστικά, με λόγια απλά, χωρίς λυρισμούς και ποιητικές εκφράσεις. Και με αυτά, τα απλά λόγια, καταφέρνει να περιγράψει τα πιο ουσιαστικά και δομικά ανθρώπινα συναισθήματα.
Στην «Κοινή Ησυχία» προκαλεί, με τον μοναδικό τρόπο έκφρασης που διαθέτει, γέλιο, προβληματισμό, αναμνήσεις και αβίαστη συγκίνηση. Η ερμηνεία του ίδιου είναι λιτή και φυσική. Ενώ σε κάθε του φράση, δημιουργεί την αίσθηση πως, ό,τι περνάς, ό,τι κουβαλάς μέσα σου, το κατανοεί.
Αξιομνημόνευτα
Προτού φύγω αναρωτήθηκα πώς γίνεται να αγαπούν και να ακολουθούν τον Βασίλη τόσο ετερόκλητοι άνθρωποι. Η απάντηση ήταν εκεί, στο κεντρικό θέμα της παράστασης. Είναι που ο Βασίλης δεν τραγουδά για έναν συγκεκριμένο κόσμο ούτε για έναν συγκεκριμένο πολιτικό
χώρο, παρότι έχει ίσως συνδεθεί με έναν τέτοιο.
Είναι που τραγουδά για εκείνους που τολμούν να ονειρεύονται. Δηλαδή, για όλους μας.
Η παράσταση
Η κοινή ησυχία είναι η συνέχεια του «9:05», που είχε πρωτοπαρουσιαστεί 5 χρόνια πριν. Αυτή τη φορά, τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η Ελένη Ράντου. Και το «μεγάλο» θέμα του «9:05» γίνεται πιο προσωπικό, πιο εσωτερικό.
Οι ήρωες της παράστασης, ένα ζευγάρι (Σοφία Πανάγου, Μιχάλης Τιτόπουλος) και ο συγγραφέας της ιστορίας τους (Οδυσσέας Ιωάννου). Στην πρώτη σκηνή, το ζευγάρι γνωρίζεται και ερωτεύεται στο τέλος μιας συναυλίας του Βασίλη. Στην επόμενη σκηνή, χρόνια μετά, παρακολουθούμε μια βραδιά της ζωής τους, καθώς ο Βασίλης τραγουδά στο «θέατρο της Ράντου» απέναντι από το σπίτι τους.
Η ιστορία πλέκεται γύρω από μια διαρκή αντίθεση. Το σπίτι του ζευγαριού, ο μικρόκοσμός τους από τη μια και το θέατρο όπου τραγουδά ο Βασίλης, από την άλλη. Οι ματαιώσεις όσων πίστεψαν, οι διαψεύσεις εκείνων για τα οποία αγωνίστηκαν από τη μια και η ανεξάντλητη επιθυμία και ανάγκη τους να συνεχίσουν να ονειρεύονται, από την άλλη. Η πραγματικότητα, «που έχει το μισό δίκιο» και το όνειρο, το άλλο μισό.
Η μουσική
Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, ο Βασίλης τραγουδά· Μικρούτσικο, Θεοδωράκη, Μούτση, Βαρδή και τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία, συνοδευόμενος από 5 μουσικούς (Ανδρέα Αποστόλου, Μαίρη Μπρόζη, Βαγγέλη Πατεράκη, Στέφανο Δημητρίου, Γιάννη Αυγέρη). Τα τραγούδια συντροφεύουν τα συναισθήματα των ηρώων, τα μετατρέπουν σε λόγια ή εκφράζουν όσα εκείνοι δεν μπορούν.
Ανάμεσά τους, ξεχωρίζουν κάποια κομμάτια που δεν ακούει κανείς στις συναυλίες του Βασίλη, όπως το υπέροχο «Αλλά τα βράδια» σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Η ασύλληπτη φωνή του διατηρεί τη δυναμική της, ενώ κάποιες ερμηνείες του, όπως στον Γουίλι και στην Όμορφη Πόλη, είναι θαυμάσιες.
Η σκηνοθεσία
Οι ήρωες της παράστασης πιστεύουν πως «μία ζωή καταστρέφεται εύκολα σε ένα λεπτό αλλά δεν φτιάχνει ποτέ σε ένα μόνο λεπτό». Και δεν θα υπήρχε καταλληλότερο πρόσωπο να αποτυπώσει σκηνοθετικά αυτή την πεποίθηση από την Ελένη Ράντου.
Η Ράντου κατέχει αυτή την τέχνη, να μετατρέπει μέσα σε μια στιγμή το γέλιο και την ευφορία σε βαθιά συγκίνηση. Είναι ένα χαρακτηριστικό που συναντά κανείς σε όλα τα έργα που φέρουν τη σφραγίδα της και χαρακτηρίζει και αυτή την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά. Οι σκηνές έντασης, πίκρας και πόνου, πλέκονται φυσικά και αρμονικά με στοιχεία κωμικά. Και στο τέλος της παράστασης, δημιουργείται μια αίσθηση οικειότητας, του ενός που συναντιέται με τους πολλούς, καθώς «ο ένας θρέφει το όνειρο του άλλου».
Ο συγγραφέας
Ο Οδυσσέας Ιωάννου είναι ίσως ο πιο ρεαλιστής στιχουργός της εποχής. Έτσι είναι και τα κείμενά του, ρεαλιστικά, με λόγια απλά, χωρίς λυρισμούς και ποιητικές εκφράσεις. Και με αυτά, τα απλά λόγια, καταφέρνει να περιγράψει τα πιο ουσιαστικά και δομικά ανθρώπινα συναισθήματα.
Στην «Κοινή Ησυχία» προκαλεί, με τον μοναδικό τρόπο έκφρασης που διαθέτει, γέλιο, προβληματισμό, αναμνήσεις και αβίαστη συγκίνηση. Η ερμηνεία του ίδιου είναι λιτή και φυσική. Ενώ σε κάθε του φράση, δημιουργεί την αίσθηση πως, ό,τι περνάς, ό,τι κουβαλάς μέσα σου, το κατανοεί.
Αξιομνημόνευτα
- Ο ενθουσιασμός των θεατών με το που βγαίνει στη σκηνή ο Βασίλης, πριν καν ανοίξει το στόμα του και οι χορευτικές φιγούρες στις οποίες επιδίδεται και φέρουν την κωμική ματιά της σκηνοθέτη.
- Η συγκινητική στιγμή που ακούγεται το πρώτο τραγούδι σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Δεν εκδηλώνεται με λόγια ούτε με ήχους, είναι κάτι που θα νιώσει όποια/-ος παρακολουθήσει την παράσταση.
- Οι καλοί μουσικοί της παράστασης, οι φωνητικές ικανότητες της Μαίρης Μπρόζη και οι ωραίες ερμηνείες των ηθοποιών.
- Το ανομοιογενές κοινό που συναντά κανείς, γιατί ο Βασίλης σύνορα, καλλιτεχνικά και πολιτικά, δε γνωρίζει. Στο κοινό συναντήσαμε από τον ευγενικό και εναλλακτικό Φοίβο Δεληβοριά, μέχρι την ενθουσιώδη, δηλωμένη φαν του Βασίλη, Ντόρα Μπακογιάννη.
Προτού φύγω αναρωτήθηκα πώς γίνεται να αγαπούν και να ακολουθούν τον Βασίλη τόσο ετερόκλητοι άνθρωποι. Η απάντηση ήταν εκεί, στο κεντρικό θέμα της παράστασης. Είναι που ο Βασίλης δεν τραγουδά για έναν συγκεκριμένο κόσμο ούτε για έναν συγκεκριμένο πολιτικό
χώρο, παρότι έχει ίσως συνδεθεί με έναν τέτοιο.
Είναι που τραγουδά για εκείνους που τολμούν να ονειρεύονται. Δηλαδή, για όλους μας.
