«Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας…» - Μια αληθινή ιστορία…

Στ’ ορκίζομαι Βαγγέλη μου
Βαγγέλη να σε θάψω
αυτή θα την εκδικηθώ
αυτή θα την εκάψω

Για άκουσε τα νέα της Αλεξάνδρας
που μου ’λεγε «δεν ξέρω τι θα πει άντρας»


Κι εχτές τ’ απομεσήμερο
βγήκε για να ψωνίσει
κι η ώρα πήγε τέσσερις
κι ακόμα να γυρίσει

Και ψάχνοντας και ψάχνοντας
τη βρήκα στου Μιχάλη
να παίρνει τα σκονάκια της
μαζί με το μπακάλη

Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας
που μου ’λεγε «δεν ξέρω τι θα πει άντρας»

Και σήμερα ξεκίνησε
να πάει για τη μοδίστρα
που κάθεται σ’ ένα στενό
κοντά στη Βαγγελίστρα

Και μου ’παν πως την είδανε
να βγαίνει χέρι, χέρι
μαζί με το Χαράλαμπο
από το Ροζικλαίρι

Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας
που μου ’λεγε «δεν ξέρω τι θα πει άντρας»

Το «Τάβλι» ή «Τα νέα της Αλεξάνδρας» αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του τραγουδιστή και συγχρόνως μια από τις απρόβλεπτες συνεργασίες του, με έναν συνθέτη που ενώ είχε διαπρέψει στο χώρο του ελαφρού τραγουδιού, στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ηχογράφησε μια σειρά από λαϊκά τραγούδια, τα οποία έμελλε να είναι και τα τελευταία του. Αναφέρομαι στον Κώστα Γιαννίδη ή Γιάννη Κωνσταντινίδη, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, για τον οποίο ο ερευνητής Όθων Τσουνάκος έγραφε πριν από μερικά χρόνια: …Και είναι πραγματικά σουρεαλιστικό να μην θεωρούνται αυθεντικοί εκφραστές της παράδοσης αυτής δημιουργοί σαν τον Νίκο Σκαλκώτα (που αποτόλμησε να αναπτύξει τη μελωδία του «Θα πάω εκεί στην Αραπιά» στο δεύτερο μέρος του Κοντσέρτου για δύο βιολιά) ή τον Κώστα Γιαννίδη (που μας χάρισε- ως Κωνσταντινίδης- τις δυο Δωδεκανησιακές σουίτες και τη Μικρασιατική ραψωδία του) και να θεωρούνται «λαϊκοί» κάποιοι άλλοι που εμφανώς δεν διαθέτουν τα προς τούτο προσόντα. Και ίσως σ’αυτούς τους άλλους να ήθελε ν’ απαντήσει ο Κώστας Γιαννίδης όταν έγραφε το αμίμητο «Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας», το οποίο πατούσε στέρεα- ιδίως με την ιδιόρρυθμη λαϊκή φωνή του Βαγγέλη Περπινιάδη- πάνω στον αυθεντικό ρεμπέτικο ήχο, χωρίς βεβαίως να ανήκει στην «οικογένεια» των ρεμπέτικων. Ήταν σαν να τους έλεγε «Εγώ, ο “ελαφρός”, μπορώ, αν θέλω, να μπω στα χωράφια σας. Εσείς δεν μπορείτε να μπείτε στα δικά μου»… (1)

 

Το τραγούδι, με το χαρακτηριστικό ήχο με τα ζάρια και τα πούλια από το τάβλι, να ακούγονται σε όλη τη διάρκειά του, κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών Parlophone, έχοντας από την άλλη ένα εξίσου ωραίο ζεϊμπέκικο του Κώστα Γιαννίδη με τον Περπινιάδη, το «Μανούλα μου, μανούλα μου». Η «Αλεξάνδρα» θα γνωρίσει αργότερα αρκετές επανεκτελέσεις από καλλιτέχνες όπως ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Γιώργος Νταλάρας, η Αθηναϊκή Κομπανία, ο γιος του Βαγγέλη Στέλιος Περπινιάδης, αλλά και από τον ίδιο τον πρώτο διδάξαντα, ο οποίος ξαναηχογράφησε το τραγούδι τα νεώτερα χρόνια. Η πρώτη εκτέλεση μπήκε στη συλλογή τραγουδιών του Περπινιάδη «Ένα βράδυ στο Χαϊδάρι» το 1970 και αργότερα σε αρκετές ακόμα συλλογές.

 

Συζητώντας με τον Κώστα Μπαλαχούτη, ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής θυμήθηκε εκείνα τα χρόνια: Το 1960 τραγουδάω δυο θρυλικά τραγούδια «Τα νέα της Αλεξάνδρας» του Κώστα Γιαννίδη και τη «Μαχαρανή». Ο Γιαννίδης ήταν μαέστρος στην ΥΕΝΕΔ στο ευρωπαϊκό στυλ. Μια μέρα ήρθε και με βρήκε και μου πρότεινε να ερμηνεύσω το τραγούδι του. Μάλιστα, έμαθα αργότερα ότι το έγραψε έχοντας στο μυαλό του τη φωνή μου. Όταν τον ρώτησε κάποιος πώς ένας ευρωπαΐστας συνθέτης έγραψε ένα καθαρά λαϊκό τραγούδι και βρήκε και τον κατάλληλο τραγουδιστή για να το κάνει επιτυχία είπε: «Όταν ψάχνεις και ξέρεις, βρίσκεις». Μαζί με τα «Νέα της Αλεξάνδρας», μου έδωσε και το εκπληκτικό τραγούδι, που υπάρχει στην άλλη πλευρά του δίσκου των 45 στροφών και λέει: «Σαν χιονισμένη κορυφή γινήκαν τα μαλλιά σου, μανούλα μου, μανούλα μου…» Την ημέρα της ηχογράφησης είμαι βαριά συναχωμένος και αισθάνομαι χάλια. Πηγαίνω όμως στο στούντιο, για να με δει ο Γιαννίδης, ο οποίος ήταν σοβαρός άνθρωπος, να του εξηγήσω και να καταλάβει ότι δεν μπορώ να γράψω…

-Μαέστρο, όπως βλέπεις είμαι πολύ συναχωμένος. Πρέπει να αναβάλουμε την φωνοληψία.
-Μπες μέσα έτσι όπως είσαι και πες τη λέξη «μανούλα μου».
Μπαίνω και τραγουδώ τη φράση «μανούλα μου, μανούλα μου». Και τι μου λέει:
-Έτσι ακριβώς ήθελα να ‘σαι.
Τον κοίταξα με απορία.
-Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ωραία λες τη λέξη «μανούλα μου» συναχωμένος. Γιατί η λέξη αυτή, το «μμμ», θέλει μύτη…
Κι έκανα τη φωνοληψία συναχωμένος και χάλασε ο κόσμος. (2)

Την αφορμή για αυτή την αναφορά στα «Νέα της Αλεξάνδρας», μου την έδωσε πρόσφατα το πολύτιμο σχόλιο του φίλου Αντώνη Ανδριανού στο facebook, κάτω από ανάρτηση που έγινε με το τραγούδι: Πραγματική ιστορία είναι η Αλεξάνδρα. Τελικά την σκότωσε ο αδελφός της για να ξεπλύνει, όπως είπε, την ντροπή επειδή δεν ήταν φρόνιμη. Τον έβαλε, λένε, το σόι να το κάνει, γιατί δεν ξεπλενόταν εύκολα. Ο άνθρωπος αυτός το μετάνιωσε βέβαια, αλλά το φονικό είχε γίνει. Την ιστορία μου μετέφερε ένας φίλος, που έμενε τότε στην Αμφιάλη και εκείνα τα χρόνια ήταν κοντινό το γεγονός…

Πηγές:
1) «Κώστας Γιαννίδης-26 χρόνια μετά» Άρθρο του Όθωνα Τσουνάκου στο περιοδικό «Όασις» (τεύχος 16, Φεβρουάριος 2010)
2) Κώστας Μπαλαχούτης «Βαγγέλης Περπινιάδης, Πριν το τέλος» (Εκδόσεις «Προσκήνιο» 2000)