Παύλος Παυλίδης: «Το Μαύρο Κουτί»

Μια νέα αρχή
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
*Γράφει ο Θάνος Μαντζάνας

Ισως να μην το είχαμε συνειδητοποιήσει αλλά έχουν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια από το προηγούμενο album του Παύλου Παυλίδη, το «Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο» του ’16, έχοντας στο ενδιάμεσο υπάρξει μόνον ένα single to ’18 και άλλο ένα το ’20. Μεσολάβησε επίσης η αλλαγή της δισκογραφικής εταιρείας του, από την Inner Ear πήγε σε μιαν άλλη ανεξάρτητη, την United We Fly του Theodore.

Ξαφνικά όμως πέρυσι υπήρξε μια έκρηξη δημιουργικότητας με τρία singles με τέσσερα συνολικά τραγούδια που μαζί με άλλα πέντε αποτελούν το περιεχόμενο του «Το Μαύρο Κουτί» το οποίο κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στο ίδιο διάστημα υπήρξε και μια άλλη πολύ σημαντική αλλαγή για τον Παύλο Παυλίδη, μετά από περίπου δώδεκα χρόνια οι B-Movies, η μπάντα που τον συνόδευε, έπαψε να υπάρχει και την θέση της πήρε μια εντελώς νέα, οι Hotel Alaska. Θεωρώ καθοριστικής σημασίας το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλέον δεύτερος κιθαρίστας αλλά ο εξαίρετος εκτελεστής του βιολιού (και συνθέτης και ερμηνευτής στις προσωπικές του εργασίες) Φώτης Σιώτας που επίσης χειρίζεται και λούπες με τον κιμπορντίστα Γιώργο Θεοδωρόπουλο, τον κοντραμπασίστα (ο οποίος παίζει βέβαια και ηλεκτρικό μπάσο όταν είναι απαραίτητο) Δημήτρη Τσεκούρα και τον ντράμερ Θάνο Μιχαηλίδη να συμπληρώνουν την σύνθεση των Hotel Alaska που ήταν και η βασική ομάδα μουσικών για την ηχογράφηση του «Το Μαύρο Κουτί».

Στους δύο τελευταίους δίσκους του Παυλίδη, κυρίως στο «Στον Διπλανό Ουρανό» του ’15 και λιγότερο στο «Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο», ήταν η παραγωγή του Coti K. που ανανέωσε αποφασιστικά τον ήχο του. Τον ίδιο ρόλο αυτή τη φορά ανέλαβε ο Βασίλης Ντοκάκης – ηγετική φυσιογνωμία των No Clear Mind – που είναι παρών σε περισσότερα από τα μισά τραγούδια του δίσκου, έχει ενορχηστρώσει τρία από αυτά και επίσης παίζει διάφορα όργανα. Η πολύ ιδιαίτερη ισορροπία ακουστικών/ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών ήχων που χαρακτηρίζει τις παραγωγές του υπάρχει και εδώ αλλά σε αρκετά μικρότερο βαθμό από όσο στο εφετινό «Anime» του Φοίβου Δελγβοριά καθώς εκείνος εμπιστεύεται απόλυτα τον εκάστοτε συνεργάτη του και του παραδίδει όλο τον έλεγχο της παραγωγής ενώ αντίθετα ο Παυλίδης ήταν και είναι πολύ πιο «συγκεντρωτικός» ως προς αυτό, βασικός παραγωγός όλων των τραγουδιών είναι ο ίδιος.

Η διαφορετική όμως προσέγγιση αυτής της φοράς φαίνεται ίσως περισσότερο από όλα στο ότι, μαζί με την κιθάρα του ή και χωρίς αυτήν, σε πέντε τραγούδια ο Παυλίδης παίζει synthesizer, σε ένα μάλιστα επιπλέον και πιάνο. Είναι ορατή ήδη από το εναρκτήριο τραγούδι, το «Τώρα Που Χάνεται Το Φως» στο οποίο ο Βασίλης Ντοκάκης έχει στήσει τον πιο «πλούσιο» ήχο του album. Το «Αννα» που ακολουθεί είναι ίσως το πιο τυπικό «Παυλιδικό» τραγούδι του δίσκου ενώ αντίθετα τα «Το Φάντασμα Της Εθνικής Οδού», «Ανοιξη» και «Το Μαύρο Σύννεφο» σπάνε περισσότερο ή λιγότερο αυτή την φόρμα.

Οι εκπλήξεις αρχίζουν με το «Στο Μάτι Του Κυκλώνα» στο οποίο παίζουν μόνον ο Παυλίδης και ο Β. Ντοκάκης και ο ήχος του είναι σχεδόν απόλυτα ηλεκτρονικός και συνεχίζονται με το «Στην Ακρη Της Πόλης», ένας παράξενο, «κρυπτικό» τραγούδι – μάλλον έχει να κάνει με την Θεσσαλονίκη ως πολυεθνική και πολυπολιτισμική πόλη χωρίς όμως να είναι και απόλυτα σίγουρο – που συνδυάζει μια «ανήσυχη» rock δομή με τα εσκεμμένα σχεδόν «παιδικά» φωνητικά της Νεφέλης Λιούτα που έχουν ένα έντονα «ελληνικό» και μάλιστα…ανατολικό «χρώμα».

Κορυφαία στιγμή του album για εμένα είναι το «Το Παιδί Με Το Πατίνι», ένα ρυθμικό και ταυτόχρονα σχεδόν«ρευστό» τραγούδι που τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά καταφέρνει να αποτυπώσει με γλαφυρότατο τρόπο την αίσθηση και την ατμόσφαιρα της άδειας Αθήνας στην διάρκεια της καραντίνας. Η μεγαλύτερη όμως ανατροπή έρχεται με το τελευταίο τραγούδι, το «Όταν Πέφτει Το Σκοτάδι», όπου η Ειρήνη Σκυλακάκη, για πρώτη φορά ίσως, δεν μας δείχνει το ταλέντο της ως ερμηνεύτρια ή και τραγουδοποιός αλλά ως μουσικός προγραμματίζοντας τα ηλεκτρονικά και παίζοντας synthesizer και στην κυριολεξία «μεταμορφώνοντας» έτσι μια σχεδόν αρχετυπική για το ύφος του μπαλάντα του Παυλίδη.

Συνοπτικά θα μπορούσα να πω ότι, μετά από μια αρκετά μεγάλη απουσία, το «Το Μαύρο Κουτί» καταφέρνει να είναι, περισσότερο μουσικά και λιγότερο στιχουργικά, μια νέα αρχή για τον Παύλο Παυλίδη. Θέλω να πιστεύω μάλιστα ότι η καινούρια μπάντα του, οι Hotel Alaska, θα του επιτρέψουν να το αναδείξει αυτό όλο και περισσότερο καθώς από ένα σημείο και μετά οι B-Movies είχαν εκπέσει σε μια εκτελεστική «ρουτίνα» που δεν ευνοούσε τα τραγούδια του, αν δεν τα «αδρανοποιούσε» ακόμα κάποιες φορές. Αρα λογικά η συνέχεια προβλέπεται να είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα...

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!