Στις 10 Δεκεμβρίου του 1967 ο συνθέτης & δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Χάρης Λεμονόπουλος πραγματοποίησε μια συναυλία στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, με τίτλο «Bouzouki in two facets» & τη συμμετοχή καλλιτεχνών, όπως Τρίο Μπελκάντο, Φλέρυ Νταντωνάκη κ.α. Το βράδυ εκείνο, παρουσιάστηκε παράλληλα κι ένα έργο του συνθέτη, το πρώτο κοντσέρτο αμιγώς για μπουζούκι, με τίτλο «The progress in Eb major».
Αν και ποτέ δεν ηχογραφήθηκε επαγγελματικά, το συγκεκριμένο κοντσέρτο φτάνει σε όλους μας, σχεδόν 50 χρόνια αργότερα, μέσω του δεξιοτέχνη του μπουζουκιού, Νίκου Τατασόπουλου, ο πατέρας του οποίου - επίσης διακεκριμένος συνθέτης και δεξιοτέχνης, Γιάννης Τατασόπουλος - υπήρξε αδερφικός φίλος και συνεργάτης του Χάρη Λεμονόπουλου.
Ο Χάρης Λεμονόπουλος, γεννημένος στην Πρέβεζα το 1923 (όχι στην Κατερίνη) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σολίστ του μπουζουκιού. Η απόφασή του, αφού ήρθε στην Αθήνα, να ασχοληθεί με το μπουζούκι, ήταν ξαφνική και απρόβλεπτη. Έχοντας όμως σπουδάσει κλασικό βιολί και κιθάρα, είχε ήδη μια τρομερή άνεση στο παίξιμο και το δεξιοτεχνικό του επίπεδο ήταν υψηλό. Οι επιρροές του από την κλασική μουσική τον οδήγησαν να τολμήσει κάτι καινούργιο προς το ευρύ κοινό, μιας και αρκετοί κορυφαίοι συνάδελφοί του, ενώ είχαν τη δυνατότητα, περιόρισαν τα «ξένα» ακούσματα στη δισκογραφία τους. Ο Χάρης Λεμονόπουλος «έσπασε το φράγμα» μεταξύ κλασικής και λαϊκής μουσικής, όταν στη δεκαετία του ’60 ηχογράφησε για πρώτη φορά γνωστά κλασικά έργα με το μπουζούκι του, όπως το Hungarian Rhapsody του Brahms και το Humoreske του Dvorak.
Παράλληλα με τις εκτελέσεις των κλασικών έργων, συνθέτει και ηχογραφεί δικά του ορχηστρικά αριστουργήματα και κάνει μεγάλη επιτυχία με την ερμηνεία του στο γνωστό «Γκιουζέλ ταξίμ» του Χιώτη (αν και περασμένο στ’ όνομα του Σπύρου Περιστέρη), που το ονομάζει «Ταξίμι καμηλιέρικο». Να σημειωθεί ότι είχε συνθέσει και τραγούδια όπως την ανεπανάληπτη επιτυχία «Χωρίς τον ξενοδόχο λογαριάζαμε». Επίσης, άξιο σημείωσης είναι το γεγονός ότι, εκτός από εκτελεστής σε μεταγενέστερα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, όπως την «Γαϊτανοφρυδούσα», έγραφε και τις παρτιτούρες για τους μουσικούς που συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις.
Η Αμερική για το Χάρη Λεμονόπουλο, όπως και για όλους του μεγάλους σολίστ οι οποίοι έφυγαν, ήταν πεδίο για «ελεύθερη» έκφραση με το μουσικό μέσο που λέγεται μπουζούκι.
Ένα σημαντικό γεγονός ήταν η συμμετοχή του στο «Ilya darling» με τη Μελίνα Μερκούρη, που έπαιξε στο Broadway. Ένα άλλο σημαντικό γεγονός όμως, δυστυχώς για το μπουζούκι, τους λάτρεις του και τον πολιτισμό μας γενικότερα, δεν έγινε καθόλου γνωστό.
Στις 10 Δεκεμβρίου 1967, στις 2:30 το απόγευμα, δόθηκε μια συναυλία στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης με τίτλο «Bouzouki in two facets» (Το μπουζούκι σε δύο όψεις). Υπήρχε συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών, όπως του Τρίο Μπελκάντο, της Φλέρυ Νταντωνάκη, του Νίκου Τσέπερη κι άλλων, σε γνωστά και αγαπημένα Ελληνικά τραγούδια.
Το ξεχωριστό γεγονός, όχι μόνο της εκείνης βραδιάς, αλλά και της ιστορίας της Ελληνικής μουσικής, ήταν η παρουσίαση του πρώτου κοντσέρτου αμιγώς για μπουζούκι σ’ αυτή τη συναυλία. Έργο του ιδίου του Χάρη Λεμονόπουλου, με τίτλο «The progress in Eb major» (Η εξέλιξη σε Μι ύφεση μείζονα), το οποίο, ενώ έχει εμφανέστατες επιρροές από την κλασική του παιδεία, κάνει περάσματα από παραδοσιακούς Ελληνικούς ρυθμούς.
Δυστυχώς, δεν ηχογραφήθηκε ποτέ επίσημα σε στούντιο και ο ίδιος ο συνθέτης αρνήθηκε την ηχογράφηση της συναυλίας από το συνεργείο του Carnegie.
Για καλή τύχη όλων όμως, κάποιος, ίσως ο ίδιος, ηχογράφησε αυτό το ιστορικό γεγονός, το οποίο έφτασε στα χέρια μου πριν από δώδεκα χρόνια. Οι προσωπικές μου ακροάσεις είναι αμέτρητες, μιας και κάθε άκουσμα αποκαλύπτει κάτι καινούργιο και διαφορετικό. Αυτό όμως ποτέ δεν μου αρκούσε… Το έργο αυτό έπρεπε να ακουστεί παγκοσμίως.
Σήμερα, σε συνεργασία με τους φίλους στο ogdoo.gr, για πρώτη φορά στην ιστορία, σας παρουσιάζουμε το κοντσέρτο του Χάρη Λεμονόπουλου. Καλή ακρόαση και καλή μελέτη για τους λάτρεις του ίδιου και του μπουζουκιού… Ωστόσο, θα αναθεωρήσουνε αρκετοί κάποιες απόψεις για τον παίκτη - συνθέτη.
Πέθανε στο Σικάγο του Ιλλινόις το 1975, σε ηλικία 52 ετών από κίρρωση του ήπατος, το έργο του όμως θα ζει για πάντα….
Με σεβασμό στη μνήμη του,
Νίκος Τατασόπουλος
Σημείωση: Στο gallery μπορείτε να δείτε το Χάρη Λεμονόπουλο, το πρόγραμμα της συναυλίας με τα κλασσικά κομμάτια που έπαιξε και το κοντσέρτο, καθώς και μια κριτική από εφημερίδα της εποχής.
Αν και ποτέ δεν ηχογραφήθηκε επαγγελματικά, το συγκεκριμένο κοντσέρτο φτάνει σε όλους μας, σχεδόν 50 χρόνια αργότερα, μέσω του δεξιοτέχνη του μπουζουκιού, Νίκου Τατασόπουλου, ο πατέρας του οποίου - επίσης διακεκριμένος συνθέτης και δεξιοτέχνης, Γιάννης Τατασόπουλος - υπήρξε αδερφικός φίλος και συνεργάτης του Χάρη Λεμονόπουλου.
Ο Νίκος Τατασόπουλος εξηγεί:
Ο Χάρης Λεμονόπουλος, γεννημένος στην Πρέβεζα το 1923 (όχι στην Κατερίνη) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σολίστ του μπουζουκιού. Η απόφασή του, αφού ήρθε στην Αθήνα, να ασχοληθεί με το μπουζούκι, ήταν ξαφνική και απρόβλεπτη. Έχοντας όμως σπουδάσει κλασικό βιολί και κιθάρα, είχε ήδη μια τρομερή άνεση στο παίξιμο και το δεξιοτεχνικό του επίπεδο ήταν υψηλό. Οι επιρροές του από την κλασική μουσική τον οδήγησαν να τολμήσει κάτι καινούργιο προς το ευρύ κοινό, μιας και αρκετοί κορυφαίοι συνάδελφοί του, ενώ είχαν τη δυνατότητα, περιόρισαν τα «ξένα» ακούσματα στη δισκογραφία τους. Ο Χάρης Λεμονόπουλος «έσπασε το φράγμα» μεταξύ κλασικής και λαϊκής μουσικής, όταν στη δεκαετία του ’60 ηχογράφησε για πρώτη φορά γνωστά κλασικά έργα με το μπουζούκι του, όπως το Hungarian Rhapsody του Brahms και το Humoreske του Dvorak.
Παράλληλα με τις εκτελέσεις των κλασικών έργων, συνθέτει και ηχογραφεί δικά του ορχηστρικά αριστουργήματα και κάνει μεγάλη επιτυχία με την ερμηνεία του στο γνωστό «Γκιουζέλ ταξίμ» του Χιώτη (αν και περασμένο στ’ όνομα του Σπύρου Περιστέρη), που το ονομάζει «Ταξίμι καμηλιέρικο». Να σημειωθεί ότι είχε συνθέσει και τραγούδια όπως την ανεπανάληπτη επιτυχία «Χωρίς τον ξενοδόχο λογαριάζαμε». Επίσης, άξιο σημείωσης είναι το γεγονός ότι, εκτός από εκτελεστής σε μεταγενέστερα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, όπως την «Γαϊτανοφρυδούσα», έγραφε και τις παρτιτούρες για τους μουσικούς που συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις.
Η Αμερική για το Χάρη Λεμονόπουλο, όπως και για όλους του μεγάλους σολίστ οι οποίοι έφυγαν, ήταν πεδίο για «ελεύθερη» έκφραση με το μουσικό μέσο που λέγεται μπουζούκι.
Ένα σημαντικό γεγονός ήταν η συμμετοχή του στο «Ilya darling» με τη Μελίνα Μερκούρη, που έπαιξε στο Broadway. Ένα άλλο σημαντικό γεγονός όμως, δυστυχώς για το μπουζούκι, τους λάτρεις του και τον πολιτισμό μας γενικότερα, δεν έγινε καθόλου γνωστό.
Στις 10 Δεκεμβρίου 1967, στις 2:30 το απόγευμα, δόθηκε μια συναυλία στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης με τίτλο «Bouzouki in two facets» (Το μπουζούκι σε δύο όψεις). Υπήρχε συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών, όπως του Τρίο Μπελκάντο, της Φλέρυ Νταντωνάκη, του Νίκου Τσέπερη κι άλλων, σε γνωστά και αγαπημένα Ελληνικά τραγούδια.
Το ξεχωριστό γεγονός, όχι μόνο της εκείνης βραδιάς, αλλά και της ιστορίας της Ελληνικής μουσικής, ήταν η παρουσίαση του πρώτου κοντσέρτου αμιγώς για μπουζούκι σ’ αυτή τη συναυλία. Έργο του ιδίου του Χάρη Λεμονόπουλου, με τίτλο «The progress in Eb major» (Η εξέλιξη σε Μι ύφεση μείζονα), το οποίο, ενώ έχει εμφανέστατες επιρροές από την κλασική του παιδεία, κάνει περάσματα από παραδοσιακούς Ελληνικούς ρυθμούς.
Δυστυχώς, δεν ηχογραφήθηκε ποτέ επίσημα σε στούντιο και ο ίδιος ο συνθέτης αρνήθηκε την ηχογράφηση της συναυλίας από το συνεργείο του Carnegie.
Για καλή τύχη όλων όμως, κάποιος, ίσως ο ίδιος, ηχογράφησε αυτό το ιστορικό γεγονός, το οποίο έφτασε στα χέρια μου πριν από δώδεκα χρόνια. Οι προσωπικές μου ακροάσεις είναι αμέτρητες, μιας και κάθε άκουσμα αποκαλύπτει κάτι καινούργιο και διαφορετικό. Αυτό όμως ποτέ δεν μου αρκούσε… Το έργο αυτό έπρεπε να ακουστεί παγκοσμίως.
Σήμερα, σε συνεργασία με τους φίλους στο ogdoo.gr, για πρώτη φορά στην ιστορία, σας παρουσιάζουμε το κοντσέρτο του Χάρη Λεμονόπουλου. Καλή ακρόαση και καλή μελέτη για τους λάτρεις του ίδιου και του μπουζουκιού… Ωστόσο, θα αναθεωρήσουνε αρκετοί κάποιες απόψεις για τον παίκτη - συνθέτη.
Πέθανε στο Σικάγο του Ιλλινόις το 1975, σε ηλικία 52 ετών από κίρρωση του ήπατος, το έργο του όμως θα ζει για πάντα….
Με σεβασμό στη μνήμη του,
Νίκος Τατασόπουλος
Σημείωση: Στο gallery μπορείτε να δείτε το Χάρη Λεμονόπουλο, το πρόγραμμα της συναυλίας με τα κλασσικά κομμάτια που έπαιξε και το κοντσέρτο, καθώς και μια κριτική από εφημερίδα της εποχής.
