Η Ελένη Βιτάλη (Λαβίδα) γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1954. Ο πατέρας της, ο Τάκης Λαβίδας ήταν ένας από τους γνωστότερους λαϊκούς μουσικούς. Είχε συνοδέψει με το σαντούρι και το τσέμπαλο τους μεγαλύτερους λαϊκούς τραγουδιστές, ενώ τραγούδια του ερμήνευσαν ο Καζαντζίδης, ο Γαβαλάς, ο Περπινιάδης κ.α.
Στην πολύ μικρή ηλικία των 13 ετών η Ελένη Βιτάλη εμφανίζεται να τραγουδά με δημοτικά συγκροτήματα, με μερικούς από τους σπουδαιότερους δημοτικούς τραγουδιστές. Το 1970 δισκογραφεί για πρώτη φορά, με το επώνυμο «Λαβίδα» ακόμα, κάποια 45άρια με δημιουργίες του πατέρα της. Τα δισκάκια κυκλοφορούν με το σήμα της Οlympic (θυγατρικής της εταιρείας Polygram) και περιέχουν τα τραγούδια «Ιπτάμενος δίσκος» (που το 1984 θα ξαναηχογραφήσει και στο ζωντανό δίσκο της «Χορέψτε γιατί χανόμαστε»), «Το σωφεράκι», «Σε είδα πάλι στο όνειρό μου», «Για κάντε τόπο βρε παιδιά».
Το 1973 ηχογραφεί κάποια λαϊκοδημοτικά (που θα κυκλοφορήσουν πολύ αργότερα σε μεγάλο δίσκο από την Pan vox). To ’73 επίσης, συμμετέχει στον δίσκο των Αργύρη Κουνάδη - Βαγγέλη Γκούφα «Δεν περισσεύει υπομονή» τραγουδώντας το «Εις μνημόσυνο» ή «Άϊ γαρούφαλλό μου» και τη «Λατέρνα». Το 1974 γίνεται ευρύτατα γνωστή, συμμετέχοντας στο 13ο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το «Χωρίς δεκάρα, πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου» του Γιάννη Μέτσικα και της Βαρβάρας Τσιμπούλη.
Μέχρι το 1975 που κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός δίσκος με τίτλο το όνομά της, συμμετέχει σε δουλειές όπως «Ο Γιακουμής, ένα μουλάρι στην οδό Σταδίου» των Σταύρου Πασπαράκη - Δημήτρη Ιατρόπουλου, «Βάστα καρδιά» του Σπύρου Σαμοΐλη, «Ρόδα είναι και γυρίζει» των Αργύρη Κουνάδη - Γιώργου Καλαμαριώτη, «Του έρωτα τ’ αντάρτη» των Αμάραντου Αμαραντίδη, Μιχάλη Τερζή και Άκου Δασκαλόπουλου, «Εκείνη τη νύχτα» των Μίμη Πλέσσα - Γιώργου Καλαμαριώτη, αλλά και σε μια από τις επανεκτελέσεις από τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» των Μίκη Θεοδωράκη - Γιάννη Ρίτσου.
Η πορεία από κει και πέρα είναι λίγο - πολύ γνωστή… Δυο ακόμα προσωπικοί δίσκοι στη δεκαετία του ’70, ένας δίσκος με δημοτικά αλλά και μεγάλες λαϊκές επιτυχίες των Τάκη Σούκα, Χρήστου Νικολόπουλου, Γιάννη Καραλή στα χρόνια του ’80. Την ίδια περίοδο ηχογραφεί μια σειρά από δίσκους με το Σταμάτη Σπανουδάκη με καινούργια τραγούδια του, αλλά και με βυζαντινούς ύμνους με την επιμέλεια του συνθέτη. Πολύ σημαντική επίσης η συμμετοχή της το 1982 στο δίσκο «Ο ήλιος ο ηλιάτορας» του Δημήτρη Λάγιου και του Οδυσσέα Ελύτη.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 η Ελένη Βιτάλη αφήνει το στίγμα της ως δημιουργού στο χώρο, με το «Απέναντι μπαλκόνι». Από τότε ακολουθεί μια, μάλλον, μοναχικότερη πορεία, με ιδιαίτερες και σημαντικές στιγμές τόσο στη δισκογραφία όσο και σε ζωντανές εμφανίσεις…
Ευχαριστώ τους φίλους Βαγγέλη Αρναουτάκη και Σιδερή Πρίντεζη για τη βοήθειά τους.
Στην πολύ μικρή ηλικία των 13 ετών η Ελένη Βιτάλη εμφανίζεται να τραγουδά με δημοτικά συγκροτήματα, με μερικούς από τους σπουδαιότερους δημοτικούς τραγουδιστές. Το 1970 δισκογραφεί για πρώτη φορά, με το επώνυμο «Λαβίδα» ακόμα, κάποια 45άρια με δημιουργίες του πατέρα της. Τα δισκάκια κυκλοφορούν με το σήμα της Οlympic (θυγατρικής της εταιρείας Polygram) και περιέχουν τα τραγούδια «Ιπτάμενος δίσκος» (που το 1984 θα ξαναηχογραφήσει και στο ζωντανό δίσκο της «Χορέψτε γιατί χανόμαστε»), «Το σωφεράκι», «Σε είδα πάλι στο όνειρό μου», «Για κάντε τόπο βρε παιδιά».
Το 1973 ηχογραφεί κάποια λαϊκοδημοτικά (που θα κυκλοφορήσουν πολύ αργότερα σε μεγάλο δίσκο από την Pan vox). To ’73 επίσης, συμμετέχει στον δίσκο των Αργύρη Κουνάδη - Βαγγέλη Γκούφα «Δεν περισσεύει υπομονή» τραγουδώντας το «Εις μνημόσυνο» ή «Άϊ γαρούφαλλό μου» και τη «Λατέρνα». Το 1974 γίνεται ευρύτατα γνωστή, συμμετέχοντας στο 13ο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το «Χωρίς δεκάρα, πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου» του Γιάννη Μέτσικα και της Βαρβάρας Τσιμπούλη.
Μέχρι το 1975 που κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός δίσκος με τίτλο το όνομά της, συμμετέχει σε δουλειές όπως «Ο Γιακουμής, ένα μουλάρι στην οδό Σταδίου» των Σταύρου Πασπαράκη - Δημήτρη Ιατρόπουλου, «Βάστα καρδιά» του Σπύρου Σαμοΐλη, «Ρόδα είναι και γυρίζει» των Αργύρη Κουνάδη - Γιώργου Καλαμαριώτη, «Του έρωτα τ’ αντάρτη» των Αμάραντου Αμαραντίδη, Μιχάλη Τερζή και Άκου Δασκαλόπουλου, «Εκείνη τη νύχτα» των Μίμη Πλέσσα - Γιώργου Καλαμαριώτη, αλλά και σε μια από τις επανεκτελέσεις από τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» των Μίκη Θεοδωράκη - Γιάννη Ρίτσου.
Η πορεία από κει και πέρα είναι λίγο - πολύ γνωστή… Δυο ακόμα προσωπικοί δίσκοι στη δεκαετία του ’70, ένας δίσκος με δημοτικά αλλά και μεγάλες λαϊκές επιτυχίες των Τάκη Σούκα, Χρήστου Νικολόπουλου, Γιάννη Καραλή στα χρόνια του ’80. Την ίδια περίοδο ηχογραφεί μια σειρά από δίσκους με το Σταμάτη Σπανουδάκη με καινούργια τραγούδια του, αλλά και με βυζαντινούς ύμνους με την επιμέλεια του συνθέτη. Πολύ σημαντική επίσης η συμμετοχή της το 1982 στο δίσκο «Ο ήλιος ο ηλιάτορας» του Δημήτρη Λάγιου και του Οδυσσέα Ελύτη.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 η Ελένη Βιτάλη αφήνει το στίγμα της ως δημιουργού στο χώρο, με το «Απέναντι μπαλκόνι». Από τότε ακολουθεί μια, μάλλον, μοναχικότερη πορεία, με ιδιαίτερες και σημαντικές στιγμές τόσο στη δισκογραφία όσο και σε ζωντανές εμφανίσεις…
Ευχαριστώ τους φίλους Βαγγέλη Αρναουτάκη και Σιδερή Πρίντεζη για τη βοήθειά τους.
