ιδιαίτερες στιγμές διάνθισαν μια υποδειγματική παρουσίαση δίσκου. Μια ακρόαση, όπου ο δημιουργός και ερμηνευτής καθοδηγούσε τη διαδικασία με συγκρατημένη αμηχανία, αλλά λεπτότητα κι ευγένεια, δίνοντας βήμα σε όσους παραβρέθηκαν στο Studio Sierra να συνομιλήσουν μαζί του, να ακούσει, να εξηγηθεί και να εξηγήσει.
Στην εισαγωγή του ο Ιωαννίδης στάθηκε στη σταθερή συμβολή του Βαγγέλη Λάππα στην καλλιτεχνική παραγωγή, ηχοληψία και μίξη. Υπογράμμισε την απουσία ηλεκτρικών οργάνων και την παρουσία του κουαρτέτου εγχόρδων (Παπαστάμου, Μιχαηλίδης, Σιώτας, Καλούδης) που δίνει άλλη δύναμη, φως και δυναμική στο γενικότερο άκουσμα.
«Αφιέρωσε» αρκετές σκέψεις του για τα τέσσερα λαϊκά τραγούδια της «Μικρής Βαλίτσας», όπου συμμετέχουν ο Μανώλης Πάππος στους μπουζουκομπαγλαμάδες και ο Δημήτρης Μυστακίδης στην κιθάρα. Όπως δήλωσε, γράφτηκαν μέσα από τον «κίνδυνο» της μετακόμισης στο εξωτερικό (τρεις φορές στα τελευταία πέντε χρόνια)… όπου ψάχνοντας με τη σύντροφό του σπίτια και σχολεία για τα παιδιά… το μόνο που ήθελε να ακούει ήταν παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα… Δε έβαλε τον εαυτό του στην ίδια μοίρα με όσους μεταναστεύουν αναζητώντας αγωνιωδώς «πυγολαμπίδα» στο τούνελ, μεροκάματο κι ελπίδα για το αύριο, αλλά δεν έκρυψε και τις πληγές του. Βαθιές χαρακιές σε μια πατρίδα θολή, που ευνουχίζει το όνειρο και τις απαραίτητες, ευλογημένες ουτοπίες.
Αν έπρεπε να πάρει κάτι μαζί του φεύγοντας… θα έπαιρνε αυτά τα τραγούδια… Χειρολαβή που δεν σπάει, αλλά και να δεν «κόβει» το χέρι, η εύστοχη παρομοίωσή του.
Μην ξεχνάμε πως μια «Μικρή Βαλίτσα» περιλαμβάνει τα απολύτως απαραίτητα (διάβασε - και άκουσε - σχετικά ΕΔΩ)
Για το «κομμένο μαλλί» που ερωτήθηκε, η απάντηση ήταν πως, όταν σε ανύποπτο χρόνο κάποιοι φίλοι και «ειδήμονες» του είπαν να μην αλλάξει ποτέ το δεδομένο προφίλ του, που «περνάει και γράφει», έτρεξε αμέσως στον κουρέα. Άλλωστε, όπως μας θύμισε, απ’ το ξεκίνημά του έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες για να μικρύνει το κοινό του.
Την ίδια ώρα αναγνώρισε πως «παράδοση» των προηγούμενων δίσκων του στις εφημερίδες, ήταν μια ελεγχόμενη ήττα προκειμένου να στηρίξει η εταιρεία του τις νέες εργασίες του - αλλά και άλλων και κυρίως να «υπάρξει» - σε καιρούς που η δισκογραφία είχε ήδη ισοπεδωθεί πριν τη χώρα… Οι γονείς (παλιοί δίσκοι) θυσιάζονται για τα παιδιά τους…
Για την «Χατζιδακιάδα» του Γκάτσου - το μόνο τραγούδι με πνευστά του δίσκου - έδωσε το λόγο στην αγαπημένη του Μαρία Φαραντούρη που στη φιλική τοποθέτησή της σκιαγράφησε με διεισδυτικό τρόπο τον καλλιτέχνη και άνθρωπο Αλκίνοο. Ακούστε την!
Στην εισαγωγή του ο Ιωαννίδης στάθηκε στη σταθερή συμβολή του Βαγγέλη Λάππα στην καλλιτεχνική παραγωγή, ηχοληψία και μίξη. Υπογράμμισε την απουσία ηλεκτρικών οργάνων και την παρουσία του κουαρτέτου εγχόρδων (Παπαστάμου, Μιχαηλίδης, Σιώτας, Καλούδης) που δίνει άλλη δύναμη, φως και δυναμική στο γενικότερο άκουσμα.
«Αφιέρωσε» αρκετές σκέψεις του για τα τέσσερα λαϊκά τραγούδια της «Μικρής Βαλίτσας», όπου συμμετέχουν ο Μανώλης Πάππος στους μπουζουκομπαγλαμάδες και ο Δημήτρης Μυστακίδης στην κιθάρα. Όπως δήλωσε, γράφτηκαν μέσα από τον «κίνδυνο» της μετακόμισης στο εξωτερικό (τρεις φορές στα τελευταία πέντε χρόνια)… όπου ψάχνοντας με τη σύντροφό του σπίτια και σχολεία για τα παιδιά… το μόνο που ήθελε να ακούει ήταν παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα… Δε έβαλε τον εαυτό του στην ίδια μοίρα με όσους μεταναστεύουν αναζητώντας αγωνιωδώς «πυγολαμπίδα» στο τούνελ, μεροκάματο κι ελπίδα για το αύριο, αλλά δεν έκρυψε και τις πληγές του. Βαθιές χαρακιές σε μια πατρίδα θολή, που ευνουχίζει το όνειρο και τις απαραίτητες, ευλογημένες ουτοπίες.
Αν έπρεπε να πάρει κάτι μαζί του φεύγοντας… θα έπαιρνε αυτά τα τραγούδια… Χειρολαβή που δεν σπάει, αλλά και να δεν «κόβει» το χέρι, η εύστοχη παρομοίωσή του.
Μην ξεχνάμε πως μια «Μικρή Βαλίτσα» περιλαμβάνει τα απολύτως απαραίτητα (διάβασε - και άκουσε - σχετικά ΕΔΩ)
Για το «κομμένο μαλλί» που ερωτήθηκε, η απάντηση ήταν πως, όταν σε ανύποπτο χρόνο κάποιοι φίλοι και «ειδήμονες» του είπαν να μην αλλάξει ποτέ το δεδομένο προφίλ του, που «περνάει και γράφει», έτρεξε αμέσως στον κουρέα. Άλλωστε, όπως μας θύμισε, απ’ το ξεκίνημά του έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες για να μικρύνει το κοινό του.
Την ίδια ώρα αναγνώρισε πως «παράδοση» των προηγούμενων δίσκων του στις εφημερίδες, ήταν μια ελεγχόμενη ήττα προκειμένου να στηρίξει η εταιρεία του τις νέες εργασίες του - αλλά και άλλων και κυρίως να «υπάρξει» - σε καιρούς που η δισκογραφία είχε ήδη ισοπεδωθεί πριν τη χώρα… Οι γονείς (παλιοί δίσκοι) θυσιάζονται για τα παιδιά τους…
Για την «Χατζιδακιάδα» του Γκάτσου - το μόνο τραγούδι με πνευστά του δίσκου - έδωσε το λόγο στην αγαπημένη του Μαρία Φαραντούρη που στη φιλική τοποθέτησή της σκιαγράφησε με διεισδυτικό τρόπο τον καλλιτέχνη και άνθρωπο Αλκίνοο. Ακούστε την!
