Κατέβηκα στο κέντρο με το μετρό. Με μια διάθεση παράξενη, μουδιασμένη. Ίσως από κούραση, ίσως από καχυποψία, ίσως από περιέργεια. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι πήγαινα να παρακολουθήσω. Το δελτίο τύπου έλεγε: «Στο «Καινούργιο κόκκινο» η «Τζένη των Πειρατών» και ο περιβόητος ληστής Μακήθ, αυτονομούνται από το έργο που τους γέννησε, την «Όπερα της Πεντάρας», και ξεδιπλώνουν την δική τους ερωτική ιστορία μέσα από μουσικές και τραγούδια που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα, με φόντο την Ευρώπη της εποχής των άκρων. Η Τζένη ξετυλίγει το νήμα της αφήγησης. Η γνωριμία της με τον Μακήθ, τον διαβόητο αρχηγό του υποκόσμου. Ο μεγάλος έρωτας, που εκφυλίζεται σε αλληλοσπαραγμό». Σκηνοθέτης, ο Θέμης Μουμουλίδης. Πρωταγωνιστές, οι: Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Γιάννης Παπαζήσης. Και οι τρεις αναγνωρισμένοι και αγαπημένοι στο χώρο και στον τομέα τους. Αλλά η περιγραφή είχε μια ασάφεια (στα δικά μου μάτια). Και η ασάφεια προκαλούσε την καχυποψία.
Χτύπησε το κουδούνι, μπήκαμε στην αίθουσα, καθίσαμε στις θέσεις μας (σε ένα μισογεμάτο -κυριολεκτικά- θέατρο, που σε βάζει σε μια κατανυκτική κατάσταση με τις αμέτρητες μαγικές φωτογραφίες της Τζένης Καρέζη που βρίσκονται όπου κι αν κοιτάξεις). Λιτό σκηνικό. Μερικές καρέκλες, μια πολυθρόνα, ένας καθρέφτης και στο πλάι της σκηνής μια τριμελής ορχήστρα. Ο φωτισμός «έκανε όλη τη δουλειά». Και η παράσταση ξεκίνησε.
Η θυελλώδης σχέση της Τζέννυ και του Μακήθ μέσα από τα γεγονότα που σημάδεψαν τον πλανήτη στον 20ο αιώνα. Κλισέ; Μπορεί. Αλλά το κείμενο, μέσα στην απλότητά του, και οι επιλογές των τραγουδιών που συνιστούν το soundtrack του, σε «παίρνουν από το χέρι» και σου αφηγούνται μια ιστορία. Μια ιστορία που ξέρεις, αλλά και δεν ξέρεις. Που θυμάσαι, αλλά έχεις ξεχάσει κιόλας. Που ζηλεύεις, αλλά δεν θα ήθελες και να σου συμβεί. Πώς θα ήταν άραγε να ζήσεις μια τέτοια ερωτική (και όχι μόνο) ιστορία; Τι είναι τα όνειρα; Και ποιος δικαιούται να τα αγγίζει ή να τα βλέπει (και πολύ περισσότερο να τα ζει); Προβληματισμοί, αφηγήσεις, πικρό χιούμορ, διαπιστώσεις και συναισθήματα μέσα από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών.
Ο Γιάννης Παπαζήσης είναι καλός ηθοποιός και στη συγκεκριμένη παράσταση το αποδεικνύει. Η Ρίτα Αντωνοπούλου, από την άλλη, εκπλήσσει με τις δυνατότητές της και το ταλέντο της, καθώς ερμηνεύει μοναδικά τα τραγούδια της παράστασης από τη μια (αναμενόμενο), αλλά στέκεται εντυπωσιακά και σαν ηθοποιός ανταποκρινόμενη και με το παραπάνω στις απαιτήσεις του ρόλου της από την άλλη. Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι, τελικά, η καλλιτεχνία είναι αποτέλεσμα αισθητικής αντίληψης. Και όποιος την έχει μπορεί να ανταποκρίνεται στις καλλιτεχνικές απαιτήσεις εκάστοτε ρόλου και έργου.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αποκαλύψω τραγούδια και ατάκες της παράστασης. Ωστόσο, έχουν «σφηνωθεί» στο μυαλό μου από χθες τα: Epitaph του King Crimpson και Μυστικό Τοπίο του Διονύση Σαββόπουλου. Και τα δυο τραγουδισμένα από τη Ρίτα Αντωνοπούλου.
Θα κλείσω το παρόν σημείωμα, λοιπόν, με την προτροπή να πάτε στο «Καινούργιο Κόκκινο». Παίζεται Δευτέρες και Τρίτες στο Θέατρο Τζένη Καρέζη.
Χτύπησε το κουδούνι, μπήκαμε στην αίθουσα, καθίσαμε στις θέσεις μας (σε ένα μισογεμάτο -κυριολεκτικά- θέατρο, που σε βάζει σε μια κατανυκτική κατάσταση με τις αμέτρητες μαγικές φωτογραφίες της Τζένης Καρέζη που βρίσκονται όπου κι αν κοιτάξεις). Λιτό σκηνικό. Μερικές καρέκλες, μια πολυθρόνα, ένας καθρέφτης και στο πλάι της σκηνής μια τριμελής ορχήστρα. Ο φωτισμός «έκανε όλη τη δουλειά». Και η παράσταση ξεκίνησε.
Η θυελλώδης σχέση της Τζέννυ και του Μακήθ μέσα από τα γεγονότα που σημάδεψαν τον πλανήτη στον 20ο αιώνα. Κλισέ; Μπορεί. Αλλά το κείμενο, μέσα στην απλότητά του, και οι επιλογές των τραγουδιών που συνιστούν το soundtrack του, σε «παίρνουν από το χέρι» και σου αφηγούνται μια ιστορία. Μια ιστορία που ξέρεις, αλλά και δεν ξέρεις. Που θυμάσαι, αλλά έχεις ξεχάσει κιόλας. Που ζηλεύεις, αλλά δεν θα ήθελες και να σου συμβεί. Πώς θα ήταν άραγε να ζήσεις μια τέτοια ερωτική (και όχι μόνο) ιστορία; Τι είναι τα όνειρα; Και ποιος δικαιούται να τα αγγίζει ή να τα βλέπει (και πολύ περισσότερο να τα ζει); Προβληματισμοί, αφηγήσεις, πικρό χιούμορ, διαπιστώσεις και συναισθήματα μέσα από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών.
Ο Γιάννης Παπαζήσης είναι καλός ηθοποιός και στη συγκεκριμένη παράσταση το αποδεικνύει. Η Ρίτα Αντωνοπούλου, από την άλλη, εκπλήσσει με τις δυνατότητές της και το ταλέντο της, καθώς ερμηνεύει μοναδικά τα τραγούδια της παράστασης από τη μια (αναμενόμενο), αλλά στέκεται εντυπωσιακά και σαν ηθοποιός ανταποκρινόμενη και με το παραπάνω στις απαιτήσεις του ρόλου της από την άλλη. Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι, τελικά, η καλλιτεχνία είναι αποτέλεσμα αισθητικής αντίληψης. Και όποιος την έχει μπορεί να ανταποκρίνεται στις καλλιτεχνικές απαιτήσεις εκάστοτε ρόλου και έργου.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αποκαλύψω τραγούδια και ατάκες της παράστασης. Ωστόσο, έχουν «σφηνωθεί» στο μυαλό μου από χθες τα: Epitaph του King Crimpson και Μυστικό Τοπίο του Διονύση Σαββόπουλου. Και τα δυο τραγουδισμένα από τη Ρίτα Αντωνοπούλου.
Θα κλείσω το παρόν σημείωμα, λοιπόν, με την προτροπή να πάτε στο «Καινούργιο Κόκκινο». Παίζεται Δευτέρες και Τρίτες στο Θέατρο Τζένη Καρέζη.
