«Ακόμα δεν γεννήθηκε του χρόνου ο γητευτής…»
«Θεριστής είναι αυτός που κόβει τα στάχυα που έφθασαν στο θέρος. Είναι μια μη αναστρέψιμη διαδικασία, αέναη και επαναλαμβανόμενη, αντίστοιχη με την κυριαρχία του χρόνου στη ζωή του ανθρώπου.Τη ζωή που έχει τσάμικο αλλά και τσιφτετέλι, ζεϊμπέκικο αλλά και μπαλάντα, θυμό αλλά και έρωτα. Όλα τους υπακούν σ’ ένα ρυθμό το χρόνο. Τον μέγα μετρονόμο.
Κι ακόμα δε γεννήθηκε ο γητευτής του».
Αυτά τα λίγα λόγια στο ένθετο εξηγούν το νόημα του τίτλου ενός ξεχωριστού καινούργιου δίσκου με τίτλο «Του χρόνου ο γητευτής», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες με δέκα καινούργια τραγούδια κι ένα μικρό επίλογο σε μουσική της πρωτοεμφανιζόμενης Αναστασίας Δεληδήμου από την Θεσσαλονίκη, με βασικό ερμηνευτή τον Ανδρέα Καρακότα και τη συμμετοχή της Αναστασίας Δεληδήμου σε τρία τραγούδια. Συμμετέχουν επίσης κάνοντας φωνητικά ο Χρήστος Στόικος και ο Ηρακλής Καλές, ένας συμπαθέστατος πιτσιρικάς που είναι ο γιος της Δεληδήμου. Τις ενορχηστρώσεις ανέλαβε ο Πάνος Κοσμίδης.
Τα τραγούδια του δίσκου
1) Μονάχα παύσεις και σιωπές2) Ο ναυαγός
3) Οι ακροβάτες
4) Βαθιά ανάσα
5) Ο έρωτας κι ο χρόνος – Αναστασία Δεληδήμου & Ανδρέας Καρακότας
6) Ειν’ από χώμα η ζωή
7) Άκου, σωπάσαν τα πουλιά – β’ φωνή: Χρήστος Στόικος
8) Γαλάζια η θάλασσα ξανά – συμμετέχει ο Ηρακλής Καλές
9) Μικροί ίκαροι – Αναστασία Δεληδήμου
10) Νανούρισμα – Αναστασία Δεληδήμου, β’ φωνή: Ηρακλής Καλές
11) Επίλογος
Έπαιξαν οι μουσικοί: Πέτρος Παλαμούρας (μπουζούκι), Ζωγράφος Σταυρίδης (ακορντεόν), Γιώργος Βαρτσάκης (ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, μπαγλαμαδάκι), Σπύρος Καβαλλιεράτος (κλασική κιθάρα, μαντολίνο, φλογέρα), Γιάννης Κύρμος (κοντραμπάσο), Τίμος Αναστασιάδης (βιολί), Χρήστος Στόικος (αλτικόρνο), Βασίλης Ζιγκερίδης (κανονάκι), Νίκος Αγγούσης (νέυ, καβάλ), Άγγελος Βαλαβάνης (παραδοσιακά κρουστά), Πάνος Κοσμίδης (πιάνο).
Η ηχογράφηση όλων των οργάνων εκτός από τα τύμπανα έγινε στο Polytropom Studio από τον Λεωνίδα Μπεϊλή και τον Θάνο Καζαντζή, η μίξη από τον Θάνο Καζαντζή και το mastering από τον Χρήστο Μέγα. Ο δίσκος φιλοτεχνήθηκε με έργα του Αλέξανδρου Κατσούνη.
«Ακούω Ρόζα Εσκενάζυ και η καρδιά μου αναστενάζει…»
Ακούγοντας το δίσκο σε ένα πολύ πρόσφατο ταξίδι από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη, η πρώτη λέξη που βγήκε αυθόρμητα από το στόμα μου ήταν «Επιτέλους!!!»Και εξηγούμαι…
Με τον Ανδρέα Καρακότα μας συνδέουν δεσμοί φιλίας και αλληλοεκτίμησης, που δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαετία, με συνδετικό κρίκο, κυρίως, την οικογένεια του Σταύρου Κουγιουμτζή. Έχουμε κάνει εκπομπές, συνεντεύξεις και έχουμε περάσει πολλές ώρες συζητώντας για το παρελθόν και το μέλλον του λαϊκού τραγουδιού. Ανεξάρτητα όμως απ’αυτό, τον Καρακότα τον παρακολουθώ και τον εκτιμώ απεριόριστα σαν τραγουδιστή από την πρώτη μέρα που εμφανίσθηκε στη δισκογραφία.
Του έχω επισημάνει λοιπόν πολλές φορές, τόσο δημόσια, όσο και ιδιωτικά, πως θα πρέπει να κάνει έναν ολοκληρωμένο λαϊκό δίσκο. Καλά είναι τα «Τραγούδια της αμαρτίας» και οι διάφοροι πειραματισμοί, αλλά οι τελευταίες φορές που τραγούδησε λαϊκά τραγούδια ήταν το 1999 στο «Μπάρκο ψυχής» του Γιώργου Καζαντζή και το 2004 στις «Ιχνογραφίες» του Βαγγέλη Γιαννάκη (όσον αφορά ολοκληρωμένους δίσκους). Προέκυψαν βέβαια και κάποιες «σκόρπιες» συμμετοχές σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών.
Όποτε του το έλεγα μου απαντούσε: «Μα και τα “Τραγούδια της αμαρτίας” του Χατζιδάκι και του Χριστιανόπουλου λαϊκά τραγούδια είναι, αλλά δεν τα έχουν καταλάβει ακόμα…»
Δεν ξέρω αν τα «Τραγούδια της αμαρτίας» είναι λαϊκά τραγούδια. Αυτό που ξέρω είναι πως ο Ανδρέας Καρακότας επανήλθε με έναν ολόκληρο καινούργιο δίσκο με μια σειρά από «έντεχνα» λαϊκά τραγούδια υψηλού επιπέδου, τόσο στη μουσική, όσο και στο στίχο τους. (Όταν αναφέρω τον όρο «έντεχνο» λαϊκό τραγούδι, εννοώ αυτό το είδος που μάθαμε από τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι και τους επιγόνους τους, στα χρόνια του ’60 και του ’70. Τραγούδια καθημερινά που τραγουδιούνται, χωρίς να είναι «εύπεπτα»). Μάλιστα, στην περίπτωση του «Γητευτή χρόνου», αυτά τα τραγούδια γεννήθηκαν από μια πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργό. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία.
Θα ήταν παράλειψη αν δεν ανέφερα, πόσο καθοριστικές ήταν στο τελικό αποτέλεσμα οι ενορχηστρώσεις που επιμελήθηκε ο Πάνος Κοσμίδης, ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της νεότερης γενιάς, που ζει και δραστηριοποιείται στην Θεσσαλονίκη, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών, που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Κι αυτό νομίζω πως γίνεται αντιληπτό από το πρώτο άκουσμα.
Αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να ξεχωρίσω ένα από τα τραγούδια, χωρίς φυσικά να υποτιμώ τα υπόλοιπα, αυτό θα ήταν το «Γαλάζια η θάλασσα ξανά». Ένα τραγούδι με αναφορές στην προσφυγιά, την Ρόζα Εσκενάζυ, με τη συμμετοχή του πιτσιρικά στο φινάλε…
