Αλεξίου & Τσανακλίδου στο Κατράκειο (ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ!)

Για τη Χάρις Αλεξίου δε μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά, αφού τα γραφόμενα μου ακολουθούν κατά κανόνα τα συναισθήματα μου… Θα μου επιτρέψετε λοιπόν την αφήγηση μου να την ξεκινήσω από αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής, του ελληνικού πολιτισμού, τη Χαρούλα της Ελλάδας, από τις λιγοστές ελληνίδες που έχουν μείνει στη σύγχρονη ιστορία να είναι γνωστές με το μικρό τους όνομα…Η συντριπτική πλειοψηφία άλλωστε των Ελλήνων νιώθει και θέλει να την αποκαλεί «Χαρούλα», μιας και είναι τόσο γλυκά και οικεία τα συναισθήματα και οι εικόνες που προκαλούν εδώ και τέσσερις δεκαετίες η φωνή της, η ερμηνεία της, η σκηνική της παρουσία, η καλλιτεχνική κι ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία της… Θυμάμαι από μικρό παιδί να έχω γοητευτεί, να ‘χω συγκινηθεί αμέτρητες φορές και να ‘χει συνδεθεί τόσο στενά ο ψυχικός μου κόσμος με δύο φωνές, φωνές καρδιάς, συνείδησης… Μ’ αυτή του Γιώργου Νταλάρα και μ’ εκείνη της Χαρούλας!

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που μέχρι και σήμερα οι διφωνίες τους, οι κοινές τους εμφανίσεις, όλα εκείνα τα χρόνια που αποτελούσαν «καλλιτεχνικό ζευγάρι» είναι σημεία αναφοράς αξεπέραστα, μοναδικά… Σα να ήταν η φωνή του ενός γεννημένη να συμπληρώνεται από τη φωνή του άλλου, έτσι νιώθαμε και νιώθουμε πολλοί εξ ημών κι ακόμα και σήμερα καρτερούμε με λαχτάρα την επανάληψη αυτής της κοινής συνύπαρξης επί σκηνής… Ο Γιώργος αναφέρεται ειδικά και για έναν ακόμα λόγο: γιατί αυτήν τη μοναδική καλλιτεχνική ένωση Χαρούλας και Γιώργου την εισέπραξα μ’ ένα διαφορετικό βέβαια τρόπο και στην περίπτωση της Χαρούλας με την Τάνια τις δύο φορές που έτρεξα να τις παρακολουθήσω από κοντά, το χειμώνα στις παραστάσεις τους στην Άνοδο και την προηγούμενη Παρασκευή του Ιούλη, στο αγαπημένο Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας. Η συνεύρεση των φωνών, αλλά και των καλλιτεχνικών ιδιοσυγκρασιών Χαρούλας και Τάνιας, Τάνιας και Χαρούλας, φορτίζει στο μέγιστο σημείο τους τα συναισθήματά μας, το νου και την ψυχή μας… Ερμηνείες με σπάνια λυρικότητα, με βαθειά εσωτερικότητα, με αλήθεια που δεν προσποιούνται, ούτε «περιτυλίσσονται» με φτιασίδια και «μαγειρέματα» για να εντυπωσιάσουν και να κερδίσουν τεχνητή συγκίνηση… Βγαίνουν μπροστά μας στη σκηνή και αναμετρώνται «ντρέτα και σταράτα» με το κοινό τους, με το διάβα του χρόνου, με κρίσεις και συγκρίσεις, με… Θεούς και δαίμονες, που στην εποχή του ξερολισμού και της «ειδημοσύνης» αγωνιούν κάποιοι να δημιουργήσουν ένα κοινό «κουμπιών και αυτοματισμών», που ανάλογα με την ελαστικότητα της φράσης, που θα πει ο εκάστοτε καλλιτέχνης, ώστε να μπορεί να διαμορφωθεί ανάλογα κατά το δοκούν ο λόγος του ως «θέση», πρότυπα επίπλαστα δημιουργούνται κι αξίες στέρεες αλώνονται…

Ε, λοιπόν μέσα σ’ αυτές τις αξίες, που στη δική μου καρδιά, στο νου και την ψυχή μου, δεν μπορεί να υπεισέλθει καμία μειονοτική τακτική, είναι η καλλιτεχνική αξία της Χαρούλας, της Τάνιας, όπως και του Γιώργου, του αείμνηστου Στέλιου και Γρηγόρη… Όποιος έχει αντίρρηση, ας ήταν το δειλινό της Παρασκευής στο θέατρο του «Κοκκινόβραχου», να ακούσει τον «Τηλεφωνητή», το «Κύμα» και το «Μινοράκι» της Χαρούλας, το καινούργιο της «Φιλί», αλλά και τα «Πες μου πως γίνεται», το «Να ζήσω ή να πεθάνω», τη «Μάγισσα», το «Όλα σε θυμίζουν», τη «Ζήλεια», το «Μαμά γερνάω» της Τάνιας, τον «Ανθρωπάκο», τη «Ζελατίνα», την «Αλλιώτικη μέρα», το «Πάτωμα», τη διασκευή του «Καίγομαι», το «Αυτή η νύχτα μένει»… Ας έβλεπε αυτές τις δύο καλλιτεχνικές περσόνες να τραγουδούν σαν «Ένας για δύο», ή «Δύο για έναν», με μια ακούραστη θετική ενέργεια να τις διαπερνά, θυμίζοντας μας πως όσο κι αν είναι «ένα αστείο η ζωή», δε θα παραδόσουμε, δεν πρέπει να παραδώσουμε τα όπλα στην αλλόκοτη αυτή εποχή που ζούμε και στους «φτιαχτούς» εκφραστές της… Με Χαρούλα και Τάνια στο πλάι μας, δε φοβόμαστε τίποτα! Και το ασφυκτικά κατάμεστο θέατρο της Νίκαιας έδειξε το δρόμο που πρέπει να συνεχίζει αδιάλειπτα να ακολουθεί η τέχνη κι ο πολιτισμός μας: το δρόμο της αλήθειας και της καθαρότητας, δίχως εφήμερους τυχοδιώκτες και κατασκευασμένους με το ζόρι δον κιχώτες…

Μαζί με τη Χαρούλα και την Τάνια, οι Nouveau Sextet, μια ειδικής μνείας μπάντα, που φρονώ πως θα μας απασχολήσει για αρκετά χρόνια! Ο Θωμάς Κωνσταντίνου, επί κεφαλής, με ούτι, κιθάρα, μαντολίνο, λαούτο, ο Σωτήρης Λεμονίδης στο πιάνο και πλήκτρα, ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, κλαρίνο ,φλάουτο caval, ο Δημήτρης Τσάκας, κλασική Κιθάρα και φλάουτο, ο Κώστας Κωνσταντίνου, κοντραμπάσο, o Κώστας Μερετάκης, νταρμπούκα, μπεντίρ, ντέφια, ταμπούρο, στάμνα, καχόν, νταούλι κ .α. Στην παρέα τους επίσης ο Παναγιώτη Τσεβάς στο ακορντεόν και ο Δημήτρης Μπαρμπαγάλας στην κιθάρα.

Όσοι δεν κατάφεραν να παραβρεθούν στο Κατράκειο την Παρασκευή, έχουν τέσσερις ακόμα μοναδικές ευκαιρίες να χειροκροτήσουν το μοναδικό «πάντρεμα» της Χαρούλας με την Τάνια, αφού θα εμφανισθούν μαζί στις 30 Ιουλίου στη Μεσσήνη (Αρχαίο Στάδιο), στις 9 Αυγούστου στη Σίβηρη (Φεστιβάλ Κασσάνδρας - Χαλκιδική, στις 8 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη (Θέατρο Δάσους) και στις 10 Σεπτεμβρίου στο Βύρωνα (Θέατρο Βράχων).

Φωτογραφίες - video: Άρης Αναγνωστόπουλος