Δεν ξέρω πως να σου το εξηγήσω. Δεν ξέρω και ίσως και δεν έχει καμία σημασία. Δεν ξέρω αν χρειάζεται, δεν ξέρω αν είναι ανάγκη, δεν ξέρω αν πρέπει. Το χθεσινοβραδινό (2/10) αφιέρωμα στο Δημήτρη Μητροπάνο πέρασε πια, αλλά στο διάβα του άγγιξε τις καρδιές όλων όσοι παραβρεθήκαμε στο Ηρώδειο για αυτό(ν). Ήταν η συγκίνηση πρωταγωνίστρια, βλέπεις, και όταν η συγκεκριμένη «κυρία» εμφανίζεται, με οποιαδήποτε αφορμή στην «παγωμένη» καθημερινότητά μας, «γράφει» ανεξίτηλα. Ίσως, τελικά, αυτός είναι και ο λόγος που παραμένει επίκαιρος, σαν «ζωντανός», ο Δημήτρης Μητροπάνος. Γιατί με όλη του την παρουσία -ανθρώπινη και ερμηνευτική- «σκάλισε» συνειδήσεις, προκάλεσε ατελείωτη συγκίνηση και, εν τέλει, χαράχτηκε στις ποιητικές μνήμες αυτού του παράξενου λαού. Φάνηκε χθες ξεκάθαρα.
Δεν έχει τόση σημασία να σταθούμε σε συγκεκριμένες στιγμές της χθεσινής βραδιάς. Ουδείς υστέρησε. Ουδείς εφάνη κατώτερος των περιστάσεων (κι ας ήταν κάποιοι ολότελα απροβάριστοι - κανέναν δεν πείραξε). Βλέπεις, το θέμα ήταν αλλού. Ήταν στην ουσία. Στη μνήμη, στην καρδιά, στην ψυχή. Το έβλεπες στα «νοτισμένα» μάτια του ακροατηρίου, στο τραγούδισμα των απλών ανθρώπων που δεν λένε να ξεχάσουν. Και που παρέμειναν στις θέσεις τους ασάλευτοι, χθες βράδυ, όταν, μετά το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, μπήκε η εισαγωγή από τις «Δυο νύχτες» και εμφανίστηκε ο «Μήτσος» σε προβολή στα βράχια του Ηρωδείου να «τα δίνει όλα» σε αυτό και στο «Αλίμονο - αλίμονο». Κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του, κανείς δεν σκέφτηκε να φύγει για να προλάβει την κίνηση και τον συνωστισμό. Μείναμε όλοι σιωπηλοί και βουρκωμένοι. Και ήταν σπουδαία κίνηση από πλευράς διοργανωτών κι ερμηνευτών που επέλεξαν να μην «αγγίξει» κανείς αυτά τα τραγούδια.
Ο Μητροπάνος τραγουδούσε όπως κανείς. Και κανείς δεν μπόρεσε (και δεν θα μπορέσει) να τραγουδήσει όπως εκείνος. Το γεγονός αυτό καθιστά ελλειμματική κάθε νέα προσέγγιση τραγουδιού που πρωτοερμήνευσε ο «Μήτσος». Το γνωρίζει όποιος το επιχειρεί, το ξέρει κι ο κόσμος. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους στο αφιέρωμα, έσπευσαν στο δρόμο της επιστροφής να αναζητήσουν το αγαπημένο τους από τον ίδιο. Όχι γιατί οι παρόντες ερμηνευτές δεν το απέδωσαν καλά (στην πλειοψηφία τους), αλλά γιατί, όσο καλά κι αν το απέδωσαν, δεν το είπαν σαν εκείνον. Δεν είναι συγκριτικό το ζήτημα, αλλά είναι μετρήσιμο με έναν παράξενο κι απροσδιόριστο τρόπο.
Για τον καθένα ο Μητροπάνος ήταν κάτι ξεχωριστό. Για τον καθένα στην κερκίδα και για τον καθένα στη σκηνή. Και βέβαια, για τον καθένα σε ολόκληρη την επικράτεια. Προσωπικά, δεν θα αναπαράγω ένα ακόμα «κλισέ» του τύπου: δεν έφυγε ποτέ. Δεν τίθεται θέμα. Δεν φεύγουν οι άνθρωποι οι αγαπημένοι και οι σημαντικοί. Απλώς αλλάζουν διάσταση, γίνονται κάτι ακόμα μεγαλύτερο από αυτό που υπήρξαν.
Υ.Γ.1. Τεράστια η συμβολή της ορχήστρας του Μητροπάνου στην αισθητική επιτυχία του αφιερώματος.
Υ.Γ.2. Ανακουφισμένος άκουσα χθες τους: Κώστα Μακεδόνα, Δημήτρη Μπάση, Γιώτα Νέγκα και Γιάννη Κότσιρα να παίρνουν τη σκυτάλη. Όχι πως οι υπόλοιποι δεν τα κατάφεραν (θετικότατος και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης - κι ας αναρωτιόταν ο πίσω μου, ποιος είναι αυτός που τραγουδάει) ή υστέρησαν, αλλά οι συγκεκριμένοι τέσσερις ήταν εξαιρετικοί.
Υ.Γ.3. Δυνατή στιγμή και η ερμηνεία του «Θες» από τον ίδιο το δημιουργό της, Στέφανο Κορκολή, σαν ένα αντίδωρο προς το Δημήτρη Μητροπάνο.
Υ.Γ.4. Τέλος, η Χαρούλα Αλεξίου είναι η αξεπέραστη ιέρεια της σκηνής και της συλλογικής μας συνείδησης.
Υ.Γ.5. Ο δίσκος «Στου αιώνα την παράγκα», με τις μουσικές του Θάνου Μικρούτσικου, τους στίχους του Άλκη Αλκαίου (και άλλων στιχουργών) και τις ερμηνείες του Δημήτρη Μητροπάνου είναι μακράν ο επιδραστικότερος δίσκος των τελευταίων 30 χρόνων στην Ελλάδα.
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency | Video: Κίκα Α. Ρόκα
Δείτε εδώ το μεγάλο αφιέρωμα του Ogdoo.gr στον Δημήτρη Μητροπάνο
Δεν έχει τόση σημασία να σταθούμε σε συγκεκριμένες στιγμές της χθεσινής βραδιάς. Ουδείς υστέρησε. Ουδείς εφάνη κατώτερος των περιστάσεων (κι ας ήταν κάποιοι ολότελα απροβάριστοι - κανέναν δεν πείραξε). Βλέπεις, το θέμα ήταν αλλού. Ήταν στην ουσία. Στη μνήμη, στην καρδιά, στην ψυχή. Το έβλεπες στα «νοτισμένα» μάτια του ακροατηρίου, στο τραγούδισμα των απλών ανθρώπων που δεν λένε να ξεχάσουν. Και που παρέμειναν στις θέσεις τους ασάλευτοι, χθες βράδυ, όταν, μετά το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, μπήκε η εισαγωγή από τις «Δυο νύχτες» και εμφανίστηκε ο «Μήτσος» σε προβολή στα βράχια του Ηρωδείου να «τα δίνει όλα» σε αυτό και στο «Αλίμονο - αλίμονο». Κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του, κανείς δεν σκέφτηκε να φύγει για να προλάβει την κίνηση και τον συνωστισμό. Μείναμε όλοι σιωπηλοί και βουρκωμένοι. Και ήταν σπουδαία κίνηση από πλευράς διοργανωτών κι ερμηνευτών που επέλεξαν να μην «αγγίξει» κανείς αυτά τα τραγούδια.
Ο Μητροπάνος τραγουδούσε όπως κανείς. Και κανείς δεν μπόρεσε (και δεν θα μπορέσει) να τραγουδήσει όπως εκείνος. Το γεγονός αυτό καθιστά ελλειμματική κάθε νέα προσέγγιση τραγουδιού που πρωτοερμήνευσε ο «Μήτσος». Το γνωρίζει όποιος το επιχειρεί, το ξέρει κι ο κόσμος. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους στο αφιέρωμα, έσπευσαν στο δρόμο της επιστροφής να αναζητήσουν το αγαπημένο τους από τον ίδιο. Όχι γιατί οι παρόντες ερμηνευτές δεν το απέδωσαν καλά (στην πλειοψηφία τους), αλλά γιατί, όσο καλά κι αν το απέδωσαν, δεν το είπαν σαν εκείνον. Δεν είναι συγκριτικό το ζήτημα, αλλά είναι μετρήσιμο με έναν παράξενο κι απροσδιόριστο τρόπο.
Για τον καθένα ο Μητροπάνος ήταν κάτι ξεχωριστό. Για τον καθένα στην κερκίδα και για τον καθένα στη σκηνή. Και βέβαια, για τον καθένα σε ολόκληρη την επικράτεια. Προσωπικά, δεν θα αναπαράγω ένα ακόμα «κλισέ» του τύπου: δεν έφυγε ποτέ. Δεν τίθεται θέμα. Δεν φεύγουν οι άνθρωποι οι αγαπημένοι και οι σημαντικοί. Απλώς αλλάζουν διάσταση, γίνονται κάτι ακόμα μεγαλύτερο από αυτό που υπήρξαν.
Υ.Γ.1. Τεράστια η συμβολή της ορχήστρας του Μητροπάνου στην αισθητική επιτυχία του αφιερώματος.
Υ.Γ.2. Ανακουφισμένος άκουσα χθες τους: Κώστα Μακεδόνα, Δημήτρη Μπάση, Γιώτα Νέγκα και Γιάννη Κότσιρα να παίρνουν τη σκυτάλη. Όχι πως οι υπόλοιποι δεν τα κατάφεραν (θετικότατος και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης - κι ας αναρωτιόταν ο πίσω μου, ποιος είναι αυτός που τραγουδάει) ή υστέρησαν, αλλά οι συγκεκριμένοι τέσσερις ήταν εξαιρετικοί.
Υ.Γ.3. Δυνατή στιγμή και η ερμηνεία του «Θες» από τον ίδιο το δημιουργό της, Στέφανο Κορκολή, σαν ένα αντίδωρο προς το Δημήτρη Μητροπάνο.
Υ.Γ.4. Τέλος, η Χαρούλα Αλεξίου είναι η αξεπέραστη ιέρεια της σκηνής και της συλλογικής μας συνείδησης.
Υ.Γ.5. Ο δίσκος «Στου αιώνα την παράγκα», με τις μουσικές του Θάνου Μικρούτσικου, τους στίχους του Άλκη Αλκαίου (και άλλων στιχουργών) και τις ερμηνείες του Δημήτρη Μητροπάνου είναι μακράν ο επιδραστικότερος δίσκος των τελευταίων 30 χρόνων στην Ελλάδα.
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency | Video: Κίκα Α. Ρόκα
Δείτε εδώ το μεγάλο αφιέρωμα του Ogdoo.gr στον Δημήτρη Μητροπάνο
