Η καρδιά του «Night Tripper» σταμάτησε να χτυπά στα 77 του χρόνια και μαζί της το μοναδικό κοκτέιλ ήχων από blues, jazz, country, rock’n’roll, r’n’b, boogie-woogie, dixieland που είχε επινοήσει αυτός ο ξεχωριστός μουσικός, που αποκαλούμε New Orleans. Το παρουσίασε και στην Ελλάδα το 1993 στο Παλλάς και την επόμενη χρονιά στο Ρόδον (η γυναίκα του εκείνη την περίοδο ήταν Ελληνίδα), συναυλίες που έχουμε να θυμόμαστε.
Αυτή τη φορά πήρε το μπαστούνι και μας την έσκασε οριστικά, αλλά ο αναγνωρίσιμος ήχος του που έβαλε σφραγίδα με το «Wright Place, Wrong Time» είναι αδύνατο να ξεχαστεί όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η φωνή του είχε το μυστήριο της νύχτας που έπαιρνε μαζί της τις νότες που χόρευαν στο πιάνο του. Υπήρξε επίσης παραγωγός δίσκων.
Στην εμφάνισή του ως Night Tripper συνήθως φορούσε ασημένια ρόμπα, φτερά στο κεφάλι, τεράστια κοκάλινα περιδέραια ως voodoo rocker.
Γέννημα θρέμμα της Νέας Ορλεάνης (21/11/1941) υπήρξε ο Malcolm John Rebennack Jr. Η μητέρα του ήταν φωτομοντέλο και ο πατέρας του είχε κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών και πουλούσε δίσκους κοντά στο Πανεπιστήμιο Dillard με πελάτες κυρίως φοιτητές. Ο πατέρας του είχε κάνει μια συμφωνία με τον ιδιοκτήτη μιας εταιρείας ενοικίασης τζουκ μποξ κι έπαιρνε τους δίσκους 78 στροφών. Ο Dr. John λάτρευε πιτσιρικάς τους δίσκους των Gene Autry, Hank Williams, Roy Rodgers, Bill Broonzy και της Memphis Minnie. Σταδιακά τον κέρδιζε η μαύρη μουσική και λόγω των δίσκων που υπήρχαν σπίτι του μέχρι τα δέκα του χρόνια ήξερε πολλά περισσότερα για τη μουσική από τους συνομηλίκούς του. Βρέφος ακόμη μέσω της μητέρας του επιλέχθηκε ως «το μωρό του σαπουνιού Ivory» σε διαφήμιση. Του έμαθαν κιθάρα οι Walter «Papoose» Nelson και Roy Montrell, κιθαρίστες του Fats Domino.
Πρωτοηχογράφησε ως κιθαρίστας 1958 σε διάφορες R’n’B εταιρείες όπως Ace, Ebb, Ric, Ron, Speciality. Επιβίωσε από τα σκοτεινά δισκογραφικά κυκλώματα και πρωτοστάτησε των μουσικών της πολιτείας του καθιερώνοντας τον ήχο του. Ένα τραγούδι που ηχογράφησε με το ψευδώνυμο Prince Lala τον ενέπνευσε να πλάσει το χαρακτήρα του Dr. John, The Night Trpper. Το 1961, μετά από ένα καυγά σε μπαρ, μια σφαίρα του έκοψε ένα δάκτυλο, ενώ έπαιζε κοντραμπάσο σε μια dixieland ορχήστρα. Έτσι έπιασε το όργανο με δάσκαλο τον Al Johnson που τον μύησε στα μυστικά του boogie-woogie, ενώ παρακολουθούσε τους πιανίστες Huey Smith και Professor Longhair στου οποίου ηχογραφήσεις συμμετείχε. Το 1965 μετακινήθηκε στο Λος Άντζελες όπου δούλεψε δίπλα σε γνωστούς παραγωγούς όπως ο Phil Spector και σχημάτισε τα πρώτα συγκροτήματα όπως Drits and Dravy, The Zu Zu New Orleans Musicians Association. Παράλληλα καλλιεργούσε μύθους με τελετές μαύρης μαγείας, woodoo, για τις οποίες φημίζεται η Νέα Ορλεάνη. Ο ίδιος είχε ασχοληθεί με αυτές καθώς η αδερφή του, η οποία δούλευε σε βιβλιοπωλείο, του έφερνε σχετικά βιβλία που τον ενδιέφεραν κι έτσι έγραψε κάποια σχετικά τραγούδια.
Γέννημα θρέμμα της Νέας Ορλεάνης (21/11/1941) υπήρξε ο Malcolm John Rebennack Jr. Η μητέρα του ήταν φωτομοντέλο και ο πατέρας του είχε κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών και πουλούσε δίσκους κοντά στο Πανεπιστήμιο Dillard με πελάτες κυρίως φοιτητές. Ο πατέρας του είχε κάνει μια συμφωνία με τον ιδιοκτήτη μιας εταιρείας ενοικίασης τζουκ μποξ κι έπαιρνε τους δίσκους 78 στροφών. Ο Dr. John λάτρευε πιτσιρικάς τους δίσκους των Gene Autry, Hank Williams, Roy Rodgers, Bill Broonzy και της Memphis Minnie. Σταδιακά τον κέρδιζε η μαύρη μουσική και λόγω των δίσκων που υπήρχαν σπίτι του μέχρι τα δέκα του χρόνια ήξερε πολλά περισσότερα για τη μουσική από τους συνομηλίκούς του. Βρέφος ακόμη μέσω της μητέρας του επιλέχθηκε ως «το μωρό του σαπουνιού Ivory» σε διαφήμιση. Του έμαθαν κιθάρα οι Walter «Papoose» Nelson και Roy Montrell, κιθαρίστες του Fats Domino.
Πρωτοηχογράφησε ως κιθαρίστας 1958 σε διάφορες R’n’B εταιρείες όπως Ace, Ebb, Ric, Ron, Speciality. Επιβίωσε από τα σκοτεινά δισκογραφικά κυκλώματα και πρωτοστάτησε των μουσικών της πολιτείας του καθιερώνοντας τον ήχο του. Ένα τραγούδι που ηχογράφησε με το ψευδώνυμο Prince Lala τον ενέπνευσε να πλάσει το χαρακτήρα του Dr. John, The Night Trpper. Το 1961, μετά από ένα καυγά σε μπαρ, μια σφαίρα του έκοψε ένα δάκτυλο, ενώ έπαιζε κοντραμπάσο σε μια dixieland ορχήστρα. Έτσι έπιασε το όργανο με δάσκαλο τον Al Johnson που τον μύησε στα μυστικά του boogie-woogie, ενώ παρακολουθούσε τους πιανίστες Huey Smith και Professor Longhair στου οποίου ηχογραφήσεις συμμετείχε. Το 1965 μετακινήθηκε στο Λος Άντζελες όπου δούλεψε δίπλα σε γνωστούς παραγωγούς όπως ο Phil Spector και σχημάτισε τα πρώτα συγκροτήματα όπως Drits and Dravy, The Zu Zu New Orleans Musicians Association. Παράλληλα καλλιεργούσε μύθους με τελετές μαύρης μαγείας, woodoo, για τις οποίες φημίζεται η Νέα Ορλεάνη. Ο ίδιος είχε ασχοληθεί με αυτές καθώς η αδερφή του, η οποία δούλευε σε βιβλιοπωλείο, του έφερνε σχετικά βιβλία που τον ενδιέφεραν κι έτσι έγραψε κάποια σχετικά τραγούδια.
Το 1968 επηρεασμένος από τον μυστικισμό, τις μαγείες και τις δεισιδαιμονίες κυκλοφόρησε το δίσκο «Gris-Gris» στην Atlantic με το εκπληκτικό κομμάτι «Ι Walk On Gilded Splinters» διχάζοντας τους κριτικούς, ενώ άρεσε ιδιαίτερα στο ακροατήριο των ραδιοπειρατών. Η μουσική γινόταν όλο και πιο σκοτεινή και υπνωτική, ώσπου στις αρχές του 70, επέστρεψε στα βασικά γι’ αυτόν, δηλαδή τον καθαρόαιμο rhythm’n’blues ήχο της Νέας Ορλεάνης και το 1972 παρουσίασε το πέμπτο δίσκο του «Gumbo». Οι ζωντανές εμφανίσεις του ενίσχυαν τη φήμη του ως voodoo rocker. Ο ήχος του απογειώθηκε στα δύο επόμενα άλμπουμ του «In The Right Place», «Destively Bornaroo» (1974), με παραγωγό και στα δύο τον βετεράνο της Νέας Ορλεάνης, Allan. Το 1973 κυκλοφόρησε μαζί με τους Michael Bloomfield και John Hammond το δίσκο «Triumvirate». Στα μέσα της δεκαετίας συμμετείχε στην αποχαιρετιστήρια συναυλία των Band, στην ταινία τους The Last Waltz και στο δίσκο. Ήταν ενεργός μουσικός ως το τέλος της ζωής του.
