Έχοντας ήδη ξεκινήσει την φετινή τους περιοδεία σε συνέχεια των κοινών χειμερινών τους εμφανίσεων, η Ελευθερία Αρβανιτάκη κι ο Γιάννης Κότσιρας έκαναν μία στάση σ’ ένα γεμάτο Θέατρο Βράχων πριν ξαναβγουν στον δρόμο σε Ελλάδα και Κύπρο.
Ακόμα κι αν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το δισκογραφικό “μπαμ” του έντεχνου -και των ίδιων- αμφότεροι παραμένουν αγαπημένοι καλλιτέχνες του ελληνικού κοινού, κάτι που φαίνεται τόσο από τις εμφανίσεις τους, όσο και από τις νέες κυκλοφορίες τους. Όταν μάλιστα αυτές οι “Δύο Ζωές” συνεργάζονται, τότε είναι δεδομένο ότι θα τους δούμε στους Βράχους και όχι στα βράχια (μέτριο λογοπαίγνιο, αλλά καλύτερο από το “Κοτσιρβανιτάκη”. Προχωράμε).
Βγαίνοντας στην σκηνή λίγο μετά τις 9 μέσα σε λευκά καλοκαιρινά ρούχα και μαλλιά που ο δυνατός αέρας...ταλαιπώρησε στην αρχή, ξεκίνησαν συστήνοντας την 8μελή μπάντα εξαιρετικών μουσικών που τους πλαισιώνει και φυσικά το ντουετο τους “Δύο Ζωές” που εδώ και σχεδόν έναν χρόνο δεν έχει πάψει να ακούγεται στις ραδιοφωνικές συχνότητες.
Ευγενικοί, εύθυμοι και κοινοποιώντας μία πέρα για πέρα ειλικρινή διάθεση που εκφράζεται με το “ελπίζουμε να περάσετε όσο όμορφα περνάμε κι εμείς”, σύντομα άφησαν την κοινή παρουσία τους στην σκηνή, ούτως ώστε να μπορέσει ο καθένας να παρουσιάσει το σόου του με μεγαλύτερη ελευθερία. Και λειτούργησε. Το μοντέλο “2 τραγούδια εναλλάξ” δεν κούρασε, έσπασε κάθε υπόνοια μονοτονίας κι εγγυήθηκε ένα "best of" πρόγραμμα, αφού χτίστηκε σε μία λογική απόλυτης συνοχής σε ύφος.
Όταν ο ένας έπαιζε ανεβαστικά, ακολουθούσε ο άλλος, όταν ο ένας επέλεγε πιο συναισθηματικά τραγούδια, ακολουθούσε κι ο άλλος. Μάλιστα σε δύο στιγμές που βρίσκονταν και οι 2 on stage, παρουσιάστηκε και...στιχουργική συνοχή, καθώς στο “Τον Έρωτα Ρωτάω” της Αρβανιτάκη, ο Κότσιρας “παρεξηγήθηκε” με τον στίχο “μα δεν σε λένε Γιάννη” και απάντησε ευθύς αμέσως με το “Μ’ Έχουν Βαφτίσει Γιάννη”, ενώ από την ανάποδη, την “Αλεξάνδρεια” ακολούθησε το “Μένω Εκτός” ή αλλιώς “τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια λέω αρμένικα” μπλέκοντας με μία πιο κοσμοπολίτικη λογική. Βέβαια μπορεί απλά να έτυχε και να το διάβασα εγώ έτσι.
Σε ένα σετ που κράτησε σχεδόν 2μιση ώρες (!) και οι δύο ερμήνευσαν πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες τους, από το “Αν σ’ Αρνηθώ Αγάπη μου” μέχρι το “Όλη μου την Ζωή” κι από το “Κόκκινο Φουστάνι” στις “Τυφλές Ελπίδες”, με το κοινό δεν σταματάει λεπτό να τραγουδάει τους στίχους. Το “Θαλασσί της Θάλασσας” έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν οι φωτισμοί με το Θέατρο Βράχων να αποκτά ένα πανέμορφο τυρκουάζ χρώμα κι αμέσως μετά ξεκίνησε ο χορός με το “Δεν Μιλώ για μια Νύχτα Εγώ”.
Όσο πλησιάζαμε στο φινάλε, τα χιτάκια έπεφταν βροχή, με το “Τσιγάρο” να προσφέρει μία στιγμή που ενθουσίασε τον κόσμο, καθώς ο Γιάννης Κότσιρας ζήτησε να κλείσουν τα φώτα κι όλοι να βγάλουν τα κινητά τους στην θέση των αναπτήρων -χάριν τεχνολογικής προόδου. Όταν πια η μπάντα μας ξανασυστήθηκε, ξεκίνησε ένα άτυπο encore, με το “Δυνατά” -από το οποίο έλειπε το “ουχου-χουχου”, να τα λέμε όλα- το “Έτσι κι Αλλιώς” και μία τελευταία στροφή στις μπαλάντες με τον “Φύλακα Άγγελο” και το “Εδώ να Μείνεις” για να χαιρετήσουν, πάντα χαμογελαστοί και χαρούμενοι εν μέσω βροχής χειροκροτημάτων.
Μπορεί η “μεγάλη” συναυλία να έλαβε χώρα χθες, αλλά οι επερχόμενες ημερομηνίες δεν είναι λίγες. Οπότε με μία φαρέτρα άπειρων επιτυχιών, ένα πρόγραμμα που αγγίζει τις 2μιση ώρες, δύο φωνές που ακόμα ακούγονται “καμπάνα” και μια μπάντα πολύ ταλαντούχων μουσικών, δεν θέλει και πολλή σκέψη να αποφασίσετε αν τους βρείτε στον δρόμο σας. Κι αν δεν τους βρείτε, φροντίστε να αλλάξει αυτό...
Οι μουσικοί είναι:
Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύμπανα, ενορχηστρώσεις),
Αλέξανδρος Λιβιτσάνος (πλήκτρα, ενορχηστρώσεις),
Παρασκευάς Κίτσος (μπάσο),
Γιάννης Κυριμκυρίδης (πιάνο),
Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο),
Κώστας Μιχαλός (κιθάρες),
Βαγγέλης Μαχαίρας (μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο),
Νίκος Μέρμηγκας (λάφτα, λαούτο, μπουζούκι)
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency
Ακόμα κι αν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το δισκογραφικό “μπαμ” του έντεχνου -και των ίδιων- αμφότεροι παραμένουν αγαπημένοι καλλιτέχνες του ελληνικού κοινού, κάτι που φαίνεται τόσο από τις εμφανίσεις τους, όσο και από τις νέες κυκλοφορίες τους. Όταν μάλιστα αυτές οι “Δύο Ζωές” συνεργάζονται, τότε είναι δεδομένο ότι θα τους δούμε στους Βράχους και όχι στα βράχια (μέτριο λογοπαίγνιο, αλλά καλύτερο από το “Κοτσιρβανιτάκη”. Προχωράμε).
Βγαίνοντας στην σκηνή λίγο μετά τις 9 μέσα σε λευκά καλοκαιρινά ρούχα και μαλλιά που ο δυνατός αέρας...ταλαιπώρησε στην αρχή, ξεκίνησαν συστήνοντας την 8μελή μπάντα εξαιρετικών μουσικών που τους πλαισιώνει και φυσικά το ντουετο τους “Δύο Ζωές” που εδώ και σχεδόν έναν χρόνο δεν έχει πάψει να ακούγεται στις ραδιοφωνικές συχνότητες.
Ευγενικοί, εύθυμοι και κοινοποιώντας μία πέρα για πέρα ειλικρινή διάθεση που εκφράζεται με το “ελπίζουμε να περάσετε όσο όμορφα περνάμε κι εμείς”, σύντομα άφησαν την κοινή παρουσία τους στην σκηνή, ούτως ώστε να μπορέσει ο καθένας να παρουσιάσει το σόου του με μεγαλύτερη ελευθερία. Και λειτούργησε. Το μοντέλο “2 τραγούδια εναλλάξ” δεν κούρασε, έσπασε κάθε υπόνοια μονοτονίας κι εγγυήθηκε ένα "best of" πρόγραμμα, αφού χτίστηκε σε μία λογική απόλυτης συνοχής σε ύφος.
Όταν ο ένας έπαιζε ανεβαστικά, ακολουθούσε ο άλλος, όταν ο ένας επέλεγε πιο συναισθηματικά τραγούδια, ακολουθούσε κι ο άλλος. Μάλιστα σε δύο στιγμές που βρίσκονταν και οι 2 on stage, παρουσιάστηκε και...στιχουργική συνοχή, καθώς στο “Τον Έρωτα Ρωτάω” της Αρβανιτάκη, ο Κότσιρας “παρεξηγήθηκε” με τον στίχο “μα δεν σε λένε Γιάννη” και απάντησε ευθύς αμέσως με το “Μ’ Έχουν Βαφτίσει Γιάννη”, ενώ από την ανάποδη, την “Αλεξάνδρεια” ακολούθησε το “Μένω Εκτός” ή αλλιώς “τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια λέω αρμένικα” μπλέκοντας με μία πιο κοσμοπολίτικη λογική. Βέβαια μπορεί απλά να έτυχε και να το διάβασα εγώ έτσι.
Σε ένα σετ που κράτησε σχεδόν 2μιση ώρες (!) και οι δύο ερμήνευσαν πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες τους, από το “Αν σ’ Αρνηθώ Αγάπη μου” μέχρι το “Όλη μου την Ζωή” κι από το “Κόκκινο Φουστάνι” στις “Τυφλές Ελπίδες”, με το κοινό δεν σταματάει λεπτό να τραγουδάει τους στίχους. Το “Θαλασσί της Θάλασσας” έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν οι φωτισμοί με το Θέατρο Βράχων να αποκτά ένα πανέμορφο τυρκουάζ χρώμα κι αμέσως μετά ξεκίνησε ο χορός με το “Δεν Μιλώ για μια Νύχτα Εγώ”.
Όσο πλησιάζαμε στο φινάλε, τα χιτάκια έπεφταν βροχή, με το “Τσιγάρο” να προσφέρει μία στιγμή που ενθουσίασε τον κόσμο, καθώς ο Γιάννης Κότσιρας ζήτησε να κλείσουν τα φώτα κι όλοι να βγάλουν τα κινητά τους στην θέση των αναπτήρων -χάριν τεχνολογικής προόδου. Όταν πια η μπάντα μας ξανασυστήθηκε, ξεκίνησε ένα άτυπο encore, με το “Δυνατά” -από το οποίο έλειπε το “ουχου-χουχου”, να τα λέμε όλα- το “Έτσι κι Αλλιώς” και μία τελευταία στροφή στις μπαλάντες με τον “Φύλακα Άγγελο” και το “Εδώ να Μείνεις” για να χαιρετήσουν, πάντα χαμογελαστοί και χαρούμενοι εν μέσω βροχής χειροκροτημάτων.
Μπορεί η “μεγάλη” συναυλία να έλαβε χώρα χθες, αλλά οι επερχόμενες ημερομηνίες δεν είναι λίγες. Οπότε με μία φαρέτρα άπειρων επιτυχιών, ένα πρόγραμμα που αγγίζει τις 2μιση ώρες, δύο φωνές που ακόμα ακούγονται “καμπάνα” και μια μπάντα πολύ ταλαντούχων μουσικών, δεν θέλει και πολλή σκέψη να αποφασίσετε αν τους βρείτε στον δρόμο σας. Κι αν δεν τους βρείτε, φροντίστε να αλλάξει αυτό...
Οι μουσικοί είναι:
Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύμπανα, ενορχηστρώσεις),
Αλέξανδρος Λιβιτσάνος (πλήκτρα, ενορχηστρώσεις),
Παρασκευάς Κίτσος (μπάσο),
Γιάννης Κυριμκυρίδης (πιάνο),
Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο),
Κώστας Μιχαλός (κιθάρες),
Βαγγέλης Μαχαίρας (μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο),
Νίκος Μέρμηγκας (λάφτα, λαούτο, μπουζούκι)
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency
