Ο δίσκος εντάχθηκε στη σειρά «Οι μεγάλοι του ρεμπέτικου», που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή, σε επιμέλεια Κώστα Χατζηδουλή, με αφιερώματα σε συνθέτες και τραγουδιστές του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού και είναι ο μόνος της σειράς με νέο υλικό, αφού όλοι οι άλλοι περιείχαν πρώτες εκτελέσεις της περιόδου 1930-1960.
Τα τραγούδια του:
1) Κλάψε απόψε μπαγλαμά μου
2) Στη φυλακή θα λιώσω
3) Οι λαδάδες
4) Φυλακή και εξορία
5) Με μπουζουκομπαγλαμάδες
6) Έλα βαρκούλα πάρε με
7) Με πιάσαν επί Μεταξά
8) Η ζωή έχει φαρμάκια
9) Όρκο κάνω
10) Στης κοινωνίας τα χαμηλά
11) Εγώ καλά καθόμουνα
12) Αντί κεριά λιβάνια
Η παραγωγή είναι του Σπύρου Ράλλη ενώ το εξώφυλλο και η επιμέλεια του Κώστα Χατζηδουλή. Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας είναι του Μπάμπη Μαλλίδη και στο δίσκο παίζουν ο Γιάννης Μωραΐτης, μπουζούκι, ο Μπάμπης Μαλλίδης, κιθάρα & μπαγλαμά και ο Άγγελος Μπότσης, μπάσο. Τις δεύτερες φωνές κάνει, όπως έγραψα παραπάνω, η Χάρις Αλεξίου. Στα «Κλάψε απόψε μπαγλαμά μου» και «Όρκο κάνω» μπαγλαμά παίζει ο Μιχάλης Γενίτσαρης, ο οποίος σημειώνει:
«Από τότες που ο Μεταξάς μαζί με το Μανιαδάκη με έστειλαν εξορία στη Νιο, για κάτι τσαμπουκάδες που είχα, κάτι άλλαξε μέσα μου. Δεν ήθελα όταν γύρισα από την εξορία να βάζω τραγούδια στις εταιρείες, γιατί δεν μου αρέσανε τα κόλπα που υπήρχανε τότες. Δε γουστάριζα τα ξεσκονίσματα εγώ. Το 1952 κατέβηκα από το πάλκο. Μέχρι τότες δεν είχα βγάλει και πολλά τραγούδια σε δίσκους. Και δεν ξαναγύρισα στο πάλκο παρά μόνο για λίγο τώρα τελευταία. Ποτέ όμως δεν σταμάτησα να γράφω τραγούδια. Τα έγραφα για το κέφι μου και τα τραγούδαγα όταν είχα νταλγκάδες και μεράκια για πάρτη μου και για λίγους καλούς φίλους. Ώσπου ο Κώστας Χατζηδουλής άρχισε να μου λέει ότι πρέπει να τα κάνω δίσκο και να τα τραγουδήσω μόνος μου. Ήθελα κι εγώ, γιατί αυτά τα τραγούδια είναι μια ζωή ολάκερη και επειδή έπρεπε να μείνουνε. Άλλα γραφτήκανε στην εξορία, άλλα στην κατοχή και άλλα μετά. Μέχρι να το αποφασίσω πέρασε πολύς καιρός. Μια μέρα όμως κάτσαμε με τον Κώστα και διαλέξαμε τα τραγούδια. Μετά φώναξα τον Μπάμπη το Μαλλίδη για να τα φτιάξει στο στούντιο, το Γιάννη Μωραΐτη για να τα παίξει και αρχίσαμε πρόβες. Στο στούντιο τα παίξαμε και τα τραγούδησα όλα μια κι έξω, σ’ένα απόγευμα, όπως παλιά, δηλαδή όργανα και τραγούδι μαζί. Νομίζω πως κάναμε σωστή δουλειά όπως τα παλιά καλά χρόνια.
Φχαριστώ πολύ όσους με βοηθήσανε. Το Χατζηδουλή, το Μαλλίδη, το Μωραΐτη, το Σπ.Ράλλη, το Μάτσα, τον Αχιλλέα και ακόμα πιο πολύ τη Χαρούλα Αλεξίου που τραγούδησε μαζί μου.»
Μιχάλης Γενίτσαρης
20/11/1982
Ο Γενίτσαρης φυσικά δεν διεκδικεί ερμηνευτικές δάφνες. Απλά ερμηνεύει τα τραγούδια με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, με τη φωνή της ψυχής του. Τα τραγούδια, όπως σημειώνει ο ίδιος παραπάνω, ήταν γραμμένα πολλά χρόνια πριν αλλά για δεν είχαν εκδοθεί. Δυο από αυτά είχαν ηχογραφηθεί και από τον Γιώργο Νταλάρα το 1980, προκειμένου να ενταχθούν στον κύκλο τραγουδιών «Τα ρεμπέτικα της κατοχής», αλλά τελικά δεν μπήκαν εκεί. Πρόκειται για τα «Στη φυλακή θα λιώσω» και «Οι λαδάδες». Ο δίσκος που αφιερώνεται από τον δημιουργό στον φίλο του Βασίλη Βασιλικό, αργότερα κυκλοφόρησε και σε cd.
Τα τραγούδια του:
1) Κλάψε απόψε μπαγλαμά μου
2) Στη φυλακή θα λιώσω
3) Οι λαδάδες
4) Φυλακή και εξορία
5) Με μπουζουκομπαγλαμάδες
6) Έλα βαρκούλα πάρε με
7) Με πιάσαν επί Μεταξά
8) Η ζωή έχει φαρμάκια
9) Όρκο κάνω
10) Στης κοινωνίας τα χαμηλά
11) Εγώ καλά καθόμουνα
12) Αντί κεριά λιβάνια
Η παραγωγή είναι του Σπύρου Ράλλη ενώ το εξώφυλλο και η επιμέλεια του Κώστα Χατζηδουλή. Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας είναι του Μπάμπη Μαλλίδη και στο δίσκο παίζουν ο Γιάννης Μωραΐτης, μπουζούκι, ο Μπάμπης Μαλλίδης, κιθάρα & μπαγλαμά και ο Άγγελος Μπότσης, μπάσο. Τις δεύτερες φωνές κάνει, όπως έγραψα παραπάνω, η Χάρις Αλεξίου. Στα «Κλάψε απόψε μπαγλαμά μου» και «Όρκο κάνω» μπαγλαμά παίζει ο Μιχάλης Γενίτσαρης, ο οποίος σημειώνει:
«Από τότες που ο Μεταξάς μαζί με το Μανιαδάκη με έστειλαν εξορία στη Νιο, για κάτι τσαμπουκάδες που είχα, κάτι άλλαξε μέσα μου. Δεν ήθελα όταν γύρισα από την εξορία να βάζω τραγούδια στις εταιρείες, γιατί δεν μου αρέσανε τα κόλπα που υπήρχανε τότες. Δε γουστάριζα τα ξεσκονίσματα εγώ. Το 1952 κατέβηκα από το πάλκο. Μέχρι τότες δεν είχα βγάλει και πολλά τραγούδια σε δίσκους. Και δεν ξαναγύρισα στο πάλκο παρά μόνο για λίγο τώρα τελευταία. Ποτέ όμως δεν σταμάτησα να γράφω τραγούδια. Τα έγραφα για το κέφι μου και τα τραγούδαγα όταν είχα νταλγκάδες και μεράκια για πάρτη μου και για λίγους καλούς φίλους. Ώσπου ο Κώστας Χατζηδουλής άρχισε να μου λέει ότι πρέπει να τα κάνω δίσκο και να τα τραγουδήσω μόνος μου. Ήθελα κι εγώ, γιατί αυτά τα τραγούδια είναι μια ζωή ολάκερη και επειδή έπρεπε να μείνουνε. Άλλα γραφτήκανε στην εξορία, άλλα στην κατοχή και άλλα μετά. Μέχρι να το αποφασίσω πέρασε πολύς καιρός. Μια μέρα όμως κάτσαμε με τον Κώστα και διαλέξαμε τα τραγούδια. Μετά φώναξα τον Μπάμπη το Μαλλίδη για να τα φτιάξει στο στούντιο, το Γιάννη Μωραΐτη για να τα παίξει και αρχίσαμε πρόβες. Στο στούντιο τα παίξαμε και τα τραγούδησα όλα μια κι έξω, σ’ένα απόγευμα, όπως παλιά, δηλαδή όργανα και τραγούδι μαζί. Νομίζω πως κάναμε σωστή δουλειά όπως τα παλιά καλά χρόνια.
Φχαριστώ πολύ όσους με βοηθήσανε. Το Χατζηδουλή, το Μαλλίδη, το Μωραΐτη, το Σπ.Ράλλη, το Μάτσα, τον Αχιλλέα και ακόμα πιο πολύ τη Χαρούλα Αλεξίου που τραγούδησε μαζί μου.»
Μιχάλης Γενίτσαρης
20/11/1982
Ο Γενίτσαρης φυσικά δεν διεκδικεί ερμηνευτικές δάφνες. Απλά ερμηνεύει τα τραγούδια με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, με τη φωνή της ψυχής του. Τα τραγούδια, όπως σημειώνει ο ίδιος παραπάνω, ήταν γραμμένα πολλά χρόνια πριν αλλά για δεν είχαν εκδοθεί. Δυο από αυτά είχαν ηχογραφηθεί και από τον Γιώργο Νταλάρα το 1980, προκειμένου να ενταχθούν στον κύκλο τραγουδιών «Τα ρεμπέτικα της κατοχής», αλλά τελικά δεν μπήκαν εκεί. Πρόκειται για τα «Στη φυλακή θα λιώσω» και «Οι λαδάδες». Ο δίσκος που αφιερώνεται από τον δημιουργό στον φίλο του Βασίλη Βασιλικό, αργότερα κυκλοφόρησε και σε cd.
