Άραγε, ποιος να είναι ο «Τρελός» στις μέρες μας; Η απάντηση έρχεται μέσα απ’ τους στίχους, τη μελωδία, τις εικόνες: Εγώ, εσύ, ο καθένας μας, το κάθε τι…
Ο «Τρελός» του Νίκου Αναγνωστάκη και του Ανδρέα Κατσιγιάννη, μπορεί να είναι η ανεργία, η μετανάστευση, φτώχεια, η ρύπανση, οι ματιές που κόβουν σαν ξυράφι, ο φόβος, ο πνιχτός και άφιλος αγέρας, που περιβάλει τις ζωές μας.
Και την ίδια στιγμή ο αγώνας του καθημερινού ανθρώπου να επιβιώσει σε αυτό το γκρίζο περιβάλλον, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να μοιραστεί συναισθήματα, στιγμές, να βρει βήμα και στήριγμα για το μετά.
Όλα αυτά και άλλα ακωδικοποίητα που ο λόγος του Αναγνωστάκη σκιαγραφεί μαεστρικά και υπογραμμίζει μελωδικά ο Κατσιγιάννης, αναδεικνύονται εύστοχα μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Θωμά Χρυσοχοΐδη.
Λίγες φορές η αντιστοιχία εικόνας και τραγουδιού συγχρονίστηκε σε ένα τόσο καίριο και αρμονικό αποτέλεσμα.
Ο εφιάλτης της αρχής του Δημήτρη Μπάση αναστέλλεται με το φεγγοβόλημα της ελπίδας στο τέλος της ιστορίας.
Για την ερμηνεία του, κάθε σχόλιο, μάλλον περιττεύει…
Ο «Τρελός» του Νίκου Αναγνωστάκη και του Ανδρέα Κατσιγιάννη, μπορεί να είναι η ανεργία, η μετανάστευση, φτώχεια, η ρύπανση, οι ματιές που κόβουν σαν ξυράφι, ο φόβος, ο πνιχτός και άφιλος αγέρας, που περιβάλει τις ζωές μας.
Και την ίδια στιγμή ο αγώνας του καθημερινού ανθρώπου να επιβιώσει σε αυτό το γκρίζο περιβάλλον, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να μοιραστεί συναισθήματα, στιγμές, να βρει βήμα και στήριγμα για το μετά.
Όλα αυτά και άλλα ακωδικοποίητα που ο λόγος του Αναγνωστάκη σκιαγραφεί μαεστρικά και υπογραμμίζει μελωδικά ο Κατσιγιάννης, αναδεικνύονται εύστοχα μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Θωμά Χρυσοχοΐδη.
Λίγες φορές η αντιστοιχία εικόνας και τραγουδιού συγχρονίστηκε σε ένα τόσο καίριο και αρμονικό αποτέλεσμα.
Ο εφιάλτης της αρχής του Δημήτρη Μπάση αναστέλλεται με το φεγγοβόλημα της ελπίδας στο τέλος της ιστορίας.
Για την ερμηνεία του, κάθε σχόλιο, μάλλον περιττεύει…
