Σαν σήμερα…
Στις 28 Φεβρουαρίου 1960 γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης ο Μανώλης Λιδάκης… 22 χρόνια μετά μπήκε στη δισκογραφία με το δίσκο «Μετά από σένανε» με τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού σε στίχους Γιάννη Πάριου, Δημήτρη Ιατρόπουλου, Πάνου Φαλάρα, Ηλία Λυμπερόπουλου, Γιώργου Μυλωνά και Θάνου Σοφού.
«Μικρές λεπτομέρειες»
Πριν από λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μου ο τελευταίος δίσκος του Μανώλη Λιδάκη με εννέα «Μικρές λεπτομέρειες», σε μουσική, στο μεγαλύτερο μέρος, του συνθέτη και μαέστρου της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Βόλου Ανδρέα Κατσιγιάννη και ποίηση του Κώστα Καρτελιά. Δυο τραγούδια έχουν μουσική του Μανώλη Λιδάκη και στίχους της Τασούλας Θωμαΐδου και της νεότερης ποιήτριας Δέσποινας Δεμερτζίδου.
Τα τραγούδια του δίσκου
1) Μαλλιά λιτά
2) Στην άκρη των ερώτων
3) Του Κάτω Κόσμου θάλασσες
4) Το φιλί (Μουσική: Μανώλης Λιδάκης - Ποίηση: Δέσποινα Δεμιρτζίδου)
5) Ερημιά
6) Άγγελος διαβάτης (Μουσική: Μανώλης Λιδάκης - Ποίηση: Τασούλα Θωμαΐδου)
7) Το τελευταίο τραγούδι
8) Το ζεμπέκικο του Λάμπη
9) Σώμα - Ορχηστρικό, μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης
Δεύτερες φωνές έκαναν ο Ανδρέας Κατσιγιάννης και ο Μανώλης Λιδάκης. Οι ενορχηστρώσεις έγιναν από τους Απόστολο Βαλαρούτσο (ενορχήστρωση εγχόρδων) στα τραγούδια 1, 5, Νίκο Μέρμηγκα στα 4, 6 και Ανδρέα Κατσιγιάννη στα 2, 3, 7, 8, 9. Έπαιξαν οι μουσικοί: Νίκος Μέρμηγκας (πολίτικο λαούτο, μαντολίνο, λαούτο, porto laute), Κυριάκος Γκουβέντας (βιολί, βιόλα), Τάσος Μισιρλής (βιολοντσέλο), Διονύσης Θεοδόσης (κλαρίνο, καβάλ, chalumeau), Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακορντεόν), Απόστολος Βαλαρούτσος (κλασική κιθάρα, ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα), Φίλιππος Ρέτσιος (πιάνο), Γιώργος Θεοδωρόπουλος (πιάνο), Κώστας Κωνσταντίνου (κοντραμπάσο), Μανώλης Τόμπρος (τύμπανα), Ανδρέας Κατσιγιάννης (πιάνο).
Η ηχοληψία, η μίξη και το mastering έγιναν στο studio Antart από τον Γιάννη Μπαξεβάνη, οι φωτογραφίες είναι του Νίκου Κράσκα, το σχέδιο του εξωφύλλου του Κώστα Βαρώτσου, ενώ ο δίσκος κυκλοφορεί από την MLK.
Η «Φωτιά» και η «Φωνή»…
«Τα τραγούδια είναι σαν τις καθημερινές λεπτομέρειες», σημειώνει ο Ανδρέας Κατσιγιάννης. Και συνεχίζει:
«Σπάνε την ρουτίνα και γίνονται από λεπτομέρειες, Μεγάλες στιγμές. Ο καθένας βιώνει αυτές τις στιγμές, πόσο μάλλον εμείς, που βιώνουμε μαζί με την ιστορία και την τέχνη του τραγουδιού. Τις δικές μας στιγμές μοιραζόμαστε μαζί σας, ο λόγος, η μουσική και η ερμηνεία, από την ψυχή μας, στις καρδιές σας.
Ευχαριστώ τον ποιητή Κώστα Καρτελιά και τον Μανώλη Λιδάκη, που συνταξιδέψαμε, μέσα από το μοίρασμα των στιγμών μας. Στον Κώστα βρήκα την Φωτιά και στον Μανώλη την Φωνή που πάντα έψαχνα.
Καλή ακρόαση».
Ενώ, όπως αναφέρει στο σημείωμά του ο Κώστας Καρτελιάς:
«Τραγούδια… θραύσματα, ρωγμές, μιας ιστορίας. Θρήνοι, ύμνοι, προσευχές.
Η τέχνη ανέκαθεν αφοσιωνόταν σε θεούς. Αν το πιο ορθολογικό χαρακτηριστικό μιας θεότητας είναι η αθανασία, τώρα που ζούμε το τέλος των θρησκειών, τώρα που ζήσαμε τις δολοφονίες των ιδεολογικών, τώρα που βαριεστημένα ακούμε το ψυχορράγημα της φιλοσοφίας, η μόνη θεότητα που κρατάει ακέραιη την αθανασία της είναι αυτή του καθημερινού. Η καθημερινότητα του καθενός μας με όλα τα απλά με όλα τα συγκλονιστικά περιστατικά της να μπορεί, να θρησκεύεται με τραγούδια. Σ’ αυτά τα Δώρα μιας άλλης, πιο ιδιωτικής, πιο ανθρώπινης θεάς, της Μουσικής».
Λίγα λόγια για το δίσκο
Οφείλω να ομολογήσω πως διαβάζοντας την ανακοίνωση της είδησης της συνεργασίας του Ανδρέα Κατσιγιάννη με τον Μανώλη Λιδάκη, περίμενα να ακούσω μια σειρά από λαϊκά τραγούδια, «στολισμένα» με παραδοσιακά ηχοχρώματα. Έπεσα όμως έξω… Με εξαίρεση τα δυο τραγούδια με τη μουσική του Λιδάκη και «Το ζεμπέκικο του Λάμπη», που κι αυτό είναι ενορχηστρωμένο μόνο με δυο όργανα (και που, χωρίς να απορρίπτω τα υπόλοιπα, μπορώ να πω ότι ξεχώρισα), στα υπόλοιπα υπάρχει ένας συγκερασμός του λαϊκού τραγουδιού, με τη δυτικότροπη μπαλάντα.
Μελοποιημένη ποίηση του Κώστα Καρτελιά πρωτοακούσαμε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αρχικά με «σκόρπια» τραγούδια και πιο ολοκληρωμένα το 2007, στα τραγούδια της «Οδύσσειας» του Μίκη Θεοδωράκη με την Μαρία Φαραντούρη. Ακόμα λοιπόν κι αν τα τραγούδια αυτά, μαζί με τα καινούργια, είναι γύρω στα 25 με 30, θεωρώ πως αποτελεί μια από τις πιο ξεχωριστές «πένες» της γενιάς του.
Αν μετράω σωστά, ο δίσκος αυτός είναι ο έκτος με τραγούδια του Ανδρέα Κατσιγιάννη, μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Είναι βέβαια δύσκολο να περιμένουμε από κάθε δίσκο ένα νέο «Δάκρυ στο γυαλί», όσον αφορά το συνθέτη ή ένα νέο «Ούτε που ρώτησα», αν λάβουμε υπ’ όψη μια από τις «κορυφές» του ερμηνευτή. Έχουμε όμως μια δουλειά με ομοιογένεια, με λίγα σχετικά, αλλά αξιοπρεπή τραγούδια και νομίζω πως αν και διανύουμε ακόμα τις τελευταίες μέρες του χειμώνα, στα τέλη του 2018 θα πάρει δικαιωματικά μια θέση στις σημαντικές κυκλοφορίες της χρονιάς.
Στη λίστα που ακολουθεί μπορείτε να ακούσετε πέντε από τα τραγούδια του δίσκου.
