δηλαδή, αρχοντορεμπέτικου, της σχολής του Χιώτη, όμως, και όχι του Σουγιούλ.
Είχε γραφτεί γρήγορο ζεϊμπέκικο, την εποχή που ο Χιώτης είχε κυριευτεί από την δεξιοτεχνία και την ταχύτητα. Το κυκλοφόρησε με τη Μάγια Μελάγια, δίνοντάς του έναν ελαφρύτερο τόνο, που, από ένα σημείο και μετά, αναζητούσε επίμονα. Την ίδια εποχή το φωνογράφησε και με τη Πόλυ Πάνου, σε μια ανάλογη, «αγχωμένη», εκτέλεση, η οποία και δεν κυκλοφόρησε τότε σε δίσκο (στη νεότερη εποχή βρήκε θέση στην ψηφιακή δισκογραφία με την επιμέλεια του Δημήτρη Ράνιου).
Το τραγούδι βρήκε ένα διαφορετικό, πάτημα, όταν το ηχογράφησε ο Γιώργος Νταλάρας, στον δίσκο «Καλημέρα κυρία Λύδια» το 1984, παίρνοντας το ως μια προσωπική υπόθεση, παίζοντας πλέι μπακ όλα τα όργανα (κιθάρα, μπουζούκι και μπαγλαμά) σε μια στακάτη, απλωτή εκτέλεση προσθέτοντας ένα ταξίμι στην εισαγωγή, αλλά, και «παρεμβαίνοντας» στους αρχικούς στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη (το τραγούδι είχε τρία κουπλέ και ο Νταλάρας τα σύμπτυξε, με κάποιες αλλαγές, σε δύο) αποδίδοντάς το, δηλαδή, πιο εσωτερικά και λιγότερο φαντεζί, όπως, κατ’ ομολογία του, το θυμόταν από τον πατέρα του Λουκά, που ήταν γλυκός τραγουδιστής και μπουζουξής και του άρεσαν, ιδιαιτέρως, αυτά τα μελωδικά, δεξιοτεχνικά ζεϊμπέκικα του Μανώλη Χιώτη, το «Είναι αργά», το «Πλουσιόπαιδο» ή το «Παλιό μου μπουζουκάκι». Στο οπισθόφυλλο του δίσκου, πάντως, ο Γιώργος Νταλάρας αναφερόταν, στο εν λόγω τραγούδι, ως εξής:
«Αυτό το τραγούδι το έμαθα από τον πατέρα μου, όταν ήμουν πολύ μικρός. Μου έκανε εντύπωση και με συγκινούσε, γιατί το έπαιζε και το τραγουδούσε τρυφερά, μ’ ένα δικό του τρόπο, πολύ όμορφο. Γι’ αυτό θέλησα να το μεταφέρω έτσι όπως τόχω ακόμη στ’ αυτιά μου, παίζοντας μόνος μου το μπουζούκι και τα άλλα όργανα, προσπαθώντας να «πιάσω» το χρώμα του και την πενιά του»
