Πρόκειται για 20 τραγούδια, τα οποία άντλησε από το ρεπερτόριο του Καζαντζίδη (με τη φωνή του οποίου, δηλαδή, έχουν γράψει ιστορία). Μιας και ζήτησε τη γνώμη μου γι αυτή του την κίνηση, σκέφτηκα να πω δυο λόγια όπως μου βγαίνουν, χωρίς δεύτερη επεξεργασία, σε τρίτο πρόσωπο, από τις ηλεκτρονικές σελίδες του ogdoo.gr.
Ο Δημήτρης Χιονάς, χωρίς να είναι τραγουδιστής ή να έχει επιχειρήσει στο παρελθόν κάτι ανάλογο, αποδεικνύεται εκφραστικός και, τηρουμένων των αναλογιών, σε κάποια σημεία, πειστικός (αν και με ορισμένες αδυναμίες) στο ρεπερτόριο του Καζαντζίδη. Χωρίς εντυπωσιασμούς και κόλπα αλλά περισσότερο με μια εσωτερικότητα. Είχα εδώ και χρόνια την πεποίθηση ότι ακόμη κι ο Καζαντζίδης θα μπορούσε, στην τελευταία περίοδο του στο τραγούδι, να θυμηθεί κάπου και τον πιο εσωτερικό, χαμηλόφωνο και με λιγότερη ένταση παλιό, δεξιοτεχνικό εαυτό του, της εποχής της αναζήτησης. Όλα αυτά, όμως, είναι υποκειμενικά κι έχουν να κάνουν με το ότι ο καθένας μας ίσως να ήθελε τον Στέλιο, μετά τη λεγόμενη επιστροφή του, κάπου, και λίγο αλλιώς, ερμηνευτικά, ρεπερτοριακά κ.λ.π. Μπορεί, στο μέλλον να πούμε δυο πράγματα πάνω σ’ αυτό.
Ο Δημήτρης Χιονάς προσπαθεί να βρεθεί κοντά στην ουσία και στην εποχή των τραγουδιών, παρ’ ότι η ηχογράφηση του δεν είναι μόνον με φυσικά όργανα. Τα παιξίματά του, όμως, χωρίς να ανταγωνίζονται εκείνα του Χιώτη, του Σπόρου ή του Αγγέλου, έχουν χαρακτήρα και ξυπνούν μεράκια. Και για να επανέλθω στα φωνητικά θα πω μόνον τούτο: ο Δημήτρης Χιονάς, εν τέλει, δεν με ενοχλεί τραγουδώντας Καζαντζίδη, κάτι που, όμως, συμβαίνει εδώ και χρόνια με διάφορους «αλά Καζαντζίδη» τραγουδιστές που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι η χρήση ενός άχαρου όγκου φωνής, λες κι ο Στέλιος ήταν μόνο μια ογκώδης φωνή των φωνηέντων και ιδίως του αααα. Μάλλον δεν τον έχουν αντιληφτεί ολοκληρωτικά, για να μην πω σωστά.
Καταλαβαίνω ότι για έναν μουσικό όπως ο Δημήτρης Χιονάς ο φυσικός χώρος είναι το στούντιο και οι ηχογραφήσεις. Από αυτή την πλευρά δικαιολογώ την κίνησή του να κάνει και λίγο το γούστο του και να τραγουδήσει, ακόμη και Καζαντζίδη. Στο φινάλε υπήρξε μουσικός του Στέλιου σε φωνοληψίες του 60-70. Μπορεί να μην είναι επαγγελματίας τραγουδιστής αλλά είναι έμπειρος μουσικός. Από εκείνους που στη διεθνή μουσική ορολογία αποκαλούνται session μουσικοί. Και κάτι τελευταίο: ο Χιονάς δίνει το παρών δισκογραφικά όπως και όποτε μπορεί. Κάτι που περιμέναμε (εδώ και χρόνια, διότι τώρα η δισκογραφία είναι πεθαμένη) και από τους περισσότερους μπουζουξήδες, η νοοτροπία των οποίων, θα τολμήσω να πω, ότι, είναι πολύ μακριά από την νοοτροπία των σολιστών, δεξιοτεχνών λαϊκών μουσικών στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Δημήτρης Χιονάς, χωρίς να είναι τραγουδιστής ή να έχει επιχειρήσει στο παρελθόν κάτι ανάλογο, αποδεικνύεται εκφραστικός και, τηρουμένων των αναλογιών, σε κάποια σημεία, πειστικός (αν και με ορισμένες αδυναμίες) στο ρεπερτόριο του Καζαντζίδη. Χωρίς εντυπωσιασμούς και κόλπα αλλά περισσότερο με μια εσωτερικότητα. Είχα εδώ και χρόνια την πεποίθηση ότι ακόμη κι ο Καζαντζίδης θα μπορούσε, στην τελευταία περίοδο του στο τραγούδι, να θυμηθεί κάπου και τον πιο εσωτερικό, χαμηλόφωνο και με λιγότερη ένταση παλιό, δεξιοτεχνικό εαυτό του, της εποχής της αναζήτησης. Όλα αυτά, όμως, είναι υποκειμενικά κι έχουν να κάνουν με το ότι ο καθένας μας ίσως να ήθελε τον Στέλιο, μετά τη λεγόμενη επιστροφή του, κάπου, και λίγο αλλιώς, ερμηνευτικά, ρεπερτοριακά κ.λ.π. Μπορεί, στο μέλλον να πούμε δυο πράγματα πάνω σ’ αυτό.
Ο Δημήτρης Χιονάς προσπαθεί να βρεθεί κοντά στην ουσία και στην εποχή των τραγουδιών, παρ’ ότι η ηχογράφηση του δεν είναι μόνον με φυσικά όργανα. Τα παιξίματά του, όμως, χωρίς να ανταγωνίζονται εκείνα του Χιώτη, του Σπόρου ή του Αγγέλου, έχουν χαρακτήρα και ξυπνούν μεράκια. Και για να επανέλθω στα φωνητικά θα πω μόνον τούτο: ο Δημήτρης Χιονάς, εν τέλει, δεν με ενοχλεί τραγουδώντας Καζαντζίδη, κάτι που, όμως, συμβαίνει εδώ και χρόνια με διάφορους «αλά Καζαντζίδη» τραγουδιστές που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι η χρήση ενός άχαρου όγκου φωνής, λες κι ο Στέλιος ήταν μόνο μια ογκώδης φωνή των φωνηέντων και ιδίως του αααα. Μάλλον δεν τον έχουν αντιληφτεί ολοκληρωτικά, για να μην πω σωστά.
Καταλαβαίνω ότι για έναν μουσικό όπως ο Δημήτρης Χιονάς ο φυσικός χώρος είναι το στούντιο και οι ηχογραφήσεις. Από αυτή την πλευρά δικαιολογώ την κίνησή του να κάνει και λίγο το γούστο του και να τραγουδήσει, ακόμη και Καζαντζίδη. Στο φινάλε υπήρξε μουσικός του Στέλιου σε φωνοληψίες του 60-70. Μπορεί να μην είναι επαγγελματίας τραγουδιστής αλλά είναι έμπειρος μουσικός. Από εκείνους που στη διεθνή μουσική ορολογία αποκαλούνται session μουσικοί. Και κάτι τελευταίο: ο Χιονάς δίνει το παρών δισκογραφικά όπως και όποτε μπορεί. Κάτι που περιμέναμε (εδώ και χρόνια, διότι τώρα η δισκογραφία είναι πεθαμένη) και από τους περισσότερους μπουζουξήδες, η νοοτροπία των οποίων, θα τολμήσω να πω, ότι, είναι πολύ μακριά από την νοοτροπία των σολιστών, δεξιοτεχνών λαϊκών μουσικών στον υπόλοιπο κόσμο.
