Ο τσιγγάνος που το 1958, όταν εμφανίστηκε στο λαϊκό τραγούδι, έκανε πάταγο, αναγκάζοντας τον Καζαντζίδη, που μέχρι τότε το 95% του ρεπερτορίου του ήταν ζεϊμπέκικα και παθητικά τραγούδια, να στραφεί στην Ανατολή. Οι λαϊκές συνοικίες μέθυσαν με τη φωνή του. Τα κορίτσια και τα’ αγόρια ονειρεύτηκαν, ταξίδεψαν κι ερωτεύτηκαν με τις μαγικές ερμηνείες του. Έμεινε για πάντα Έλληνας Ανατολίτης. Όσο και αν η αστική νοοτροπία στην Ελλάδα, συνυφασμένη πάντα με τη δυτική νοοτροπία, πολέμησε, μέχρις εσχάτων, την, άλλη, «Ελληνίδα» Ανατολή, που θα ’λεγε κι ο Σαββόπουλος. Το «εμφυλιακό» το ’χουμε στο αίμα μας. Anyway. Και το Γεντί Κουλέ, πάντως, ανατολή είναι. Συμβολικά και αναμνησιολογικά. Χτίστηκε στην εποχή των Παλαιολόγων. Το Κάστρο, που από το τέλος του 19ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και έτσι υμνήθηκε και τραγουδήθηκε. Για τον πόνο και τους λυγμούς που πότισαν το χώμα και την πέτρα μιας ένδοξης εποχής.
Το τραγούδι του Γιώργου Μητσάκη είναι από τα τελευταία λαϊκά τραγούδια που γράφτηκαν για τα Κάστρα. Θυμάμαι ένα ακόμη, από τα λεγόμενα ανέκδοτα, του Βασίλη Τσιτσάνη με τον Γιώργο Νταλάρα, το Μέσα στα Κάστρα του Γεντί. Το παράδοξο είναι ότι και αυτό, του Μητσάκη, κάπου υπάρχει με τη φωνή του Νταλάρα. Όχι, βεβαίως, από επίσημη ηχογράφηση, αλλά από κάποια πρόβα των αρχών της δεκαετίας του ’70, τότε που δοκίμαζε πολλά παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια για το δίσκο 50 Χρόνια Ρεμπέτικο Τραγούδι, και όχι μόνο. Σ’ ένα από τα αφιερώματα της Λύρα στα τραγούδια της Θεσσαλονίκης το τραγούδησε και ο Σαλονικιός Στέλιος Κεφάλας. Ο πρωτότυπος τίτλος του ήταν Δραπέτης του Γεντί Κουλέ και το πρωτοτραγούδησε το 1960 στην Columbia ο Νίκος Γιουλάκης, ένας ιδιόμορφος τραγουδιστής που άρεσε στον Μητσάκη και τον χρησιμοποίησε πολύ, τότε, στα τραγούδια του. Στα τέλη της δεκαετίας του’60, οπότε ο Μανώλης Αγγελόπουλος βρέθηκε στην Αμερική, το ηχογράφησε με τις βαριές πενιές του Γιάννη Παλαιολόγου και μιας και η ηχογράφηση είναι σχετικά δυσεύρετη, σκέφτηκα να την ακούσουμε.
