Αλέκα Κανελλίδου: «Νιώθω τρυφερά με τον Γιάννη Σπανό»

Η βελούδινη φωνή μιας ξεχωριστής ερμηνεύτριας συναντά την μελωδική ενός σπουδαίου μουσικοσυνθέτη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Η φωνή της Αλέκας Κανελλίδου είναι από τις πιο ιδιαίτερες. Η χροιά της είναι τόσο βελούδινη, τόσο βαθιά, τόσο ερωτική. Η βραχνάδα της είναι από τα αγαπημένα μου στοιχεία σε μία φωνή. Δεν την είχα ακούσει ποτέ από κοντά. Πριν από μερικές ημέρες συνέβη και αυτό. Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου συναντιέται με τον μεγάλο Γιάννη Σπανό και τραγουδά δικά της τραγούδια και κομμάτια εκείνου που κάπως σαν να άλλαξαν τον ρου της ελληνικής μουσικής.

Δεν είναι μόνο η ξεχωριστή χροιά και οι δυνατές ερμηνείες. Η κυρία Κανελλίδου έχει τη στόφα της παλιάς καλής τραγουδίστριας. Η παράσταση αρχίζει με το ορχηστρικό «Καλοκαίρι του ’42». Εκείνη μας μεταφέρει την αίσθησή της. «Ο χώρος μου θυμίζει τα θέατρα την εποχή του ’30 - ’40». Ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν που είναι παράλληλα όσο παροντικό επιλέγεις εσύ να είναι. Θύμησες και στιγμές νοσταλγικές. Το διασκευασμένο «Πόσο γλυκά με σκοτώνεις» από το Killing me Softly. «Οι γυναίκες που ερωτεύονται» του Μάριου Τόκα. Τον αποκαλεί γλυκούλη, μουσική ψυχούλα. «Ποτέ δεν ξέρω τι λέει μετά, πάντα τα διαβάζω», λέει κοιτώντας το αναλόγιο. Αυθόρμητη, απλή, με χιούμορ. Μετά τραγουδά τον Λαυρεντάκο, όπως λέει τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Εξαιρετικό κομμάτι. Συγκινητικοί στίχοι. «Δεν μας θέλει η ζωή, μα τη θέλουμε εμείς, εμείς έχουμε αλλιώτικο νόμο». Τραγουδά και άλλο ένα δικό του. Και ένας της Αφροδίτης Μάνου.

Η Αλέκα Κανελλίδου θυμάται τον φίλο της, τον Δημήτρη Μητροπάνο. Λέει ένα από τα πιο δυνατά κραουνακικά κομμάτια, που εκείνος είχε σφραγίσει με τη φωνή του. Ίσως ένα από τα πιο όμορφα που έχω ακούσει. Που μιλά για τον έρωτα και την αγάπη πιο αληθινά και από την αλήθεια. «Όταν έχω εσένα». Ξεσπάμε στα πιο δυνατά μέχρι εκείνη τη στιγμή χειροκροτήματα. Ακολουθεί το ντουέτο που έκαναν μαζί, το «Δίδυμα φεγγάρια». Το ερμηνεύει μόνη πια, με τον μαέστρο της.

Στο δεύτερο μέρος, ανεβαίνει στη σκηνή ο Γιάννης Σπανός. Παίζοντας πιάνο, τη συνοδεύει στην ερμηνεία των δικών του τραγουδιών, που δεν χρειάζομαι εγώ για να σας πω ότι έχουν γράψει ιστορία. Τραγουδά το «Ήρθε ένας φίλος», το τραγούδι με το οποίο γνωρίστηκαν. Η πρώτη του εκτέλεση από εκείνη ήταν το 1976. «Ήμασταν νεαροί τότε», λέει η Αλέκα Κανελλίδου. «Και τώρα νεαροί είστε», ακούγεται μία φωνή από το κοινό. «Ναι μες στο νιάτο, αλλά σημασία έχει πως νιώθουμε», συμπληρώνει εκείνη. Εκφράζει την αγάπη της για τον συνθέτη. «Νιώθω τρυφερά με τον Σπανό». «Πόσα χρόνια ήθελα να συνεργαστούμε, επιτέλους», της απαντά.

«Αν μ’ αγαπάς, θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί, να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή», ένας υπέροχος στίχος τυλιγμένος στην υπέροχη μουσική του Γιάννη Σπανού, που έχει ερμηνεύσει εξαιρετικά και η Τάνια Τσανακλίδου. «Θα με θυμηθείς», «Μια φορά θυμάμαι», «Επειδή σ’ αγαπώ», «Κάτω απ΄ την μαρκίζα», «Προσωπικά». Από τις πιο ωραίες στιγμές της βραδιάς η ερμηνεία της Αλέκας Κανελλίδου χωρίς μικρόφωνο στο «Άνθρωποι μονάχοι». Απόλυτη ησυχία κάτω. Τόσο δυνατή φωνή που θα ακουγόταν και από χιλιόμετρα. Νομίζω ότι το κοινό που έχουν οι μουσικές του Γιάννη Σπανού είναι αυτή η ανεπιτήδευτη ευαισθησία, βγαλμένη από άλλη εποχή, που τα κάνει μοναδικά.

Ολοκληρώνει μόνη την παράσταση, με τραγούδια δικά της. Όλα όσα μέχρι τώρα δεν είχε πει και τα περίμεναν όλοι. Το νέο κύμα σε όλο του το μεγαλείο. «Μονά ζυγά», Μια περιπέτεια», «Δεν είναι έτσι η αγάπη». Φωνάζουν από κάτω «Το Άσε με να φύγω πες». «Γίνεται να σας αφήσω να φύγετε, χωρίς να το πω;», απαντά. Κάθεται σε μία κόκκινη καρέκλα σκηνοθέτη, από αυτές που πάντα δίνουν στη σκηνή έναν θεατρικό αέρα. Ερμηνεύει το τραγούδι σε στίχους Νίκου Ελληναίου και μουσική Γιώργου Μανίκα, που μετά από εκείνη τραγουδήθηκε από τη Τζένη Βάνου και από ένα σωρό καλλιτέχνες. Που όμως το έχουμε συνδυάσει με εκείνη. Η εσωτερική πάλι μιας γυναίκας που δεν θέλει να φύγει. Η σχεδόν ψιθυριστή της φωνή στα κουπλέ, με κάτι χαμηλές που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχουν, και η δυναμική της στο ρεφρέν, που απογειώνει το κομμάτι. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της. Με μία μουσική μεγαλόπρεπη και αισθαντική παράλληλα. Όπως όλα εκείνα τα μεγάλα τραγούδια που γράφονταν παλιά.

Ο Γιάννης Σπανός βγαίνει ξανά στη σκηνή. Η Αλέκα Κανελλίδου ερμηνεύει το τεράστιο τραγούδι του, «Οδός Αριστοτέλους» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που γράφτηκε για την Χαρούλα Αλεξίου και που πάντα μου φέρνει στην καρδιά ένα φτερούγισμα μια ακαθόριστης ανάμνησης. Και έπειτα, το «Τα ήσυχα βράδια», που ερμήνευσε πρώτη η Αρλέτα σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή. «Όταν άκουσα πρώτη φορά αυτό το τραγούδι, έπαθα πλάκα», λέει ο Σπανός. «Λέω ποιος να το έγραψε, θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ, έμαθα ότι ο έγραψε ο Λάκης Παπαδόπουλος». «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας, για κάποιο ρόδινο γιαλό», «Μια φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί», «Σου σφυρίζω». Χαρά και κέφι και πάνω που μερακλώνουμε, το πρόγραμμα τελειώνει.

Το συμπέρασμά μου. Οι μεγάλες φωνές θα έχουν πάντα το κοινό τους. Και τα μεγάλα τραγούδια θα μένουν διαχρονικά σε πείσμα των εφήμερων σουξέ, γιατί αυτή είναι η μοίρα τους και χαίρομαι γι’ αυτό.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!