«Σαγιονάρα μου γλυκιά, σ’έχω πάντα στην καρδιά…»
Τεράστιες διαστάσεις πήρε το τελευταίο διήμερο, το «καυτό» θέμα που προέκυψε από την εμφάνιση του μουσικού Ιωάννη Στρατάκη στη Δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο (προσωπικά στηρίζω τον μουσικό, όπως οι περισσότεροι, θέλω να πιστεύω).
Το περιστατικό με τις σαγιονάρες που φορούσε ο μουσικός, μου θύμισε ένα από τα δεκάδες τσιφτετέλια ερωτικής απόγνωσης, με ανατολίτικα «χρώματα κι αρώματα», που γράφτηκαν περί τα τέλη της δεκαετίας του ’50, αρχές του ’60.
Αναφέρομαι στη «Σαγιονάρα» που γράφτηκε από τον Θόδωρο Δερβενιώτη και τον Κώστα Βίρβο, ηχογραφήθηκε στις 20 Ιουνίου 1959 από τον Μανώλη Αγγελόπουλο και τον Δημήτρη Ρουμελιώτη στα σεγόντα και κυκλοφόρησε από την Columbia σε δίσκο γραμμοφώνου (DG-7479) και 45 στροφών (SCDG-2581), έχοντας στην άλλη πλευρά ένα τραγούδι, γραμμένο σε διαφορετικό κλίμα, με τίτλο «Αντίο μάνα μου γλυκιά». Ένα ζεϊμπέκικο της ξενιτιάς σε μουσική του Θόδωρου Δερβενιώτη και στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, με τον Δημήτρη Ρουμελιώτη και την Ρία Κούρτη.
Το 1984 η «Σαγιονάρα» αποτέλεσε ένα από τα δεκατέσσερα τραγούδια του μεγάλου δίσκου «Ο μαύρος δρόμος», που κυκλοφόρησε στη σειρά «Μουσικός θησαυρός της Columbia».
Σαγιονάρα μου γλυκειά
σ' έχω πάντα στη καρδιά
κι αν θα φύγω μακριά σου κι αν χαθώ,
τη χλωμή σου ομορφιά θα νοσταλγώ.
Γλυκιά μου σαγιονάρα
με πόνο και λαχτάρα,
εσένα πάντα θα ζητώ.
Σαγιονάρα, Σαγιονάρα, Σαγιονάρα
γκέϊσα θλιμμένη,
γκέϊσα γλυκειά μου μας χωρίζουνε,
τη φτωχή καρδιά σου,
τη φτωχή καρδιά μου τις ραγίζουνε.
Έχε γεια παντοτινά,
Σαγιονάρα μου μικρή,
πάντα ο νους μου θα γυρνά,
στη πλανεύτρα ανατολή.
Σαγιονάρα μου μικρή,
Σαγιονάρα μου μικρή,
Σαγιονάρα μου μικρή…
Τεράστιες διαστάσεις πήρε το τελευταίο διήμερο, το «καυτό» θέμα που προέκυψε από την εμφάνιση του μουσικού Ιωάννη Στρατάκη στη Δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο (προσωπικά στηρίζω τον μουσικό, όπως οι περισσότεροι, θέλω να πιστεύω).
Το περιστατικό με τις σαγιονάρες που φορούσε ο μουσικός, μου θύμισε ένα από τα δεκάδες τσιφτετέλια ερωτικής απόγνωσης, με ανατολίτικα «χρώματα κι αρώματα», που γράφτηκαν περί τα τέλη της δεκαετίας του ’50, αρχές του ’60.
Αναφέρομαι στη «Σαγιονάρα» που γράφτηκε από τον Θόδωρο Δερβενιώτη και τον Κώστα Βίρβο, ηχογραφήθηκε στις 20 Ιουνίου 1959 από τον Μανώλη Αγγελόπουλο και τον Δημήτρη Ρουμελιώτη στα σεγόντα και κυκλοφόρησε από την Columbia σε δίσκο γραμμοφώνου (DG-7479) και 45 στροφών (SCDG-2581), έχοντας στην άλλη πλευρά ένα τραγούδι, γραμμένο σε διαφορετικό κλίμα, με τίτλο «Αντίο μάνα μου γλυκιά». Ένα ζεϊμπέκικο της ξενιτιάς σε μουσική του Θόδωρου Δερβενιώτη και στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, με τον Δημήτρη Ρουμελιώτη και την Ρία Κούρτη.
Το 1984 η «Σαγιονάρα» αποτέλεσε ένα από τα δεκατέσσερα τραγούδια του μεγάλου δίσκου «Ο μαύρος δρόμος», που κυκλοφόρησε στη σειρά «Μουσικός θησαυρός της Columbia».
Σαγιονάρα μου γλυκειά
σ' έχω πάντα στη καρδιά
κι αν θα φύγω μακριά σου κι αν χαθώ,
τη χλωμή σου ομορφιά θα νοσταλγώ.
Γλυκιά μου σαγιονάρα
με πόνο και λαχτάρα,
εσένα πάντα θα ζητώ.
Σαγιονάρα, Σαγιονάρα, Σαγιονάρα
γκέϊσα θλιμμένη,
γκέϊσα γλυκειά μου μας χωρίζουνε,
τη φτωχή καρδιά σου,
τη φτωχή καρδιά μου τις ραγίζουνε.
Έχε γεια παντοτινά,
Σαγιονάρα μου μικρή,
πάντα ο νους μου θα γυρνά,
στη πλανεύτρα ανατολή.
Σαγιονάρα μου μικρή,
Σαγιονάρα μου μικρή,
Σαγιονάρα μου μικρή…
