Στις προθήκες των δισκοπωλείων βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες η «Μικρή βαλίτσα», ο νέος δίσκος του Αλκίνοου Ιωαννίδη, με 13 τραγούδια σε μουσική και στίχους δικούς του, που κυκλοφορεί πεντέμιση ολόκληρα χρόνια μετά την «Νεροποντή», την τελευταία εργασία του με καινούργιο υλικό. Αυτό το διάστημα μεσολάβησε η κυκλοφορία του «Γυάλινου κόσμου», του δίσκου με τη ζωντανή ηχογράφηση από το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, της «Συγκομιδής», μιας πολυτελούς κασετίνας με 8 προσωπικά άλμπουμ του Αλκίνοου Ιωαννίδη και 8 συλλεκτικές εκτυπώσεις έργων του Άντη Ιωαννίδη για τα εξώφυλλα, καθώς και ξεχωριστές συμμετοχές σε δουλειές άλλων καλλιτεχνών.
Οι «13 αποσκευές» της «Μικρής βαλίτσας», που κυκλοφόρησε από την Cobalt Music είναι:
1)Πάντα θα ξημερώνει
2)Ο χορτάτος
3)Πολιτική τοποθέτηση
4)Πού πεθαίνουν τόσα πουλιά - συμμετέχει η Ναταλία Λαμπαδάκη
5)Μια χούφτα γη
6)Η ωραία του χωριού
7)Χωρισμός
8)Χατζιδακιάς (στίχοι: Νίκος Γκάτσος) συμμετέχει Μαρία Φαραντούρη *
9)Η μάνα μου το Πάσχα (στίχοι: Άντης Ιωαννίδης)
10)Τι περιμένεις πια
11)Μικρή βαλίτσα
12)Ο τιμονιέρης – συμμετέχει ο Σωκράτης Μάλαμας
13)Η μέρα που θα ’ρθει
*ανολοκλήρωτο «παιχνίδι»
Την επομένη της κυκλοφορίας του δίσκου και πριν ακόμα διοχετευθεί ολόκληρος στο youtube, μια φίλη μου έστειλε διαδικτυακά όλα τα τραγούδια. Από την πρώτη ακρόαση ενθουσιάστηκα τόσο, ώστε την ίδια στιγμή έσπευσα να τον αγοράσω… Είναι από τις περιπτώσεις που λες ξεκάθαρα «…χαλάλι τα χρήματα που έδωσα ….» Αυτό που δεν έχω καταλάβει βέβαια, και δεν ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι, από τη στιγμή που μιλάμε για κρίση της δισκογραφίας, πτώση των πωλήσεων κλπ, γιατί ο δίσκος ανέβηκε ολόκληρος και μάλιστα επίσημα, από την εταιρεία έκδοσης του. Θα μου πείτε «αν δεν το έκανε η εταιρεία, θα το έκανε κάποιος άλλος, οπότε καλύτερα η εταιρεία…» ή «Αυτοί που θα τον αγόραζαν, θα τον αγοράσουν ούτως ή άλλως»…. Εδώ δεν έχω κάποια πειστική απάντηση, αλλά, έχω την αίσθηση πως με αυτό τον τρόπο, την ίδια στιγμή που κυκλοφορεί, ακυρώνεται εμπορικά ολόκληρο το προϊόν. Πολύ περισσότερο την εποχή που η κυκλοφορία μιας συλλογής με τρεις ολόκληρους δίσκους του Αλκίνοου, από κυριακάτικη εφημερίδα, προκάλεσε συζητήσεις επί συζητήσεων, τουλάχιστον σε διαδικτυακό επίπεδο…. Αν και η γνώμη μου, μάλλον, μειοψηφεί, πιστεύω πως πολύ καλά έκανε. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης βέβαια, στη συνέντευξη τύπου για την παρουσίαση της «Βαλίτσας», υποστήριξε πως η παράδοση των δίσκων σε εφημερίδα, ήταν μια ελεγχόμενη ήττα, προκειμένου η εταιρεία να υποστηρίξει τις καινούργιες δουλειές του, αλλά και άλλων καλλιτεχνών και κυρίως για να υπάρξει, σε μια περίοδο που η δισκογραφία έχει ισοπεδωθεί. Όπως είπε ο τραγουδοποιός, οι «γονείς» (οι παλιοί δίσκοι δηλαδή) θυσιάζονται για τα παιδιά τους (Διάβασε περισσότερα ΕΔΩ)
Στο ένθετο του cd ο Αλκίνοος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Κόντεψα να φύγω από την Ελλάδα τρεις φορές τα τελευταία χρόνια. Τι θα έβαζα σε μια μικρή αποσκευή; Τι θα κρατούσα από τον τόπο, την εποχή και τον εαυτό που θα άφηνα; Πώς συσκευάζονται ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος, όσα δηλαδή κάνουν τον κάθε έναν μας αυτό που είναι; Ποια είναι τα απολύτως απαραίτητα; Αυτά που, για να χωρέσουν, πρέπει να αφαιρεθεί κάτι άλλο;
Όπως φεύγοντας βιαστικά οι πρόσφυγες, παίρνουν μαζί τους τα στέφανα και τις φωτογραφίες τους, έτσι έκλεισα στη Μικρή Βαλίτσα κάποια λαϊκά τραγούδια, ανάμεσα σε εικόνες του προσώπου και του καιρού μας. Επιστρέφοντας χωρίς να έχω φύγει, την ανοίγω πάλι, για να βρω μικρά κομμάτια μνήμης, τη θολή συνείδηση της τωρινής στιγμής και την προσμονή της μέρας που θα έρθει – κι ας μην έρθει. Όλα μαζί ανάκατα, μπερδεμένα, στριμωγμένα κι ακριβά».
Αρκετές στιγμές στη «Μικρή Βαλίτσα» μου θύμισαν τους τρεις πρώτους δίσκους του τραγουδοποιού. Υπάρχουν επίσης σημεία, που παραπέμπουν στον ήχο της περιβόητης «σχολής Θεσσαλονίκης», στα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου ή ακόμα στο γνωστό συγκρότημα από την Κω «Μικρές Περιπλανήσεις». Γι’ αυτό ευθύνονται βεβαίως τα τέσσερα λαϊκά, με το χαρακτηριστικό ήχο του Μανώλη Πάππου στους μπουζουκομπαγλαμάδες και του Δημήτρη Μυστακίδη στη λαϊκή κιθάρα.
Ο «Χωρισμός» γράφτηκε στον Βύρωνα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ενώ τα άλλα τρία γράφτηκαν το καλοκαίρι του ’13, όταν, όπως σημειώνει ο Αλκίνοος, επιτέλους πήρε τρίχορδο, άσχετος, ακατάσχετος, πιθανότατα ενοχλητικός μπουζουξής παραλίας. Κάτω απ’ το ίδιο αρμυρίκι γράφτηκε και το «Τι περιμένεις πια».
Όσον αφορά τη στιχουργική του δίσκου, νομίζω πως, από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν φτάσει στ ’αυτιά μας τραγούδια που να περιγράφουν τόσο εύστοχα την κοινωνική κατάσταση και τα αδιέξοδα που όλοι – ή σχεδόν όλοι- βιώνουμε. Ακούγοντας τον «Χορτάτο», την «Πολιτική τοποθέτηση», το ντουέτο με τον Σωκράτη Μάλαμα στον «Τιμονιέρη» και όχι μόνο, νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου…
Και τα υπόλοιπα τραγούδια όμως δεν υστερούν… Το «Πάντα θα ξημερώνει» γράφτηκε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ενώ η «Χατζιδακιάς», με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου και την ουσιαστική συνδρομή της Μαρίας Φαραντούρη, σαφώς ξεχωρίζει ή για να το πω πιο σημερινά, «τα σπάει»!!!
Περισσότερες πληροφορίες για τους μουσικούς, τους συντελεστές του δίσκου και το ιστορικό των τραγουδιών, μπορείτε να διαβάσετε στην επίσημη ιστοσελίδα του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Ολόκληρος ο δίσκος εδώ
Οι «13 αποσκευές» της «Μικρής βαλίτσας», που κυκλοφόρησε από την Cobalt Music είναι:
1)Πάντα θα ξημερώνει
2)Ο χορτάτος
3)Πολιτική τοποθέτηση
4)Πού πεθαίνουν τόσα πουλιά - συμμετέχει η Ναταλία Λαμπαδάκη
5)Μια χούφτα γη
6)Η ωραία του χωριού
7)Χωρισμός
8)Χατζιδακιάς (στίχοι: Νίκος Γκάτσος) συμμετέχει Μαρία Φαραντούρη *
9)Η μάνα μου το Πάσχα (στίχοι: Άντης Ιωαννίδης)
10)Τι περιμένεις πια
11)Μικρή βαλίτσα
12)Ο τιμονιέρης – συμμετέχει ο Σωκράτης Μάλαμας
13)Η μέρα που θα ’ρθει
*ανολοκλήρωτο «παιχνίδι»
Την επομένη της κυκλοφορίας του δίσκου και πριν ακόμα διοχετευθεί ολόκληρος στο youtube, μια φίλη μου έστειλε διαδικτυακά όλα τα τραγούδια. Από την πρώτη ακρόαση ενθουσιάστηκα τόσο, ώστε την ίδια στιγμή έσπευσα να τον αγοράσω… Είναι από τις περιπτώσεις που λες ξεκάθαρα «…χαλάλι τα χρήματα που έδωσα ….» Αυτό που δεν έχω καταλάβει βέβαια, και δεν ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι, από τη στιγμή που μιλάμε για κρίση της δισκογραφίας, πτώση των πωλήσεων κλπ, γιατί ο δίσκος ανέβηκε ολόκληρος και μάλιστα επίσημα, από την εταιρεία έκδοσης του. Θα μου πείτε «αν δεν το έκανε η εταιρεία, θα το έκανε κάποιος άλλος, οπότε καλύτερα η εταιρεία…» ή «Αυτοί που θα τον αγόραζαν, θα τον αγοράσουν ούτως ή άλλως»…. Εδώ δεν έχω κάποια πειστική απάντηση, αλλά, έχω την αίσθηση πως με αυτό τον τρόπο, την ίδια στιγμή που κυκλοφορεί, ακυρώνεται εμπορικά ολόκληρο το προϊόν. Πολύ περισσότερο την εποχή που η κυκλοφορία μιας συλλογής με τρεις ολόκληρους δίσκους του Αλκίνοου, από κυριακάτικη εφημερίδα, προκάλεσε συζητήσεις επί συζητήσεων, τουλάχιστον σε διαδικτυακό επίπεδο…. Αν και η γνώμη μου, μάλλον, μειοψηφεί, πιστεύω πως πολύ καλά έκανε. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης βέβαια, στη συνέντευξη τύπου για την παρουσίαση της «Βαλίτσας», υποστήριξε πως η παράδοση των δίσκων σε εφημερίδα, ήταν μια ελεγχόμενη ήττα, προκειμένου η εταιρεία να υποστηρίξει τις καινούργιες δουλειές του, αλλά και άλλων καλλιτεχνών και κυρίως για να υπάρξει, σε μια περίοδο που η δισκογραφία έχει ισοπεδωθεί. Όπως είπε ο τραγουδοποιός, οι «γονείς» (οι παλιοί δίσκοι δηλαδή) θυσιάζονται για τα παιδιά τους (Διάβασε περισσότερα ΕΔΩ)
Στο ένθετο του cd ο Αλκίνοος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Κόντεψα να φύγω από την Ελλάδα τρεις φορές τα τελευταία χρόνια. Τι θα έβαζα σε μια μικρή αποσκευή; Τι θα κρατούσα από τον τόπο, την εποχή και τον εαυτό που θα άφηνα; Πώς συσκευάζονται ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος, όσα δηλαδή κάνουν τον κάθε έναν μας αυτό που είναι; Ποια είναι τα απολύτως απαραίτητα; Αυτά που, για να χωρέσουν, πρέπει να αφαιρεθεί κάτι άλλο;
Όπως φεύγοντας βιαστικά οι πρόσφυγες, παίρνουν μαζί τους τα στέφανα και τις φωτογραφίες τους, έτσι έκλεισα στη Μικρή Βαλίτσα κάποια λαϊκά τραγούδια, ανάμεσα σε εικόνες του προσώπου και του καιρού μας. Επιστρέφοντας χωρίς να έχω φύγει, την ανοίγω πάλι, για να βρω μικρά κομμάτια μνήμης, τη θολή συνείδηση της τωρινής στιγμής και την προσμονή της μέρας που θα έρθει – κι ας μην έρθει. Όλα μαζί ανάκατα, μπερδεμένα, στριμωγμένα κι ακριβά».
Αρκετές στιγμές στη «Μικρή Βαλίτσα» μου θύμισαν τους τρεις πρώτους δίσκους του τραγουδοποιού. Υπάρχουν επίσης σημεία, που παραπέμπουν στον ήχο της περιβόητης «σχολής Θεσσαλονίκης», στα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου ή ακόμα στο γνωστό συγκρότημα από την Κω «Μικρές Περιπλανήσεις». Γι’ αυτό ευθύνονται βεβαίως τα τέσσερα λαϊκά, με το χαρακτηριστικό ήχο του Μανώλη Πάππου στους μπουζουκομπαγλαμάδες και του Δημήτρη Μυστακίδη στη λαϊκή κιθάρα.
Ο «Χωρισμός» γράφτηκε στον Βύρωνα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ενώ τα άλλα τρία γράφτηκαν το καλοκαίρι του ’13, όταν, όπως σημειώνει ο Αλκίνοος, επιτέλους πήρε τρίχορδο, άσχετος, ακατάσχετος, πιθανότατα ενοχλητικός μπουζουξής παραλίας. Κάτω απ’ το ίδιο αρμυρίκι γράφτηκε και το «Τι περιμένεις πια».
Όσον αφορά τη στιχουργική του δίσκου, νομίζω πως, από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν φτάσει στ ’αυτιά μας τραγούδια που να περιγράφουν τόσο εύστοχα την κοινωνική κατάσταση και τα αδιέξοδα που όλοι – ή σχεδόν όλοι- βιώνουμε. Ακούγοντας τον «Χορτάτο», την «Πολιτική τοποθέτηση», το ντουέτο με τον Σωκράτη Μάλαμα στον «Τιμονιέρη» και όχι μόνο, νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου…
Και τα υπόλοιπα τραγούδια όμως δεν υστερούν… Το «Πάντα θα ξημερώνει» γράφτηκε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ενώ η «Χατζιδακιάς», με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου και την ουσιαστική συνδρομή της Μαρίας Φαραντούρη, σαφώς ξεχωρίζει ή για να το πω πιο σημερινά, «τα σπάει»!!!
Περισσότερες πληροφορίες για τους μουσικούς, τους συντελεστές του δίσκου και το ιστορικό των τραγουδιών, μπορείτε να διαβάσετε στην επίσημη ιστοσελίδα του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Ολόκληρος ο δίσκος εδώ
