Θυμάμαι πριν από ένα περίπου χρόνο, όταν ο Γιώργος Μανωλιούδης μου είχε φέρει να ακούσω ένα demo με τα τραγούδια που ετοίμαζε για την νέα δισκογραφική του εργασία. Στίχοι εμπνευσμένοι και ανήσυχοι, ερωτικοί αλλά και κοινωνικοί, τεχνικοί, ευφάνταστοι με απρόσμενες ρίμες, χαρακτηριστικό της κρητικής ράτσας του.
Μελωδίες στέρεες, ταιριαστές με το λόγο, μπαλάντες αλλά και ρυθμικά κομμάτια, φυσικά όργανα, καθαρή ματιά. Αντίστοιχες και οι ερμηνείες, «γεμάτες», παθιασμένες, σωστές.
Προσπάθησα να «περάσω» το δίσκο σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Έστειλα το υλικό, είπα τα καλύτερα για τον Γιώργο… αλλά δεν… Απευθύνθηκα σε άλλη καθιερωμένη εταιρεία, μίλησα με το αφεντικό της, το οποίο και γνώριζα, του πήγα τα τραγούδια… τίποτα. Μη νομίζετε ότι παραξενεύτηκα. Άλλωστε βλέπετε τι κυκλοφορεί στην αγορά… Για τους λόγους που συμβαίνει αυτό έχω αναφερθεί εκτενώς μέσα από το www.ogdoo.gr , αλλά και παλαιότερα στο Δίφωνο και στο Όασις.
Ο δίσκος του Γιώργου Μανωλιούδη, με τίτλο Στα Μυστικά Ταξίδια Μου, κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα από την κρητική εταιρεία Εν Ήχω και αμέσως έκανε κατάσταση στη μεγαλόνησο, όπου ο Γιώργος χαίρει εκτίμησης και είναι ένας από τους καταξιωμένους και «σοβαρούς» καλλιτέχνες… που δυστυχώς δεν υπάρχουν οι δυνατότητες και το πλαίσιο, να ταξιδέψει η τέχνη τους στο πανελλήνιο.
Τα τραγούδια του δίσκου είναι ένα κι ένα, αλλά μεγάλη εντύπωση μου είχε προξενήσει το Δεν τη παλεύω. Ίσως γιατί, όσο ο καιρός περνούσε, οι διορατικοί στίχοι του επιβεβαιώνονταν από τα τραγικά γεγονότα που καθημερινά κλιμακώνονται στο τόπο μας , με άγνωστο το «αύριο». Ο Μανωλιούδης είχε μιλήσει με σαφήνεια και αγανάκτηση για την κρίση… προτού νοιώσουμε στο πετσί μας τις δαγκωματιές της.
