Τώρα, ακόμη περισσότερο από πριν, καταλαβαίνω πόσο άδεια θα ήταν η ζωή μας χωρίς τη μουσική. Πόση δύναμη παίρνω, και πόσο εύκολα ταξιδεύω ως την άκρη του κόσμου χωρίς καν να κουνηθώ από το μικρό δωμάτιο.
Η μία σκέψη διαδέχεται την άλλη, παιχνίδια και γέλια με τον Γιωργάκη (μεγαλώνει γρήγορα και πλέον κερδίζω τον χαμένο χρόνο), και αμέσως, σχεδόν ενοχικά, η σκέψη με πηγαίνει στους μόνους και φτιάχνω μέσα από τα τραγούδια μεγάλη αγκαλιά να τους τυλίξει.
Κάθε μέρα νιώθω την ανάγκη για επικοινωνία, μεγαλύτερη απο πριν, και έγνοια για τους αγαπημένους ανθρώπους. Τους μιλάω συχνά στο τηλέφωνο, δίνω και παίρνω (ακόμη περισσότερη) δύναμη. Επίσης, σκέφτομαι συνέχεια το μετά, και ελπίζω σε ενότητα και δύναμη.
Και πάλι πίσω στη μουσική.
Στέλνω με αγάπη μερικά από αυτά τραγούδια.
Ραντεβού στη σκηνή!
Απόστολος.
Η μία σκέψη διαδέχεται την άλλη, παιχνίδια και γέλια με τον Γιωργάκη (μεγαλώνει γρήγορα και πλέον κερδίζω τον χαμένο χρόνο), και αμέσως, σχεδόν ενοχικά, η σκέψη με πηγαίνει στους μόνους και φτιάχνω μέσα από τα τραγούδια μεγάλη αγκαλιά να τους τυλίξει.
Κάθε μέρα νιώθω την ανάγκη για επικοινωνία, μεγαλύτερη απο πριν, και έγνοια για τους αγαπημένους ανθρώπους. Τους μιλάω συχνά στο τηλέφωνο, δίνω και παίρνω (ακόμη περισσότερη) δύναμη. Επίσης, σκέφτομαι συνέχεια το μετά, και ελπίζω σε ενότητα και δύναμη.
Και πάλι πίσω στη μουσική.
Στέλνω με αγάπη μερικά από αυτά τραγούδια.
Ραντεβού στη σκηνή!
Απόστολος.
