Μανώλης Καραντίνης – «Της Ψυχής Μου Τα Κρυμμένα» (ΝΕΟΣ ΔΙΣΚΟΣ!)

(ΑΚΟΥΣΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ) Στον δίσκο του πιο αναγνωρισμένου μπουζουκίστα των ημερών μας, οι Τόλης Βοσκόπουλος, Πίτσα Παπαδοπούλου, Λάκης Χαλκιάς, Αντώνης Ρέμος,

Ogdoo web radio
Live

30/07/2013

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Κώστας Γιακουμάτος

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Καμία εκδήλωση

Πέτρος Γαϊτάνος, Μελίνα Ασλανίδου και Ραλλία Χρηστίδου δίνουν το ερμηνευτικό τους παρών σε 11 τραγούδια. Σε αυτά προστίθενται 8 οργανικά διαφορετικού ύφους και κοπής που σκιαγραφούν το συνθετικό πλούτο, τη μελωδική φλέβα, τις καταβολές αλλά και τα «θέλω» του συνθέτη και βιρτουόζου του μπουζουκιού Μανώλη Καραντίνη. Ενός καλλιτέχνη – περφόρμερ πους στις ζωντανές εμφανίσεις του κλέβει την παράσταση με την αρτιότητα αλλά και την εξωστρέφεια του, το δυναμισμό, την πληθωρικότητά του, τις «ροκ» κινήσεις του, τις απρόσμενες αυτοσχεδιαστικές του φράσεις που υπογραμμίζουν και δίνουν άλλη ομορφιά και αξία σε ένα live. Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαίοι ερμηνευτές αποζητούν την παρουσία και έχουν εκφραστεί κατά καιρούς με κολακευτικά λόγια για το ταλέντο, τη δεινότητά και το χαρακτήρα του. Ο Καραντίνης έχει την πρωταγωνιστική αύρα του Χιώτη, το καλλιτεχνικό θράσος του Ζαμπέτα, το χειμαρρώδες παίξιμο του Παλαιολόγου, την περίτεχνη «καθαρότητα» του Ζαφειρίου, το φανταιζί και «γεμάτο» ύφος του Πολυκανδριώτη, την ουσία και γλύκα του Νικολόπουλου. Γι’ αυτό και αποτελεί πρότυπο και σημείο αναφοράς για τους νεότερους μπουζουξήδες.

Και σαν συνθέτης βγάζει στο χαρμάνι του επιρροές από όλους του παραπάνω και όχι μόνο -είναι έκδηλη η «φιγούρα» του Μίμη Πλέσσα- ενώνοντας τάσεις, τεχνοτροπίες, σχολές και επιχειρώντας ένα σύγχρονο λαϊκό –με την ευρύτερη έννοια του όρου- τραγούδι που πατάει στις ρίζες του αλλά ζει στο «τώρα». Οι «φαντασίες» του στο δίσκο, έχουν κυρίως «δυτική» πλοκή, αλλά είναι πλημμυρισμένες από λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Για κάθε μια σχεδόν υπάρχουν και αφιερώσεις (στον πατέρα του Καραντίνη, στο Στέλιο Ζαφειρίου, στο Σταύρο Ξαρχάκο, στο Zeki Muren, στους δασκάλους του σολίστα Θόδωρο Δερβενιώτη και Θέμη Παπαβασιλείου, στο συνοδοιπόρο Παναγιώτη Στεργίου που τον βοήθησε στο ξεκίνημά του). Αν οι στίχοι είχαν στο σύνολό τους τη «φροντίδα» των μελωδιών και των ενορχηστρώσεων το τελικό αποτέλεσμα θα αποκτούσε ακόμη μεγαλύτερη «εσωτερικότητα» και «βαρύτητα». Δεν λείπουν κοινωνικές αναφορές αλλά στην πλειονότητά τους έχουν ερωτικό περιεχόμενο. Τους υπογράφουν ο Γιώργος Λεκάκης (όμορφο το ομώνυμο με την Πίτσα Παπαδοπούλου), ο Γιάννης Τζουανόπουλος (δυνατό «Του κόσμου τα στραπάτσα» με το Ρέμο), η Όλγα Βλαχοπούλου (γοητευτικό «Σαν ζωγραφιά» με την Ασλανίδου), ή Άννα Στεργιανού (ονειρεμένο το «Όνειρο» με το Βοσκόπουλο) και ο Κώστας Μπαλαχούτης με το «σουξέ» του δίσκου «Η πόλη του Έρωτα» πάλι με το Βοσκόπουλο. Συνολικά μιλάμε για έναν δίσκο που στις μέρες λειτουργεί σαν «κέρασμα» καθώς περιλαμβάνει πολύ όμορφες και «ακριβές» στιγμές σε όλα τα επίπεδα (μελωδίες, ταξίμια, παιξίματα, τραγούδια, ερμηνείες, ποιότητα παραγωγής και ποιότητα έκδοσης).

Συμμετέχει –εκτός του Καραντίνη που παίζει μια «ντουζίνα» έγχορδα- μια dream team μουσικών (Βασίλης Σαλέας, Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, Πάνος Δηματρακόπουλος, Γιώργος Ροϊλός, Ζήσης Κασιάρας, Μάνος Γρυσμπολάκης, Σωτήρης Μαργώνης, Κώστας Μήτσιος, Κώστας Γκούμας, Σάββας Χριστοδούλου, Τάκης Βασιλείου, Μιχάλης Μπακάλης, Γρηγόρης Συντρίδης) υπό τις ενορχηστρώσεις των Καραντίνη, Γρυσμπολάκη και Ντίνου Γεωργούντζου. Φωνητικά κάνει ο Κώστας Δόξας. Υπάρχει επίσης πολυσέλιδο ένθετο με σημειώματα, στίχους και φωτογραφίες. Κυκλοφορεί από τη Zefxis Music.