«Του παράλογου η θητεία…»
Τον Οκτώβρη του 1991 υπηρετούσα τη θητεία μου στο Ναυτικό, έχοντας πάρει μετάθεση στο Στρατόπεδο του Παλάσκα στον Σκαραμαγκά. Θυμάμαι, πως ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σε μια από τις εκατοντάδες βάρδιες εκείνης της περιόδου, όταν από το ραδιοφωνάκι που αποτελούσε τότε μόνιμη παρέα, άκουσα ένα ασυνήθιστο, τουλάχιστον για τα δικά μου αυτιά, τραγούδι, που ξεκινούσε στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου, με βασικά όργανα ένα πιάνο κι ένα μπαγλαμά και κατέληγε σε μια δυναμική rock μπαλάντα. Τραγουδούσαν ο Γιώργος Νταλάρας με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που ήξερα τότε μόνο από κάποια τραγούδια των Τερμιτών.
«Διδυμότειχο blues, του παράλογου η θητεία, αγχωμένη μαλακία, Διδυμότειχο blues…»
Έπαθα σοκ! Μπορεί η δική μου θητεία να μην είχε σχέση με τα σύνορα, το Διδυμότειχο και όσα έλεγε στους στίχους του ο Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος, περιγράφοντας, ουσιαστικά, τη δική του θητεία, ήταν όμως ένα τραγούδι που μιλούσε για τον στρατό και τραγουδημένο από την αγαπημένη μου φωνή. Έτσι, στην πρώτη μου έξοδο φρόντισα να προμηθευτώ τον δίσκο και να γράψω το τραγούδι σε κασέτα, για να το έχω μαζί μου όποτε «χρειαστεί».
Το «Διδυμότειχο blues» έδωσε τον γενικό τίτλο στον δεύτερο, προσωπικό δίσκο του Λαυρέντη, που κυκλοφόρησε από τη Minos τον Σεπτέμβρη του ’91, με «αιχμή του δόρατος» το συγκεκριμένο τραγούδι και «χρυσώθηκε», σημειώνοντας περισσότερες από 45.000 πωλήσεις. Στον δίσκο έπαιξαν ο Χάρης Ανδρεάδης (πιάνο, keyboards και ενορχηστρωτική επιμέλεια), ο Μιχάλης Μουστάκης (ακορντεόν), ο Γιώργος Γαβαλάς και ο Παναγιώτης Γεωργοτάς (μπάσο), ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος (τύμπανα), ο Αντώνης Μιτζέλος και ο Δημήτρης Σινογιάννης (κιθάρες), ο Φίλιππος Τσεμπερούλης (πνευστά), ο Γιάννης Μπιθικώτσης (μαντολίνο) και ο Γιώργος Ροϊλός (κρουστά). Το σόλο του μπαγλαμά που ακούγεται στο «Διδυμότειχο» είναι «δια χειρός» Γιώργου Νταλάρα.
Το «Διδυμότειχο blues» προκάλεσε τις αντιδράσεις του Δημάρχου της πόλης Ευάγγελου Παπατσαρούχα, ο οποίος, θεωρώντας πως οι στίχοι προσβάλλουν την πόλη του, κήρυξε ανεπιθύμητους τους συντελεστές του τραγουδιού. Αργότερα βέβαια, καταλαβαίνοντας πως μόνο κακό δεν έκανε το τραγούδι στο Διδυμότειχο, αναθεώρησε.
Στην ιστορία του «Διδυμότειχου» αναφέρθηκε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, σε μια μεγάλη συνέντευξη που μου παραχώρησε στη Θεσσαλονίκη στις 11 Οκτωβρίου 2008. Παρών ήταν κι ο φίλος και συνεργάτης Μάκης Ιωακειμίδης, που συνέβαλε με τις ερωτήσεις του στη διαμόρφωση της κουβέντας.
Εντάξει όλη μου η ζωή άλλαξε μετά το «Διδυμότειχο». Μέχρι τότε είχα πρόβλημα. Δούλευε η γυναίκα μου και με συντηρούσε. Η γυναίκα μου ήταν αγιογράφος, από τότε ζούσαμε μαζί και με συντηρούσε. Είχα κάνει το «Ο Μαγαπάς και η Σαγαπώ», ούτε να παίξω μπορούσα πουθενά, ούτε τίποτα. Θυμάμαι μια φορά πήρα τον Αντώνη τον Βαρδή, είναι φίλος μου. Eίχαμε κάνει το «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα» που το παίζω και τώρα, το αγαπάω το τραγούδι αυτό γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικό και ήταν και η μοναδική φορά που συνεργάστηκα με τους Κατσιμιχαίους, που τους θεωρώ κάτι το εξαιρετικό. Και του λέω «Αντώνη, έχεις πουθενά να δουλέψω, είμαι άφραγκος». Και μου λέει «μα θα σε πάρω εγώ εσένα στο μαγαζί; Είσαι εσύ σε επίπεδο για να παίξεις μαζί μου;» Όχι αρνητικά. «Τι θα παίξεις , είσαι τρελός; Να σε πάρω να παίξεις στα μαγαζιά που παίζω εγώ με την Χριστίνα;» Τότε ήταν με τη Μαραγκόζη. «Να σε καταστρέψω πριν ξεκινήσεις;» Του λέω «αφού δεν έχω να φάω, τι να με καταστρέψεις;» «Όχι, όχι» μου λέει…Πιάνω το Βασίλη, προς τιμήν τους οι άνθρωποι, δεν έχω να πω… Του λέω «Βασίλη να έρθω μαζί σου στην περιοδεία το καλοκαίρι;» Ο Βασίλης όταν έπαιζε παιδιά, γινόταν τέτοιος πανικός και δεν είναι ότι γινόταν πανικός αλλά όποιος έβγαινε να παίξει μαζί του, τον «τρελαίνανε» στην ντομάτα και στο αυγό. Είχε πάει ο Κούτρας και τον είχανε «τρελάνει» τον άνθρωπο. Τον «παλαβώσανε», σταμάτησε να τραγουδάει… Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις να τραγουδήσεις και να σου φωνάζουν «Βασίλη ζούμε για να σ’ακούμε…Πήγαινε μέσα ρε…» Τέτοια…Ο Καζούλης ήταν ο πρώτος που άντεξε σε περιοδεία με τον Παπακωνσταντίνου, να μην τον κράζουνε. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν «φάει χώμα». Και μου λέει ο Παπακωνσταντίνου «Λαυρέντη δεν σε παίρνω. Εγώ να σε καταστρέψω , με τέτοιο υπόβαθρο και τέτοια τραγούδια που έχεις γράψει με τους “Τερμίτες”;» Κι έμεινα χωρίς δουλειά, δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα να φάω…Και κάναμε το «Διδυμότειχο» και μου χτυπάει ένα τηλέφωνο και ήταν ο Τσακνής. Και μου λέει «μου έχουν κάνει μια πρόταση σ’ένα χώρο αλλά μόνος μου δεν πάω, πάμε να παίξουμε μαζί;» Και του λέω «πάμε»…Μόλις είχα βγάλει το «Διδυμότειχο»…
Με το «Διδυμότειχο» πώς έγινε η φάση και πάλι με τον Νταλάρα (σ.σ. μετά την επιτυχία της «Σκόνης»); Ήθελα να μου πεις γι’αυτό.
Μα τον Παπακωνσταντίνου είχα σκοπό να το τραγουδήσει. Ήθελα ο Παπακωνσταντίνου να πει ένα ζειμπέκικο. Και πάω στον Μάτσα και μου λέει «ποιον Παπακωνσταντίνου, με τον Νταλάρα κάντο που είναι σίγουρο ότι τα υποστηρίζει…Ο Παπακωνσταντίνου αν δεν του αρέσει, αν κάτι δεν του πάει καλά, μπορεί να μην το παίξει και ποτέ…Εξάλλου την προηγούμενη φορά με τον Νταλάρα δεν είχαμε καλή συνεργασία;» «Εντάξει» του είπα. Πήραμε τον Νταλάρα, πήγαμε σπίτι του, «τρελάθηκε»… Και βγήκε…Εντάξει, δεν περίμενα ότι θα κάνει τέτοια κατάσταση, έγινε πανικός. Πού να φανταστώ ότι θα βγει και θα είναι για έξι μήνες, νούμερο 1; Έξι μήνες…
Το στήριξε κιόλας ο Νταλάρας… Μέχρι σήμερα το παίζει το τραγούδι…
Μα γινότανε πανικός… Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε με τον Τσακνή στο «Καφεθέατρο», το πρώτο Σάββατο που πήγα είδα μια ουρά πενήντα μέτρα. Σ’ένα μικρό μαγαζάκι. «Ω ρε Λαυρέντη, για το “Διδυμότειχο” ήρθαμε…»
Σας έκαναν και «ιστορία» από πάνω, από το Διδυμότειχο…
Αυτά ήταν υπέρ μας. Δεν καταλαβαίνεις; Έτσι έγινε…
Θυμάμαι πως είχατε έρθει και στο «Ρεξ» τότε. «Ρωγμές στο Διδυμότειχο» λεγόταν το πρόγραμμα.
Ναι είχαμε παίξει. Στο «Ρεξ» έπαιρνα είκοσι χιλιάρικα μεροκάματο. Βρέξει, χιονίσει…Λεφτά πολλά για μένα τότε…
Στο video μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι μαζί με το ηχητικό απόσπασμα της συνέντευξης του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Η σκηνοθετική επιμέλεια του ξεχωριστού video clip του τραγουδιού ήταν του Νίκου Σούλη.
Τον Οκτώβρη του 1991 υπηρετούσα τη θητεία μου στο Ναυτικό, έχοντας πάρει μετάθεση στο Στρατόπεδο του Παλάσκα στον Σκαραμαγκά. Θυμάμαι, πως ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σε μια από τις εκατοντάδες βάρδιες εκείνης της περιόδου, όταν από το ραδιοφωνάκι που αποτελούσε τότε μόνιμη παρέα, άκουσα ένα ασυνήθιστο, τουλάχιστον για τα δικά μου αυτιά, τραγούδι, που ξεκινούσε στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου, με βασικά όργανα ένα πιάνο κι ένα μπαγλαμά και κατέληγε σε μια δυναμική rock μπαλάντα. Τραγουδούσαν ο Γιώργος Νταλάρας με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που ήξερα τότε μόνο από κάποια τραγούδια των Τερμιτών.
«Διδυμότειχο blues, του παράλογου η θητεία, αγχωμένη μαλακία, Διδυμότειχο blues…»
Έπαθα σοκ! Μπορεί η δική μου θητεία να μην είχε σχέση με τα σύνορα, το Διδυμότειχο και όσα έλεγε στους στίχους του ο Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος, περιγράφοντας, ουσιαστικά, τη δική του θητεία, ήταν όμως ένα τραγούδι που μιλούσε για τον στρατό και τραγουδημένο από την αγαπημένη μου φωνή. Έτσι, στην πρώτη μου έξοδο φρόντισα να προμηθευτώ τον δίσκο και να γράψω το τραγούδι σε κασέτα, για να το έχω μαζί μου όποτε «χρειαστεί».
Το «Διδυμότειχο blues» έδωσε τον γενικό τίτλο στον δεύτερο, προσωπικό δίσκο του Λαυρέντη, που κυκλοφόρησε από τη Minos τον Σεπτέμβρη του ’91, με «αιχμή του δόρατος» το συγκεκριμένο τραγούδι και «χρυσώθηκε», σημειώνοντας περισσότερες από 45.000 πωλήσεις. Στον δίσκο έπαιξαν ο Χάρης Ανδρεάδης (πιάνο, keyboards και ενορχηστρωτική επιμέλεια), ο Μιχάλης Μουστάκης (ακορντεόν), ο Γιώργος Γαβαλάς και ο Παναγιώτης Γεωργοτάς (μπάσο), ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος (τύμπανα), ο Αντώνης Μιτζέλος και ο Δημήτρης Σινογιάννης (κιθάρες), ο Φίλιππος Τσεμπερούλης (πνευστά), ο Γιάννης Μπιθικώτσης (μαντολίνο) και ο Γιώργος Ροϊλός (κρουστά). Το σόλο του μπαγλαμά που ακούγεται στο «Διδυμότειχο» είναι «δια χειρός» Γιώργου Νταλάρα.
Το «Διδυμότειχο blues» προκάλεσε τις αντιδράσεις του Δημάρχου της πόλης Ευάγγελου Παπατσαρούχα, ο οποίος, θεωρώντας πως οι στίχοι προσβάλλουν την πόλη του, κήρυξε ανεπιθύμητους τους συντελεστές του τραγουδιού. Αργότερα βέβαια, καταλαβαίνοντας πως μόνο κακό δεν έκανε το τραγούδι στο Διδυμότειχο, αναθεώρησε.
Στην ιστορία του «Διδυμότειχου» αναφέρθηκε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, σε μια μεγάλη συνέντευξη που μου παραχώρησε στη Θεσσαλονίκη στις 11 Οκτωβρίου 2008. Παρών ήταν κι ο φίλος και συνεργάτης Μάκης Ιωακειμίδης, που συνέβαλε με τις ερωτήσεις του στη διαμόρφωση της κουβέντας.
Εντάξει όλη μου η ζωή άλλαξε μετά το «Διδυμότειχο». Μέχρι τότε είχα πρόβλημα. Δούλευε η γυναίκα μου και με συντηρούσε. Η γυναίκα μου ήταν αγιογράφος, από τότε ζούσαμε μαζί και με συντηρούσε. Είχα κάνει το «Ο Μαγαπάς και η Σαγαπώ», ούτε να παίξω μπορούσα πουθενά, ούτε τίποτα. Θυμάμαι μια φορά πήρα τον Αντώνη τον Βαρδή, είναι φίλος μου. Eίχαμε κάνει το «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα» που το παίζω και τώρα, το αγαπάω το τραγούδι αυτό γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικό και ήταν και η μοναδική φορά που συνεργάστηκα με τους Κατσιμιχαίους, που τους θεωρώ κάτι το εξαιρετικό. Και του λέω «Αντώνη, έχεις πουθενά να δουλέψω, είμαι άφραγκος». Και μου λέει «μα θα σε πάρω εγώ εσένα στο μαγαζί; Είσαι εσύ σε επίπεδο για να παίξεις μαζί μου;» Όχι αρνητικά. «Τι θα παίξεις , είσαι τρελός; Να σε πάρω να παίξεις στα μαγαζιά που παίζω εγώ με την Χριστίνα;» Τότε ήταν με τη Μαραγκόζη. «Να σε καταστρέψω πριν ξεκινήσεις;» Του λέω «αφού δεν έχω να φάω, τι να με καταστρέψεις;» «Όχι, όχι» μου λέει…Πιάνω το Βασίλη, προς τιμήν τους οι άνθρωποι, δεν έχω να πω… Του λέω «Βασίλη να έρθω μαζί σου στην περιοδεία το καλοκαίρι;» Ο Βασίλης όταν έπαιζε παιδιά, γινόταν τέτοιος πανικός και δεν είναι ότι γινόταν πανικός αλλά όποιος έβγαινε να παίξει μαζί του, τον «τρελαίνανε» στην ντομάτα και στο αυγό. Είχε πάει ο Κούτρας και τον είχανε «τρελάνει» τον άνθρωπο. Τον «παλαβώσανε», σταμάτησε να τραγουδάει… Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις να τραγουδήσεις και να σου φωνάζουν «Βασίλη ζούμε για να σ’ακούμε…Πήγαινε μέσα ρε…» Τέτοια…Ο Καζούλης ήταν ο πρώτος που άντεξε σε περιοδεία με τον Παπακωνσταντίνου, να μην τον κράζουνε. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν «φάει χώμα». Και μου λέει ο Παπακωνσταντίνου «Λαυρέντη δεν σε παίρνω. Εγώ να σε καταστρέψω , με τέτοιο υπόβαθρο και τέτοια τραγούδια που έχεις γράψει με τους “Τερμίτες”;» Κι έμεινα χωρίς δουλειά, δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα να φάω…Και κάναμε το «Διδυμότειχο» και μου χτυπάει ένα τηλέφωνο και ήταν ο Τσακνής. Και μου λέει «μου έχουν κάνει μια πρόταση σ’ένα χώρο αλλά μόνος μου δεν πάω, πάμε να παίξουμε μαζί;» Και του λέω «πάμε»…Μόλις είχα βγάλει το «Διδυμότειχο»…
Με το «Διδυμότειχο» πώς έγινε η φάση και πάλι με τον Νταλάρα (σ.σ. μετά την επιτυχία της «Σκόνης»); Ήθελα να μου πεις γι’αυτό.
Μα τον Παπακωνσταντίνου είχα σκοπό να το τραγουδήσει. Ήθελα ο Παπακωνσταντίνου να πει ένα ζειμπέκικο. Και πάω στον Μάτσα και μου λέει «ποιον Παπακωνσταντίνου, με τον Νταλάρα κάντο που είναι σίγουρο ότι τα υποστηρίζει…Ο Παπακωνσταντίνου αν δεν του αρέσει, αν κάτι δεν του πάει καλά, μπορεί να μην το παίξει και ποτέ…Εξάλλου την προηγούμενη φορά με τον Νταλάρα δεν είχαμε καλή συνεργασία;» «Εντάξει» του είπα. Πήραμε τον Νταλάρα, πήγαμε σπίτι του, «τρελάθηκε»… Και βγήκε…Εντάξει, δεν περίμενα ότι θα κάνει τέτοια κατάσταση, έγινε πανικός. Πού να φανταστώ ότι θα βγει και θα είναι για έξι μήνες, νούμερο 1; Έξι μήνες…
Το στήριξε κιόλας ο Νταλάρας… Μέχρι σήμερα το παίζει το τραγούδι…
Μα γινότανε πανικός… Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε με τον Τσακνή στο «Καφεθέατρο», το πρώτο Σάββατο που πήγα είδα μια ουρά πενήντα μέτρα. Σ’ένα μικρό μαγαζάκι. «Ω ρε Λαυρέντη, για το “Διδυμότειχο” ήρθαμε…»
Σας έκαναν και «ιστορία» από πάνω, από το Διδυμότειχο…
Αυτά ήταν υπέρ μας. Δεν καταλαβαίνεις; Έτσι έγινε…
Θυμάμαι πως είχατε έρθει και στο «Ρεξ» τότε. «Ρωγμές στο Διδυμότειχο» λεγόταν το πρόγραμμα.
Ναι είχαμε παίξει. Στο «Ρεξ» έπαιρνα είκοσι χιλιάρικα μεροκάματο. Βρέξει, χιονίσει…Λεφτά πολλά για μένα τότε…
Στο video μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι μαζί με το ηχητικό απόσπασμα της συνέντευξης του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Η σκηνοθετική επιμέλεια του ξεχωριστού video clip του τραγουδιού ήταν του Νίκου Σούλη.
