Κάθε φορά που αισθάνομαι συναισθηματικά πλήρης θα ήθελα να υπάρχει ένα ειδικό μαγνητοφωνάκι μέσα στο μυαλό μου να μπορεί να μεταφέρει όλες αυτές τις αστραπιαίες σκέψεις και εκφράσεις όλων όσων έχω αισθανθεί για κάτι που έχω ζήσει και που ποτέ δεν μπορούν να τις προλάβουν ο λόγος ή, πολύ περισσότερο, η γραφή. Θύμα αυτής της κατάστασης έπεσα ξανά, ίσως και πολύ πιο έντονα από άλλες φορές, καθώς υπήρξε για μένα ένας συνδυασμός καταστάσεων που έκαναν αυτό το Live στη Χαλκίδα πολύ ιδιαίτερο.
Από τη μια αυτό το μικρό μαγαζάκι της οδού Τσιριγώτη στη Χαλκίδα, όπου κάθε χρόνο, κάθε εβδομάδα, φυλάει για τον καθένα μας ένα μικρό θαύμα. Από την άλλη, ο Γιώργος Νταλάρας. Ο «δολοφόνος» που επέστρεψε ξανά στον τόπο του «εγκλήματος», δύο χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του στην «Οδό Ονείρων».
«Ένα βράδυ στη Χαλκίδα» ο τίτλος της εμφάνισης και ένα οκταμελές σχήμα που εκ πρώτης όψεως μαρτυρούσε ένα πιο εξωστρεφές πρόγραμμα, ίσως και περισσότερο λαϊκό, σε σχέση με εκείνο το live πριν δύο χρόνια: Γιώργος Παπαχριστούδης (πιάνο), Γιώργος Μάτσικας (μπουζούκι, κιθάρα), Κωνσταντίνος Γεδίκης (μπουζούκι, λαούτο), Θανάσης Σοφράς (μπάσο), Ντάσο Κούρτι (ακορντεόν), Βασίλης Κορακάκης (τραγούδι, μπουζούκι), Ασπασία Στρατηγού (τραγούδι) και ο Γιώργος Νταλάρας (τραγούδι, κιθάρα). Στο πλευρό του και οι μόνιμοι συνεργάτες του στα τεχνικά θέματα, Γιάννης Μανιατάκος (φώτα), Παντελής Γιατζιτζόγλου και Αντώνης Ζαχόπουλος (ήχος).
Τα γράφω λίγο στεγνά όλα τα παραπάνω, αλλά μου είναι δύσκολο να περιγράψω την ιδιαιτερότητα αυτού του προγράμματος και τον προσωπικό μου ενθουσιασμό. Νιώθω ότι, ίσως μετά το προπέρσινο πρόγραμμα στην «Οδό Ονείρων» ενδεχομένως και το «Sotto voce» που είχε γίνει με αφορμή τα 70 χρόνια της ελληνικής ραδιοφωνίας, δεν έχω ξαναδεί πρόγραμμα του Νταλάρα που να έχει μέσα τόσες μουσικές εκπλήξεις και συγκινήσεις! Δεν ξέρω αν για το σύνολο του κοινού που βρέθηκε στο μαγαζί η αίσθηση είναι η ίδια, καθώς είναι γεγονός ότι ο κόσμος στην πλειοψηφία του αναζητάει τις επιτυχίες. Αυτό το πρόγραμμα όμως τα είχε όλα! Είχε και το «Πεπρωμένο», είχε και το «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι», είχε και το «Έχω ένα καφενέ», είχε και τη «Φαντασία». Είχε και το «Κάθε βράδυ λυπημένη», τη «Δραπετσώνα», το «Όλα σε θυμίζουν», το «Πρώτο φθινόπωρο». Είχε νέες φωνές και ωραία μπουζούκια, είχε τραγούδια από μεγάλους και πολλούς συνθέτες της ελληνικής δισκογραφίας. Είχε κι έναν Νταλάρα που στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος ήταν ακούραστος, ορεξάτος και φωνητικά, όπως πάντα, άρτιος. Έναν Νταλάρα που υπήρχαν στιγμές που, τουλάχιστον από τόσο κοντά που είχα εγώ την τύχη να τον παρακολουθώ όλο το βράδυ, έδειχνε να είναι εκστασιασμένος με το τραγούδι.
Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που ερμήνευσε το «Να ονειρεύομαι». Έδειχνε να είναι παραδομένος σε μια μουσική μυσταγωγία, σε ένα «διάλογο» με τις νότες και τους στίχους. Τραγουδούσε σα να άδειασε ο χώρος, να έμεινε μόνος του πάνω στη σκηνή, μ’ ένα φως να πέφτει πάνω του και μια εσωτερική έκσταση να τον κυριεύει. Αν τα έλεγα αυτά στον ίδιο, μπορεί και να γελούσε. Μπορεί να μην ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι και το πώς το αντιλαμβάνεται και το νιώθει ο καθένας. Μια καθαρά προσωπική υπόθεση, ένα όνειρο που μαγεύει…
Το Γιώργο Νταλάρα τίμησε με την παρουσία του ο Βασίλης Φλώρος, που είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει αρκετή ώρα με τον καλλιτέχνη στο καμαρίνι του.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μεταφέρω τις προσωπικές μου ευχαριστίες στο πλήρωμα της «Οδού», ειδικά στον πρωτεργάτη Μιχάλη Κατσικούλη και στο Σωτήρη Γκίκα που δε σταματάει να μας οδηγεί σε αυτό το όνειρο κάθε φορά, με σεβασμό και αγάπη απέναντι στους καλλιτέχνες, τον κόσμο, το ελληνικό τραγούδι. Να ευχηθούμε καλή συνέχεια σε αυτό το ταξίδι!
Φωτογραφίες - video: Μάρω Χρυσανθοπούλου
Από τη μια αυτό το μικρό μαγαζάκι της οδού Τσιριγώτη στη Χαλκίδα, όπου κάθε χρόνο, κάθε εβδομάδα, φυλάει για τον καθένα μας ένα μικρό θαύμα. Από την άλλη, ο Γιώργος Νταλάρας. Ο «δολοφόνος» που επέστρεψε ξανά στον τόπο του «εγκλήματος», δύο χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του στην «Οδό Ονείρων».
«Ένα βράδυ στη Χαλκίδα» ο τίτλος της εμφάνισης και ένα οκταμελές σχήμα που εκ πρώτης όψεως μαρτυρούσε ένα πιο εξωστρεφές πρόγραμμα, ίσως και περισσότερο λαϊκό, σε σχέση με εκείνο το live πριν δύο χρόνια: Γιώργος Παπαχριστούδης (πιάνο), Γιώργος Μάτσικας (μπουζούκι, κιθάρα), Κωνσταντίνος Γεδίκης (μπουζούκι, λαούτο), Θανάσης Σοφράς (μπάσο), Ντάσο Κούρτι (ακορντεόν), Βασίλης Κορακάκης (τραγούδι, μπουζούκι), Ασπασία Στρατηγού (τραγούδι) και ο Γιώργος Νταλάρας (τραγούδι, κιθάρα). Στο πλευρό του και οι μόνιμοι συνεργάτες του στα τεχνικά θέματα, Γιάννης Μανιατάκος (φώτα), Παντελής Γιατζιτζόγλου και Αντώνης Ζαχόπουλος (ήχος).
«Ένα βράδυ στη Χαλκίδα»
Ενώ, λοιπόν, η ορχήστρα έδειχνε ότι θα βαδίσει σε πιο λαϊκά και ρεμπέτικα μονοπάτια, ο Νταλάρας μας διέψευσε και πήγε πέρα από τις προσδοκίες μας για μία ακόμη φορά. Στο πρόγραμμα εντάχθηκαν τραγούδια που δεν έχουν τραγουδηθεί ποτέ ξανά από τον ίδιο, όπως το «Ας ήταν τ’ όνειρο να βγει», επιτρέψτε μου να το χαρακτηρίσω απλώς «κομματάρα»! Τραγούδια από τη δισκογραφία του και άλλα λαϊκά που είτε δεν έχουμε ακούσει ποτέ ξανά σε ζωντανό πρόγραμμα, είτε ακούγονται πολύ σπάνια, όπως τα «Κάτω απ’ την κληματαριά», «Έζησε με το τίποτα», «Κρυφή αφή», «Ένα χέρι από νερό», «Να ονειρεύομαι», «Μέσα στο παλιό μου σπίτι», «Πολλά καράβια φεύγουνε», «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ», «Ποιος θα με πληροφορήσει»… δε συνεχίζω γιατί ίσως κουράσω με τη λίστα. Ξεχωριστή αναφορά έκανε στο πρόσφατα εκλιπόντα Βασίλη Δημητρίου με δύο τραγούδια («Κάτω από γέφυρες» και το «Πεπρωμένο»), ενώ το πρόγραμμα άνοιξε με το καινούργιο τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου «Ό,τι αλλάζει να τ’ αντέξεις». Τα νέα παιδιά, η Στρατηγού και ο Κορακάκης, μοιράστηκαν αρκετά κομμάτια με τον Νταλάρα και κάλυψαν μεγάλο μέρος του προγράμματος μόνοι τους με τραγούδια από τη δισκογραφία του Βαγγέλη Κορακάκη, της Χαρούλας Αλεξίου, λαϊκούς ήχους που βρήκαν ανταπόκριση στον κόσμο.Τα γράφω λίγο στεγνά όλα τα παραπάνω, αλλά μου είναι δύσκολο να περιγράψω την ιδιαιτερότητα αυτού του προγράμματος και τον προσωπικό μου ενθουσιασμό. Νιώθω ότι, ίσως μετά το προπέρσινο πρόγραμμα στην «Οδό Ονείρων» ενδεχομένως και το «Sotto voce» που είχε γίνει με αφορμή τα 70 χρόνια της ελληνικής ραδιοφωνίας, δεν έχω ξαναδεί πρόγραμμα του Νταλάρα που να έχει μέσα τόσες μουσικές εκπλήξεις και συγκινήσεις! Δεν ξέρω αν για το σύνολο του κοινού που βρέθηκε στο μαγαζί η αίσθηση είναι η ίδια, καθώς είναι γεγονός ότι ο κόσμος στην πλειοψηφία του αναζητάει τις επιτυχίες. Αυτό το πρόγραμμα όμως τα είχε όλα! Είχε και το «Πεπρωμένο», είχε και το «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι», είχε και το «Έχω ένα καφενέ», είχε και τη «Φαντασία». Είχε και το «Κάθε βράδυ λυπημένη», τη «Δραπετσώνα», το «Όλα σε θυμίζουν», το «Πρώτο φθινόπωρο». Είχε νέες φωνές και ωραία μπουζούκια, είχε τραγούδια από μεγάλους και πολλούς συνθέτες της ελληνικής δισκογραφίας. Είχε κι έναν Νταλάρα που στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος ήταν ακούραστος, ορεξάτος και φωνητικά, όπως πάντα, άρτιος. Έναν Νταλάρα που υπήρχαν στιγμές που, τουλάχιστον από τόσο κοντά που είχα εγώ την τύχη να τον παρακολουθώ όλο το βράδυ, έδειχνε να είναι εκστασιασμένος με το τραγούδι.
Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που ερμήνευσε το «Να ονειρεύομαι». Έδειχνε να είναι παραδομένος σε μια μουσική μυσταγωγία, σε ένα «διάλογο» με τις νότες και τους στίχους. Τραγουδούσε σα να άδειασε ο χώρος, να έμεινε μόνος του πάνω στη σκηνή, μ’ ένα φως να πέφτει πάνω του και μια εσωτερική έκσταση να τον κυριεύει. Αν τα έλεγα αυτά στον ίδιο, μπορεί και να γελούσε. Μπορεί να μην ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι και το πώς το αντιλαμβάνεται και το νιώθει ο καθένας. Μια καθαρά προσωπική υπόθεση, ένα όνειρο που μαγεύει…
Το Γιώργο Νταλάρα τίμησε με την παρουσία του ο Βασίλης Φλώρος, που είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει αρκετή ώρα με τον καλλιτέχνη στο καμαρίνι του.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μεταφέρω τις προσωπικές μου ευχαριστίες στο πλήρωμα της «Οδού», ειδικά στον πρωτεργάτη Μιχάλη Κατσικούλη και στο Σωτήρη Γκίκα που δε σταματάει να μας οδηγεί σε αυτό το όνειρο κάθε φορά, με σεβασμό και αγάπη απέναντι στους καλλιτέχνες, τον κόσμο, το ελληνικό τραγούδι. Να ευχηθούμε καλή συνέχεια σε αυτό το ταξίδι!
Φωτογραφίες - video: Μάρω Χρυσανθοπούλου
