Το soundtrack της ταινίας «Ο Θησαυρός» που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group περιλαμβάνει ξεχωριστά τραγούδια. Ανάμεσά τους και τρία που φέρουν την ερμηνευτική σφραγίδα του Πασχάλη Τερζή.
Η μπαλάντα «Να με θυμάσαι», το «Τραγούδι της γιορτής» και η «Λασπωμένη Ιστορία».
Ένα σπουδαίο ζεϊμπέκικο σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου που υπογράφει και όλο το δίσκο και στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη.
Ένα τραγούδι με την αύρα του κλασικού και στίχους που καδράρουν καίρια μια ολόκληρη δεκαετία, αυτή του ’60.
Λασπωμένη ιστορία του εξήντα,
τυλιγμένη σε φακέλους και ντροπή.
Κάποιες νότες απ’ το Χιώτη κι απ’ τη Λίντα,
στη βαριά τη συννεφιά σαν αστραπή.
Η μελωδία ταιριαστή με τη δύναμη των στίχων και η ερμηνεία του Τερζή υπογραμμίζει με τον καλύτερο τρόπο τις μεστές πρώτες ύλες. Ο ερμηνευτής είναι συγκλονιστικός όταν τραγουδά στο ρεφρέν:
Αχ μάνα που 'σαι να με δεις,
σε πόλη αφιλόξενη σας ξένος τριγυρνάω.
Πονάω μα δίπλα μου κανείς,
στα δίχτυα της πικρής ζωής, σαν ψάρι σπαρταράω.
Η «Λασπωμένη ιστορία» είναι ένα τραγούδι μεγάλης και βαθιάς πνοής, με αδρό και ευρύ κοινωνικό χαρακτήρα, από εκείνα που δεν συναντάμε πια και τόσο συχνά στις μέρες. Η καθαρόαιμη λαϊκή πλοκή του ακολουθεί έντεχνες διαδρομές, με την ουσία και αλήθεια των όρων.
Σκληρό και όμορφο μαζί…
Θυμωμένη εφηβεία όπου κοιτάω,
μεσ’ τους στίχους κρύβει μόνο την οργή.
Αριστερά και δεξιά παραπατάω,
της γενιάς μου ακόμα στάζει η πληγή.
Η μπαλάντα «Να με θυμάσαι», το «Τραγούδι της γιορτής» και η «Λασπωμένη Ιστορία».
Ένα σπουδαίο ζεϊμπέκικο σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου που υπογράφει και όλο το δίσκο και στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη.
Ένα τραγούδι με την αύρα του κλασικού και στίχους που καδράρουν καίρια μια ολόκληρη δεκαετία, αυτή του ’60.
Λασπωμένη ιστορία του εξήντα,
τυλιγμένη σε φακέλους και ντροπή.
Κάποιες νότες απ’ το Χιώτη κι απ’ τη Λίντα,
στη βαριά τη συννεφιά σαν αστραπή.
Η μελωδία ταιριαστή με τη δύναμη των στίχων και η ερμηνεία του Τερζή υπογραμμίζει με τον καλύτερο τρόπο τις μεστές πρώτες ύλες. Ο ερμηνευτής είναι συγκλονιστικός όταν τραγουδά στο ρεφρέν:
Αχ μάνα που 'σαι να με δεις,
σε πόλη αφιλόξενη σας ξένος τριγυρνάω.
Πονάω μα δίπλα μου κανείς,
στα δίχτυα της πικρής ζωής, σαν ψάρι σπαρταράω.
Η «Λασπωμένη ιστορία» είναι ένα τραγούδι μεγάλης και βαθιάς πνοής, με αδρό και ευρύ κοινωνικό χαρακτήρα, από εκείνα που δεν συναντάμε πια και τόσο συχνά στις μέρες. Η καθαρόαιμη λαϊκή πλοκή του ακολουθεί έντεχνες διαδρομές, με την ουσία και αλήθεια των όρων.
Σκληρό και όμορφο μαζί…
Θυμωμένη εφηβεία όπου κοιτάω,
μεσ’ τους στίχους κρύβει μόνο την οργή.
Αριστερά και δεξιά παραπατάω,
της γενιάς μου ακόμα στάζει η πληγή.
