Δυνατά κάθε φορά στην Ακτή Πειραιώς
Όπως ακριβώς το περιγράφει ο τίτλος της παράστασης (του live για να ακριβολογούμε), έτσι είναι: «Δυνατά» (μουσική - στίχοι: Ara Dinkjian, ελληνικοί στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου) «Κάθε φορά» (μουσική: Σταύρος Σιόλας - στίχοι: Σταύρος Σταύρου). Δεν είναι τυχαία η επιλογή της επικεφαλίδας αυτής, υποπτεύομαι: αποτελείται από τους τίτλους δύο μεγάλων επιτυχιών της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και του Γιάννη Κότσιρα, αντίστοιχα, κι επιπλέον περιγράφει ρεαλιστικά όσα διαδραματίζονται κάθε Σάββατο βράδυ στην Ακτή Πειραιώς. Εδώ τα πράγματα είναι απλά: έχουμε ένα playlist τύπου greatest hits με προστιθέμενη αξία το γεγονός της διαρκούς παρουσίας των δύο ερμηνευτών επί σκηνής σε ένα ατελείωτο πινγκ - πονγκ εναλλαγής επιτυχιών.
Μεγάλα ρεπερτόρια έχουν αμφότεροι, ενώ έχουν αξιωθεί σημαντικές επιτυχίες στην πορεία τους. Τραγούδια πολυαγαπημένα από το ευρύ ακροατήριο που ξεσηκώνουν και ταυτόχρονα αποτελούν εγγύηση για την επιτυχία του εγχειρήματος. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε την θετική συγκυρία -ακόμα και είκοσι χρόνια μετά την τελευταία τους συνεργασία επί σκηνής- της σούπερ ερμηνευτικής κατάστασης και των δυο (ιδιαιτέρως του «φορμαρισμένου» Γιάννη Κότσιρα), τότε έχουμε παράσταση άχαστη. Αν, μάλιστα, στόχος της σαββατιάτικης εξόδου μας είναι η ποιοτική διασκέδαση (που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με καλά τραγούδια, που μπορούν μέχρι και στα τραπέζια να μας σηκώσουν), τότε έχουμε να κάνουμε με μονόδρομο.
«Ψαγμένα» και «άγνωστα» τραγούδια το πρόγραμμα δεν περιέχει. Απεναντίας, αφήνει ικανοποιημένο το ακροατήριο που «ξελαρυγγιάζεται» γνωρίζοντας όλη την playlist. Για μένα προσωπικά, που δεν ενθουσιάζομαι με τα χιλιοακουσμένα, η παράσταση εμφανίζει δυο ακόμα σημαντικά περιεχόμενα που «πιστώνονται» στους δυο μπροστάρηδες:
α) ορχηστράρα από τις λίγες, με ωραίους και ευδιάθετους παίχτες που απογειώνουν την ατμόσφαιρα (τι σόλο αυτός ο Μέρμηγκας χθες βράδυ, τι ντράμερ αυτός ο Κτιστάκης, αλλά και τι παιχτούρα αυτός ο Τσάκας - ενδεικτικά αναφέρω, όλοι τους σπουδαίοι). Αξίζουν αναλυτικής αναφοράς (εκτός των προαναφερθέντων): Αλέξανδρος Λιβιτσάνος / πιάνο, πλήκτρα, Βαγγέλης Μαχαίρας / μπουζούκι, τζουράς, Παρασκευάς Κίτσος / μπάσο, Γιάννης Κυριμκυρίδης / πιάνο, πλήκτρα, Κώστας Μιχαλός / κιθάρες.
β) Η Βίκυ Καρατζόγλου και ο Παναγιώτης Λάμπουρας κάνουν την έκπληξη με τη συμμετοχή τους στο σχήμα. Και οι δυο τους με ενθουσίασαν. Η πρώτη ερμηνεύοντας (μεταξύ άλλων) δυο τραγούδια από δικές της δουλειές (το καινούργιο «Γιατί» (μουσική: Γιώργος Σαμπάνης - στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη) και το παλαιότερο αλλά αγαπημένο «Όνειρο» (μουσική: Γρηγόρης Πετράκος - στίχοι: Νίκος Μωραΐτης) και ο δεύτερος με την ξεχωριστή «βιολιστική» εκτέλεση του «Φτάνει - φτάνει» (μουσική παραδοσιακή - στίχοι: Μιχάλης Φακίνος). Έχουμε να κάνουμε με ενδιαφέρουσες περιπτώσεις νέων καλλιτεχνών. Και μου άρεσε πολύ η εικόνα του Λάμπουρα που έπαιζε βιολί ενώ τραγουδούσε - σπάνιο (αλλά και ελπιδοφόρο) για τα ελληνικά δεδομένα. Θα περίμενα, πάντως, και δυο ντουέτα «χιαστί» (Αρβανιτάκη - Λάμπουρα & Κότσιρα - Καρατζόγλου), αλλά το σχήμα μόλις ξεκίνησε και «πλάθεται» διαρκώς.
Κλείνοντας ετούτο το σημείωμα, για μένα ένα πράγμα αξίζει να επισημανθεί: μπορεί κανείς να διασκεδάσει με καλά τραγούδια: κάθε φορά και -βέβαια- δυνατά!
