Η είσοδός της στη δισκογραφία έγινε το 1995 με τα τραγούδια του Νίκου Μαμαγκάκη στο δίσκο «Στεναγμός ανατολίτης», ενώ ο τελευταίος -μέχρι τώρα- ολοκληρωμένος δίσκος της, κυκλοφόρησε στα τέλη του 2011 με τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου σε στίχους Νίκου Αναγνωστάκη και τίτλο «Μην της μιλάς της μοναξιάς στον ενικό». Αυτή ήταν και η παρθενική παραγωγή του Ogdoo Music Group που έκτοτε πέρασε με αξιώσεις και στον κύκλο των δισκογραφικών εκδόσεων όπου πλέον έχει μια σταθερή, δυναμική, ανοδική πορεία.
Ο φίλος και συνοδοιπόρος Κώστας Μπαλαχούτης -δημοσιογράφος και διευθυντής στο Ogdoo.gr- ο οποίος υπογράφει την επιμέλεια και την εκτέλεση παραγωγής, στο εισαγωγικό σημείωμα, δίνει το στίγμα του δίσκου: Έχω την τύχη και την τιμή να γνωρίζω τους συντελεστές αυτής της έκδοσης. Τον ανεπανάληπτο Χρήστο Νικολόπουλο, την κελαριστή Σοφία Παπάζογλου, τον σπουδαίο άνθρωπο και στιχουργό Νίκο Αναγνωστάκη, τον πρωτομάστορα Ανδρέα Κατσιγιάννη. Ο δίσκος αυτός γεννήθηκε και ηχογραφήθηκε, όπως παλιά, όπως πρέπει. Φυσιολογική σύλληψη και τοκετός, αληθινή ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας. Σε όλες τις εκφάνσεις του αποπνέει υγεία, μεράκι, αρτιότητα. Για τα σημερινά δεδομένα της δισκογραφίας, πρόκειται για μια υπερπαραγωγή! Μακάρι τα τραγούδια του, να καταφέρουν να ξεπεράσουν τις συμπληγάδες της επικοινωνίας και να φτάσουν στ’ αυτιά και τις ψυχές του κόσμου. Είμαι σίγουρος ότι αν το κοινό τα γνωρίσει, θα τα αγαπήσει και θα τα εκτιμήσει, όπως συμβαίνει με κάθε τι πηγαίο και αληθινό.
Κώστας Μπαλαχούτης
Τα τραγούδια του δίσκου:
1. Ας πιούμε τη ζωή
2. Τώρα
3. Μην της μιλάς της μοναξιάς στον ενικό
4. Αχ αυτοί οι καιροί
5. Πού παν τα όνειρα όταν ξυπνάμε
6. Θεσσαλονίκη πόλη μαγική
7. Του έρωτα το δάκρυ
8. Θα εμποδίσω το ξημέρωμα να ’ρθει
9. Το μυστικό
10. Εγώ είμαι εδώ και συ αλλού
11. Ανάβω ένα τσιγάρο
12. Χλωμό του φεγγαριού το φως
13. Μην της μιλάς της μοναξιάς στον ενικό (Ορχηστρικό)
14. Ας πιούμε τη ζωή (Ορχηστρικό)
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη που έπαιξε κιθάρα, λαούτο, σύνθετους ήχους και πορτογαλικό λαούτο. Ο Χρήστος Νικολόπουλος έπαιξε μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά ενώ μαζί τους έπαιξε και μια ορχήστρα που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε «Μικρή Εστουδιαντίνα»:
Απόστολος Μόσιος: ακουστικές κιθάρες
Δημήτρης Νάσσιος: κλασσική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, fados guitar
Φίλιππος Ρέτσιος: keyboards, προγραμματισμό, πιάνο, ηλεκτρικό μπάσο
Κώστας Μερετάκης: κρουστά
Δημήτρης Γκαβαρδίνας:τύμπανα
Δήμος Βουγιούκας: ακορντεόν
Σταύρος Κουσκουρίδας: κλαρίνο
Κυριάκος Γκουβέντας: βιολί, βιόλα
Θανάσης Σοφράς: κόντρα μπάσο, ηλεκτρικό μπάσο
Στο «Ας πιούμε τη ζωή» έπαιξαν οι Θέμης Βαγιενάς: βιολοντσέλο, Ζήσης Γεωργαλιός: κανονάκι, Νίκος Μέρμηγκας: ηλεκτρικό σάζι, μπαγλαμά, κιθάρα, Χρήστος Δασκαλόπουλος: βιόλα. Β’ φωνές έκανε ο Τάσος Δάμκαλης, ενώ η χορωδία στο «Αχ Σαλονίκη» αποτελείται από τους Τάσο Δάμκαλη, Ανδρέα Κατσιγιάννη, Δημήτρη Νάσσιο, Απόστολο Μόσιο, Βάσω Ζαγόρη, Φίλιππο Ρέτσιο. Η ηχογράφηση έγινε στο «Studio Ν» και στο studio A 440 στο Βόλο με ηχολήπτη τον Γιώργο Ζαγόρη.
Σε κλασσικούς λαϊκούς δρόμους και ρυθμούς, ο Νικολόπουλος παρουσίασε δώδεκα τραγούδια, με το αναγνωρίσιμο ύφος του, που συνέθεσαν μια από τις πιο ολοκληρωμένες, κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, δισκογραφικές του καταθέσεις τα τελευταία χρόνια.
Ερωτικό, κυρίως, το περιεχόμενο των στίχων του Νίκου Αναγνωστάκη. Λόγια γραμμένα χωρίς ακρότητες και χωρίς καμένα σωθικά από δεκάδες αλκοολούχα μπουκάλια και τασάκια με βουνά από αποτσίγαρα… Ακούγεται επίσης, ένα ωραίο- αλά παλαιά- χασάπικο για τη Θεσσαλονίκη, καθώς και το «Αχ αυτοί οι καιροί», στο οποίο ο στιχουργός έγραψε, σαφώς επηρεασμένος από τα τεκταινόμενα στην κοινωνία…
Όσο για τη Σοφία Παπάζογλου έχω ξαναγράψει πως πρόκειται για μια από τις 2-3 καλύτερες περιπτώσεις γυναικείων φωνών, που εμφανίσθηκαν στο λαϊκό τραγούδι και όχι μόνο, τα τελευταία 15 χρόνια. Και στο δίσκο αυτό, με τις ερμηνείες της, το αποδεικνύει περίτρανα.
Μοναδική μου ένσταση είναι η θέση των δυο ορχηστρικών που υπάρχουν. Νομίζω πως θα ήταν πιο ταιριαστό να μπει το ένα στο τέλος και το άλλο κάπου ανάμεσα στα τραγούδια, στην 6η θέση για παράδειγμα. Ίσως και μια τραγουδιστική συμμετοχή σε 1-2 τραγούδια, θα είχε θετικότερο αποτέλεσμα, ακόμα και για την ίδια την ερμηνεύτρια. Όσο σπουδαία κι αν είναι μια φωνή, έχω την αίσθηση, πως αλλιώς εκτιμάται, όταν ακούγεται σε 12 τραγούδια συνεχόμενα κι αλλιώς, όταν μεσολαβούν ενδιάμεσα 1-2 «διαλείμματα» με κάποια άλλη φωνή… Αυτή είναι θέση που αφορά όλες τις δουλειές με έναν τραγουδιστή και όχι μόνο τη συγκεκριμένη…
Οι ενορχηστρώσεις του Ανδρέα Κατσιγιάννη, λειτούργησαν θετικά για τα τραγούδια, φέρνοντάς τα στην εποχή τους, και χωρίς να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους. Κι όλα αυτά με σεβασμό στον προσωπικό ήχο του δημιουργού…
Υ.Γ: O κύριος κορμός του κειμένου πρωτοδημοσιεύθηκε στο Music Heaven.
Ο φίλος και συνοδοιπόρος Κώστας Μπαλαχούτης -δημοσιογράφος και διευθυντής στο Ogdoo.gr- ο οποίος υπογράφει την επιμέλεια και την εκτέλεση παραγωγής, στο εισαγωγικό σημείωμα, δίνει το στίγμα του δίσκου: Έχω την τύχη και την τιμή να γνωρίζω τους συντελεστές αυτής της έκδοσης. Τον ανεπανάληπτο Χρήστο Νικολόπουλο, την κελαριστή Σοφία Παπάζογλου, τον σπουδαίο άνθρωπο και στιχουργό Νίκο Αναγνωστάκη, τον πρωτομάστορα Ανδρέα Κατσιγιάννη. Ο δίσκος αυτός γεννήθηκε και ηχογραφήθηκε, όπως παλιά, όπως πρέπει. Φυσιολογική σύλληψη και τοκετός, αληθινή ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας. Σε όλες τις εκφάνσεις του αποπνέει υγεία, μεράκι, αρτιότητα. Για τα σημερινά δεδομένα της δισκογραφίας, πρόκειται για μια υπερπαραγωγή! Μακάρι τα τραγούδια του, να καταφέρουν να ξεπεράσουν τις συμπληγάδες της επικοινωνίας και να φτάσουν στ’ αυτιά και τις ψυχές του κόσμου. Είμαι σίγουρος ότι αν το κοινό τα γνωρίσει, θα τα αγαπήσει και θα τα εκτιμήσει, όπως συμβαίνει με κάθε τι πηγαίο και αληθινό.
Κώστας Μπαλαχούτης
Τα τραγούδια του δίσκου:
1. Ας πιούμε τη ζωή
2. Τώρα
3. Μην της μιλάς της μοναξιάς στον ενικό
4. Αχ αυτοί οι καιροί
5. Πού παν τα όνειρα όταν ξυπνάμε
6. Θεσσαλονίκη πόλη μαγική
7. Του έρωτα το δάκρυ
8. Θα εμποδίσω το ξημέρωμα να ’ρθει
9. Το μυστικό
10. Εγώ είμαι εδώ και συ αλλού
11. Ανάβω ένα τσιγάρο
12. Χλωμό του φεγγαριού το φως
13. Μην της μιλάς της μοναξιάς στον ενικό (Ορχηστρικό)
14. Ας πιούμε τη ζωή (Ορχηστρικό)
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη που έπαιξε κιθάρα, λαούτο, σύνθετους ήχους και πορτογαλικό λαούτο. Ο Χρήστος Νικολόπουλος έπαιξε μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά ενώ μαζί τους έπαιξε και μια ορχήστρα που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε «Μικρή Εστουδιαντίνα»:
Απόστολος Μόσιος: ακουστικές κιθάρες
Δημήτρης Νάσσιος: κλασσική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, fados guitar
Φίλιππος Ρέτσιος: keyboards, προγραμματισμό, πιάνο, ηλεκτρικό μπάσο
Κώστας Μερετάκης: κρουστά
Δημήτρης Γκαβαρδίνας:τύμπανα
Δήμος Βουγιούκας: ακορντεόν
Σταύρος Κουσκουρίδας: κλαρίνο
Κυριάκος Γκουβέντας: βιολί, βιόλα
Θανάσης Σοφράς: κόντρα μπάσο, ηλεκτρικό μπάσο
Στο «Ας πιούμε τη ζωή» έπαιξαν οι Θέμης Βαγιενάς: βιολοντσέλο, Ζήσης Γεωργαλιός: κανονάκι, Νίκος Μέρμηγκας: ηλεκτρικό σάζι, μπαγλαμά, κιθάρα, Χρήστος Δασκαλόπουλος: βιόλα. Β’ φωνές έκανε ο Τάσος Δάμκαλης, ενώ η χορωδία στο «Αχ Σαλονίκη» αποτελείται από τους Τάσο Δάμκαλη, Ανδρέα Κατσιγιάννη, Δημήτρη Νάσσιο, Απόστολο Μόσιο, Βάσω Ζαγόρη, Φίλιππο Ρέτσιο. Η ηχογράφηση έγινε στο «Studio Ν» και στο studio A 440 στο Βόλο με ηχολήπτη τον Γιώργο Ζαγόρη.
Σε κλασσικούς λαϊκούς δρόμους και ρυθμούς, ο Νικολόπουλος παρουσίασε δώδεκα τραγούδια, με το αναγνωρίσιμο ύφος του, που συνέθεσαν μια από τις πιο ολοκληρωμένες, κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, δισκογραφικές του καταθέσεις τα τελευταία χρόνια.
Ερωτικό, κυρίως, το περιεχόμενο των στίχων του Νίκου Αναγνωστάκη. Λόγια γραμμένα χωρίς ακρότητες και χωρίς καμένα σωθικά από δεκάδες αλκοολούχα μπουκάλια και τασάκια με βουνά από αποτσίγαρα… Ακούγεται επίσης, ένα ωραίο- αλά παλαιά- χασάπικο για τη Θεσσαλονίκη, καθώς και το «Αχ αυτοί οι καιροί», στο οποίο ο στιχουργός έγραψε, σαφώς επηρεασμένος από τα τεκταινόμενα στην κοινωνία…
Όσο για τη Σοφία Παπάζογλου έχω ξαναγράψει πως πρόκειται για μια από τις 2-3 καλύτερες περιπτώσεις γυναικείων φωνών, που εμφανίσθηκαν στο λαϊκό τραγούδι και όχι μόνο, τα τελευταία 15 χρόνια. Και στο δίσκο αυτό, με τις ερμηνείες της, το αποδεικνύει περίτρανα.
Μοναδική μου ένσταση είναι η θέση των δυο ορχηστρικών που υπάρχουν. Νομίζω πως θα ήταν πιο ταιριαστό να μπει το ένα στο τέλος και το άλλο κάπου ανάμεσα στα τραγούδια, στην 6η θέση για παράδειγμα. Ίσως και μια τραγουδιστική συμμετοχή σε 1-2 τραγούδια, θα είχε θετικότερο αποτέλεσμα, ακόμα και για την ίδια την ερμηνεύτρια. Όσο σπουδαία κι αν είναι μια φωνή, έχω την αίσθηση, πως αλλιώς εκτιμάται, όταν ακούγεται σε 12 τραγούδια συνεχόμενα κι αλλιώς, όταν μεσολαβούν ενδιάμεσα 1-2 «διαλείμματα» με κάποια άλλη φωνή… Αυτή είναι θέση που αφορά όλες τις δουλειές με έναν τραγουδιστή και όχι μόνο τη συγκεκριμένη…
Οι ενορχηστρώσεις του Ανδρέα Κατσιγιάννη, λειτούργησαν θετικά για τα τραγούδια, φέρνοντάς τα στην εποχή τους, και χωρίς να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους. Κι όλα αυτά με σεβασμό στον προσωπικό ήχο του δημιουργού…
Υ.Γ: O κύριος κορμός του κειμένου πρωτοδημοσιεύθηκε στο Music Heaven.
