«Αγγέλων είναι γειτονιά είπε ο Μίκης…»
Τις πρώτες ημέρες μετά την καραντίνα έφτασε στα χέρια μου μια ξεχωριστή, διπλή έκδοση, με ένα βιβλίο και ένα cd.
Συγγραφέας του μυθιστορήματος με τίτλο «Το κορίτσι του τεκέ – Οδοιπορικό Δραπετσώνα», όπως επίσης συνθέτης και στιχουργός των δέκα τραγουδιών του ομότιτλου cd είναι ο Γιάννης Τσιαντής.
Τραγουδούν οι Κατερίνα Τσιρίδου, Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης, Σωτήρης Παπατραγιάννης, Σπύρος Πατράς, Γιάννης Χαραλαμπάκης και, σε μια απρόβλεπτη συμμετοχή, ο Λάκης Παπαδόπουλος. Η «αυλαία» του δίσκου πέφτει με μια διασκευή του «Έπεσε βροχή κι αγέρας» του Ηλία Ανδριόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου, από τον κύκλο τραγουδιών «Ξένες πόρτες», που ερμηνεύει ο ίδιος ο δημιουργός.
Τα τραγούδια του cd
1) Πενήντα χρόνια στάχτη κι αλάτι / Κατερίνα Τσιρίδου
2) Κοκκινιά / Αντώνης Ξηντάρης
3) Έγκλημά μου η προσφυγιά μου / Σωτήρης Παπατραγιάννης
4) Βούρλα (Κρατικά πορνεία) / Λάκης Παπαδόπουλος
5) Καλέ μου κόσμε / Σωτήρης Παπατραγιάννης
6) Μανταλιώ και Δραπετσώνα / Κατερίνα Τσιρίδου
7) Σταθμός Λαρίσης – Πειραιά / Σπύρος Πατράς
8) Πάρε με φως μου / Γιάννης Χαραλαμπάκης
9) Το μπλόκο / Κατερίνα Τσιρίδου, Αντώνης Ξηντάρης
10) Οδοιπορικό / Ιουλία Καραπατάκη, Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης
11) Έπεσε βροχή κι αγέρας (Ηλίας Ανδριόπουλος – Μάνος Ελευθερίου) Γιάννης Τσιαντής
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Νίκο Πρωτόπαπα και τον Γιάννη Τσιαντή. Έπαιξαν οι σολίστες Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα στο 4), Νίκος Τατασόπουλος (μπουζούκι στο 2) και Μιχάλης Παούρης (κιθάρα, μπουζούκι, ενορχήστρωση στο 9). Έπαιξαν επίσης οι Νίκος Πρωτόπαπας (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα), Θοδωρής Πετρόπουλος (μπουζούκι και τζουμπούς), Σπύρος Πατράς (μπουζούκι), Δήμος Βουγιούκας (ακορντεόν), Μιχάλης Δανιάς (βιολί), Γιώργος Στογιώργης (κανονάκι), Γιώργος Ρόκας (λαούτο, μαντόλα), Γιάννης Τσιαντής (μαντολίνο), Σταύρος Παργινός (τσέλο), Κατερίνα Τσιρίδου (μπαγλαμά, ντέφι, ζήλια), Στράτος Σαμιώτης (κρουστά), Εύη Κανέλλου (κρουστά) και Κωνσταντίνος Καλατζής (νταούλι).
Η ηχογράφηση έγινε στο Studio Fleece από τον Νίκο Πρωτόπαπα, η μίξη και το mastering από τον Νίκο Καραπιπέρη, ενώ τα ζωγραφικά έργα είναι του Κώστα Βλαχόπουλου.
Ποιος είναι ο Γιάννης Τσιαντής
Ο Γιάννης Τσιαντής γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Χελιδόνα Ευρυτανίας. Σπούδασε Ιατρική και ειδικεύτηκε στην Καρδιολογία. Αργότερα μετεκπαιδεύτηκε και εξειδικεύτηκε στις νεότερες τεχνικές υπερήχων καρδιάς. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής και Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας και συμμετέχει σε ερευνητικά προγράμματα - πολυκεντρικές μελέτες και παρουσιάσεις ανακοινώσεων σε συνέδρια. Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική και τον στίχο. Παρακολούθησε μαθήματα πιάνου, κλασικής κιθάρας και τρίχορδου μπουζουκιού. Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του μουσικού συγκρο-τήματος Λαβύρυθμος, που κυκλοφόρησε τα άλμπουμ Πόλη - Εποχές - Άνθρωποι και Ζωή από το παράθυρο. Συνεργάστηκε με τον Τάσο Κακλαμάνη στη συγγραφή του διηγήματος Επτά, που εκδόθηκε το 2014 από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Διατηρεί ιδιωτικό καρδιολογικό ιατρείο και αρθρογραφεί τακτικά για θέματα ιατρικής και πολιτισμού. Κατοικεί στο Χαλάνδρι με τη σύζυγό του Ευαγγελία Παρίση και τις δυο κόρες τους, Πηνελόπη και Αθανασία.
Λίγα λόγια για την έκδοση
Οφείλω να ομολογήσω, πως ακόμη δεν έχω προλάβει να βρω τον απαραίτητο χρόνο και την κατάλληλη ατμόσφαιρα, για να διαβάσω εμπεριστατωμένα το βιβλίο και να έχω πλήρη άποψη. Οπότε, τουλάχιστον προς το παρόν, στέκομαι στα λόγια του δημιουργού του, ο οποίος περιγράφοντας το έργο του, αναφέρει πως:
«Το κορίτσι του τεκέ» είναι ένα μυθιστόρημα κινηματογραφικής γραφής, βασισμένο στη διαδρομή του πρoπολεμικού ρεμπέτικου ήχου του Πειραιά και της Δραπετσώνας, έτσι όπως διαμορφώθηκε στους τεκέδες, στα κακόφημα πορνεία των Βούρλων και στα προσφυγικά παραπήγματα, μέσα σε ένα κοινωνικό συνονθύλευμα προσφυγιάς, μέθης, πορνείας και φτώχειας.
Το μυθιστόρημα ταλαντεύεται μεταξύ ιστορίας και επινόησης ακολουθώντας το χρονικό μιας από τις ελάχιστες και άγνωστες τραγουδίστριες του τεκέ στα Χιώτικα της Δραπετσώνας, ενός κοριτσιού που γεννήθηκε το 1905 και έζησε στον τεκέ του Μίχαλου, στα σκληρά χρόνια του νταή Πειραιώτη.
Το πειραιώτικο μπουλασιλίκι, ο προσφυγικός μανές και το χαμαιτυπείο συναντούν με σεβασμό το ανώνυμο κορίτσι που κέρδισε επάξια ένα στασίδι στον μυθικό μουσικό υπόκοσμο των τεκέδων της Δραπετσώνας.
Ένα πρωινό σαμπάχ ακούγεται από τα προσφυγικά του Αϊ -Διονύση… Στα Τσιμεντάδικα μουρμουράνε αμανετζίδικα του Βοσπόρου… Στους τεκέδες της Κρεμμυδαρούς ευωδιάζει το προυσαλιώτικο χαρμάνι και ο δραπετσωνίτικος χαλβάς… Στα Βούρλα, πέθανε ψες η Φιλιώ από χτικιό…
Αφιερωμένο στην ανώνυμη, μη ηχογραφημένη τραγουδίστρια του τεκέ, που τραγούδησε, μέθυσε και εκπορνεύτηκε με ηθική και σεβασμό. Μια ιεροτελεστία που υπερβαίνει τη διαφορά του ταλαίπωρου μεροκαματιάρη από αυτή του παράνομου νταή, δυναμώνοντας την αδελφικότητά μας. Ναι, την αδελφικότητά μας. Μιας και ο αναστεναγμός των ανθρώπων είναι κοινός».
Άκουσα όμως αρκετές φορές και πολύ προσεκτικά το cd. Και έμεινα ενθουσιασμένος. Ενθουσιασμένος καταρχάς από τη θεματολογία. Γιατί, εδώ που τα λέμε, θέματα «παλιομοδίτικα» όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή και η προσφυγιά, απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεν ανήκουν στην καθημερινή διάταξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ειδικότερα κάποια τραγούδια όπως τα «Πενήντα χρόνια στάχτη κι αλάτι», «Κοκκινιά», «Σταθμός Λαρίσης – Πειραιά» και «Οδοιπορικό», σε συνδυασμό με τις ερμηνείες τους, είναι, τουλάχιστον, συγκινητικά.
Βέβαια, το πόσοι θα δείξουν ενδιαφέρον για να παίξουν αυτά τα τραγούδια στα ραδιόφωνα και πολύ περισσότερο, πόσοι θα ενδιαφερθούν να τα ακούσουν σαν ολοκληρωμένο έργο είναι ένα σοβαρό θέμα, που χρήζει όμως μεγάλης συζήτησης και δεν ξέρω αν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.
Όσον αφορά το μουσικό μέρος, τα τραγούδια είναι γραμμένα πάνω στους γνωστούς δρόμους του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, ενώ δε λείπει μια αναφορά στην «αδέσποτη» «Μανταλένα» («Μανταλιώ και Δραπετσώνα»), καθώς και μια μπαλάντα, με την οποία ο Λάκης Παπαδόπουλος κάνει, για μια ακόμη φορά, την έκπληξη.
Δίπλα σε όλα αυτά, στέκεται αρμονικά ένα από τα εξαίσια, αλλά όχι πολύ γνωστά, τραγούδια του Ηλία Ανδριόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου, μια λαϊκή μπαλάντα, που πρωτοτραγούδησε η Σωτηρία Μπέλλου το 1985.
Οι ερμηνευτές και οι μουσικοί (με εξαίρεση τον Λάκη Παπαδόπουλο), προέρχονται από μια γενιά καλλιτεχνών, που τα τελευταία 15 – 20 χρόνια ταξιδεύει επάξια το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα και τα πέρατα του κόσμου. Οπότε δεν θα μπορούσαν παρά να είναι ιδανικοί για ένα καινούργιο υλικό, που πατά σταθερά στο παρελθόν, κλείνοντας, διακριτικά, το «μάτι» στο μέλλον…
«Το κορίτσι του τεκέ» στο «Κόκκινο»
Με αφορμή την κυκλοφορία της έκδοσης, την 1η Ιουλίου 2020 ο Γιάννης Τσιαντής συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Αλέξη Βάκη, στην εκπομπή του «Στο Κόκκινο» 105,5, όπου ακούστηκαν και επτά από τα τραγούδια του cd. Στο video μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την εκπομπή.
Τις πρώτες ημέρες μετά την καραντίνα έφτασε στα χέρια μου μια ξεχωριστή, διπλή έκδοση, με ένα βιβλίο και ένα cd.
Συγγραφέας του μυθιστορήματος με τίτλο «Το κορίτσι του τεκέ – Οδοιπορικό Δραπετσώνα», όπως επίσης συνθέτης και στιχουργός των δέκα τραγουδιών του ομότιτλου cd είναι ο Γιάννης Τσιαντής.
Τραγουδούν οι Κατερίνα Τσιρίδου, Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης, Σωτήρης Παπατραγιάννης, Σπύρος Πατράς, Γιάννης Χαραλαμπάκης και, σε μια απρόβλεπτη συμμετοχή, ο Λάκης Παπαδόπουλος. Η «αυλαία» του δίσκου πέφτει με μια διασκευή του «Έπεσε βροχή κι αγέρας» του Ηλία Ανδριόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου, από τον κύκλο τραγουδιών «Ξένες πόρτες», που ερμηνεύει ο ίδιος ο δημιουργός.
Τα τραγούδια του cd
1) Πενήντα χρόνια στάχτη κι αλάτι / Κατερίνα Τσιρίδου
2) Κοκκινιά / Αντώνης Ξηντάρης
3) Έγκλημά μου η προσφυγιά μου / Σωτήρης Παπατραγιάννης
4) Βούρλα (Κρατικά πορνεία) / Λάκης Παπαδόπουλος
5) Καλέ μου κόσμε / Σωτήρης Παπατραγιάννης
6) Μανταλιώ και Δραπετσώνα / Κατερίνα Τσιρίδου
7) Σταθμός Λαρίσης – Πειραιά / Σπύρος Πατράς
8) Πάρε με φως μου / Γιάννης Χαραλαμπάκης
9) Το μπλόκο / Κατερίνα Τσιρίδου, Αντώνης Ξηντάρης
10) Οδοιπορικό / Ιουλία Καραπατάκη, Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης
11) Έπεσε βροχή κι αγέρας (Ηλίας Ανδριόπουλος – Μάνος Ελευθερίου) Γιάννης Τσιαντής
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Νίκο Πρωτόπαπα και τον Γιάννη Τσιαντή. Έπαιξαν οι σολίστες Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα στο 4), Νίκος Τατασόπουλος (μπουζούκι στο 2) και Μιχάλης Παούρης (κιθάρα, μπουζούκι, ενορχήστρωση στο 9). Έπαιξαν επίσης οι Νίκος Πρωτόπαπας (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα), Θοδωρής Πετρόπουλος (μπουζούκι και τζουμπούς), Σπύρος Πατράς (μπουζούκι), Δήμος Βουγιούκας (ακορντεόν), Μιχάλης Δανιάς (βιολί), Γιώργος Στογιώργης (κανονάκι), Γιώργος Ρόκας (λαούτο, μαντόλα), Γιάννης Τσιαντής (μαντολίνο), Σταύρος Παργινός (τσέλο), Κατερίνα Τσιρίδου (μπαγλαμά, ντέφι, ζήλια), Στράτος Σαμιώτης (κρουστά), Εύη Κανέλλου (κρουστά) και Κωνσταντίνος Καλατζής (νταούλι).
Η ηχογράφηση έγινε στο Studio Fleece από τον Νίκο Πρωτόπαπα, η μίξη και το mastering από τον Νίκο Καραπιπέρη, ενώ τα ζωγραφικά έργα είναι του Κώστα Βλαχόπουλου.
Ποιος είναι ο Γιάννης Τσιαντής
Ο Γιάννης Τσιαντής γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Χελιδόνα Ευρυτανίας. Σπούδασε Ιατρική και ειδικεύτηκε στην Καρδιολογία. Αργότερα μετεκπαιδεύτηκε και εξειδικεύτηκε στις νεότερες τεχνικές υπερήχων καρδιάς. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής και Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας και συμμετέχει σε ερευνητικά προγράμματα - πολυκεντρικές μελέτες και παρουσιάσεις ανακοινώσεων σε συνέδρια. Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική και τον στίχο. Παρακολούθησε μαθήματα πιάνου, κλασικής κιθάρας και τρίχορδου μπουζουκιού. Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του μουσικού συγκρο-τήματος Λαβύρυθμος, που κυκλοφόρησε τα άλμπουμ Πόλη - Εποχές - Άνθρωποι και Ζωή από το παράθυρο. Συνεργάστηκε με τον Τάσο Κακλαμάνη στη συγγραφή του διηγήματος Επτά, που εκδόθηκε το 2014 από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Διατηρεί ιδιωτικό καρδιολογικό ιατρείο και αρθρογραφεί τακτικά για θέματα ιατρικής και πολιτισμού. Κατοικεί στο Χαλάνδρι με τη σύζυγό του Ευαγγελία Παρίση και τις δυο κόρες τους, Πηνελόπη και Αθανασία.
Λίγα λόγια για την έκδοση
Οφείλω να ομολογήσω, πως ακόμη δεν έχω προλάβει να βρω τον απαραίτητο χρόνο και την κατάλληλη ατμόσφαιρα, για να διαβάσω εμπεριστατωμένα το βιβλίο και να έχω πλήρη άποψη. Οπότε, τουλάχιστον προς το παρόν, στέκομαι στα λόγια του δημιουργού του, ο οποίος περιγράφοντας το έργο του, αναφέρει πως:
«Το κορίτσι του τεκέ» είναι ένα μυθιστόρημα κινηματογραφικής γραφής, βασισμένο στη διαδρομή του πρoπολεμικού ρεμπέτικου ήχου του Πειραιά και της Δραπετσώνας, έτσι όπως διαμορφώθηκε στους τεκέδες, στα κακόφημα πορνεία των Βούρλων και στα προσφυγικά παραπήγματα, μέσα σε ένα κοινωνικό συνονθύλευμα προσφυγιάς, μέθης, πορνείας και φτώχειας.
Το μυθιστόρημα ταλαντεύεται μεταξύ ιστορίας και επινόησης ακολουθώντας το χρονικό μιας από τις ελάχιστες και άγνωστες τραγουδίστριες του τεκέ στα Χιώτικα της Δραπετσώνας, ενός κοριτσιού που γεννήθηκε το 1905 και έζησε στον τεκέ του Μίχαλου, στα σκληρά χρόνια του νταή Πειραιώτη.
Το πειραιώτικο μπουλασιλίκι, ο προσφυγικός μανές και το χαμαιτυπείο συναντούν με σεβασμό το ανώνυμο κορίτσι που κέρδισε επάξια ένα στασίδι στον μυθικό μουσικό υπόκοσμο των τεκέδων της Δραπετσώνας.
Ένα πρωινό σαμπάχ ακούγεται από τα προσφυγικά του Αϊ -Διονύση… Στα Τσιμεντάδικα μουρμουράνε αμανετζίδικα του Βοσπόρου… Στους τεκέδες της Κρεμμυδαρούς ευωδιάζει το προυσαλιώτικο χαρμάνι και ο δραπετσωνίτικος χαλβάς… Στα Βούρλα, πέθανε ψες η Φιλιώ από χτικιό…
Αφιερωμένο στην ανώνυμη, μη ηχογραφημένη τραγουδίστρια του τεκέ, που τραγούδησε, μέθυσε και εκπορνεύτηκε με ηθική και σεβασμό. Μια ιεροτελεστία που υπερβαίνει τη διαφορά του ταλαίπωρου μεροκαματιάρη από αυτή του παράνομου νταή, δυναμώνοντας την αδελφικότητά μας. Ναι, την αδελφικότητά μας. Μιας και ο αναστεναγμός των ανθρώπων είναι κοινός».
Άκουσα όμως αρκετές φορές και πολύ προσεκτικά το cd. Και έμεινα ενθουσιασμένος. Ενθουσιασμένος καταρχάς από τη θεματολογία. Γιατί, εδώ που τα λέμε, θέματα «παλιομοδίτικα» όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή και η προσφυγιά, απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεν ανήκουν στην καθημερινή διάταξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ειδικότερα κάποια τραγούδια όπως τα «Πενήντα χρόνια στάχτη κι αλάτι», «Κοκκινιά», «Σταθμός Λαρίσης – Πειραιά» και «Οδοιπορικό», σε συνδυασμό με τις ερμηνείες τους, είναι, τουλάχιστον, συγκινητικά.
Βέβαια, το πόσοι θα δείξουν ενδιαφέρον για να παίξουν αυτά τα τραγούδια στα ραδιόφωνα και πολύ περισσότερο, πόσοι θα ενδιαφερθούν να τα ακούσουν σαν ολοκληρωμένο έργο είναι ένα σοβαρό θέμα, που χρήζει όμως μεγάλης συζήτησης και δεν ξέρω αν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.
Όσον αφορά το μουσικό μέρος, τα τραγούδια είναι γραμμένα πάνω στους γνωστούς δρόμους του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, ενώ δε λείπει μια αναφορά στην «αδέσποτη» «Μανταλένα» («Μανταλιώ και Δραπετσώνα»), καθώς και μια μπαλάντα, με την οποία ο Λάκης Παπαδόπουλος κάνει, για μια ακόμη φορά, την έκπληξη.
Δίπλα σε όλα αυτά, στέκεται αρμονικά ένα από τα εξαίσια, αλλά όχι πολύ γνωστά, τραγούδια του Ηλία Ανδριόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου, μια λαϊκή μπαλάντα, που πρωτοτραγούδησε η Σωτηρία Μπέλλου το 1985.
Οι ερμηνευτές και οι μουσικοί (με εξαίρεση τον Λάκη Παπαδόπουλο), προέρχονται από μια γενιά καλλιτεχνών, που τα τελευταία 15 – 20 χρόνια ταξιδεύει επάξια το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα και τα πέρατα του κόσμου. Οπότε δεν θα μπορούσαν παρά να είναι ιδανικοί για ένα καινούργιο υλικό, που πατά σταθερά στο παρελθόν, κλείνοντας, διακριτικά, το «μάτι» στο μέλλον…
«Το κορίτσι του τεκέ» στο «Κόκκινο»
Με αφορμή την κυκλοφορία της έκδοσης, την 1η Ιουλίου 2020 ο Γιάννης Τσιαντής συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Αλέξη Βάκη, στην εκπομπή του «Στο Κόκκινο» 105,5, όπου ακούστηκαν και επτά από τα τραγούδια του cd. Στο video μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την εκπομπή.
