Ήρθε μετά από μια σειρά καλών δίσκων που άκουσα τον τελευταίο καιρό, επιβεβαιώνοντάς την άποψή μου, πως παρά την κρίση της δισκογραφίας, τα όμορφα τραγούδια, βρίσκουν, έστω και σε «χέρσες» περιόδους, τον τρόπο, την δύναμη -χάρη στη πεθυμιά και το «ξόδι» ψυχής των ανθρώπων τους- να ξεπροβάλλουν και να ανθίσουν.
Ξεκινώντας ανάποδα να πω πως το concept του «πακέτου» της έκδοσης είναι από τα πιο ευρηματικά και καλαίσθητα που έχω δει, αγγίξει και ξεφυλλίσει τα τελευταία χρόνια. Ένα κανονικότατο τετράδιο (το κλασικό μπλε skag) «περιβάλλει» το cd όπου στις σελίδες του διαβάζουμε τους στίχους των τραγουδιών, τα σημειώματα των τριών «πρωταγωνιστών», τους συντελεστές κλπ. που διανθίζονται από «ατμοσφαιρικές» φωτογραφίες της ερμηνεύτριας και των δημιουργών στον κινηματογράφο Δαναό.
Ξεκινώντας ανάποδα να πω πως το concept του «πακέτου» της έκδοσης είναι από τα πιο ευρηματικά και καλαίσθητα που έχω δει, αγγίξει και ξεφυλλίσει τα τελευταία χρόνια. Ένα κανονικότατο τετράδιο (το κλασικό μπλε skag) «περιβάλλει» το cd όπου στις σελίδες του διαβάζουμε τους στίχους των τραγουδιών, τα σημειώματα των τριών «πρωταγωνιστών», τους συντελεστές κλπ. που διανθίζονται από «ατμοσφαιρικές» φωτογραφίες της ερμηνεύτριας και των δημιουργών στον κινηματογράφο Δαναό.
Η Βικτωρία Ταγκούλη εμφανίζεται με «ρετρό» αλλά καλόγουστες ενδυμασίες και αξεσουάρ και μια «ζεστασιά», καθαρότητα, ευγένεια και αμεσότητα στο βλέμμα και τη στάση της σε πλήρη αντιστοιχία με τον τρόπο που ερμηνεύει τα τραγούδια του «Τετραδίου» της. «Μελένιες» δημιουργίες απολύτως ταιριαστές με τη λογική μιας σημαντικής μερίδας του «έντεχνου» των καιρών μας, που κλείνουν το στο χτες στην προσπάθεια τους να εκφράσουν το σήμερα.
Μου άρεσαν οι στίχοι του φίλου Μιχάλη Γελασάκη, οι εικόνες του, οι ρίμες του, ο πλούτος του που «βγαίνει» με απλότητα, αποφεύγοντας τα στερεότυπα. Και όταν οι στιγμές το επιτρέπουν, δραπετεύει από τα «συναισθηματικά» μοτίβα με αξιώσεις:
Μου άρεσαν οι στίχοι του φίλου Μιχάλη Γελασάκη, οι εικόνες του, οι ρίμες του, ο πλούτος του που «βγαίνει» με απλότητα, αποφεύγοντας τα στερεότυπα. Και όταν οι στιγμές το επιτρέπουν, δραπετεύει από τα «συναισθηματικά» μοτίβα με αξιώσεις:
Η ζωή ξεκινάει όταν όλα τελειώνουν/ Κι όταν όλα παλιώνουν κάτι νέο γεννάει…
Ταιριαστές με την αύρα της ερμηνεύτριας -αυτονόητα αφού είναι στενοί συνεργάτες- οι λυρικές μελωδίες του Χρίστου Θεοδώρου που υπογραμμίζουν τις αρετές της (ερμηνευτικές και θεατρικές) και δίνουν «ανάσα» στον λόγο. Ενορχηστρωτικά ο συνθέτης και πιανίστας μαζί με τον ακορντεονίστα Παναγιώτη Τσεβά και τον κονταμπασίστα Μιχάλη Καλκάνη παντρεύονται αρμονικά με κουαρτέτο εγχόρδων μουσικών προσδίδοντας ένα γοητευτικό αποτέλεσμα.
Αυτό που ίσως λείπει όμως κατά τη γνώμη μου στον τελευταίο «τομέα» είναι κάποιες εκπλήξεις όπως καλοδεχούμενη ήταν στην ροή των 10 τραγουδιών η «απαγγελία - παρλάτα» της «Αποδοχής».
Πέρασα όμορφα ακούγοντάς τα κι όσο τα ξανακούω…
Ταιριαστές με την αύρα της ερμηνεύτριας -αυτονόητα αφού είναι στενοί συνεργάτες- οι λυρικές μελωδίες του Χρίστου Θεοδώρου που υπογραμμίζουν τις αρετές της (ερμηνευτικές και θεατρικές) και δίνουν «ανάσα» στον λόγο. Ενορχηστρωτικά ο συνθέτης και πιανίστας μαζί με τον ακορντεονίστα Παναγιώτη Τσεβά και τον κονταμπασίστα Μιχάλη Καλκάνη παντρεύονται αρμονικά με κουαρτέτο εγχόρδων μουσικών προσδίδοντας ένα γοητευτικό αποτέλεσμα.
Αυτό που ίσως λείπει όμως κατά τη γνώμη μου στον τελευταίο «τομέα» είναι κάποιες εκπλήξεις όπως καλοδεχούμενη ήταν στην ροή των 10 τραγουδιών η «απαγγελία - παρλάτα» της «Αποδοχής».
Πέρασα όμορφα ακούγοντάς τα κι όσο τα ξανακούω…
