Η είσοδός του στη δισκογραφία γίνεται το 1982. Από τότε μέχρι το 1990, ηχογραφεί μια σειρά δίσκων, στους οποίους επικρατεί μια αμηχανία κι ένα συνολικό αποτέλεσμα που, κατά τη γνώμη μου, δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα. Το μεγάλο «μπαμ» γίνεται το 1990 με τη μεταγραφή του στη δισκογραφική εταιρεία Sony.
Εκείνη τη χρονιά γράφει, με την επιμέλεια του Κώστα Χατζηδουλή, έναν από τους δίσκους-σταθμούς της καριέρας του, που φέρει το γενικό τίτλο «Ούτε που ρώτησα» και περιέχει, κυρίως, τραγούδια με ανέκδοτους στίχους, λαϊκών στιχουργών, που μελοποιήθηκαν από σύγχρονους συνθέτες, αλλά κι ένα «Τσα - τσα του Χιώτη»:
Μεταφέρω τους τίτλους, όπως στο οπισθόφυλλο του δίσκου, με πρώτα τα ονόματα των στιχουργών:
1) Η γριά η μάγισσα (Ευτυχία Παπαγιαννόπουλου - Δήμητρα Γαλάνη)
2) Ένα τσα-τσα του Χιώτη (Κώστας Βίρβος - Μανώλης Χιώτης) β' φωνή: Κωνσταντίνα
3) Ούτε που ρώτησα (Λίνα Νικολακοπούλου - Γιάννης Σπανός)
4) Στη φυλακή με κλείσανε (Ναπολέων Λαπαθιώτης - Τάκης Μπίνης) β' φωνή: Μιχάλης Δημητριάδης
5) Λαϊκό βαλσάκι (Αρλέτα - Βαγγέλης Γεωργίου)
6) Μπολερό Πειραιώτικο (Κώστας Βίρβος - Χρήστος Νικολόπουλος)
7) Ικεσία στους πρώτους (Α' μέρος) (Τάκης Μαυροκέφαλος - Σπύρος Ιωαννίδης)
8) Βάλα μπίλα (Γιάννης Λελάκης - Σταμάτης Κραουνάκης)
9) Χρυσαυγή (Λίνα Νικολακοπούλου - Αρλέτα) β' φωνή: Αρλέτα
10) Καλώς τονε τον Κωνσταντή (Σταμάτης Κραουνάκης - Γιώργος Ζαμπέτας) β' φωνή: Μιχάλης Δημητριάδης
11) Στεγνά μάτια (Γιάννης Λελάκης - Δήμητρα Γαλάνη)
12) Μαϊστράλια (Μπαγιαντέρας - Χρήστος Νικολόπουλος) β' φωνές: Χρήστος Νικολόπουλος - Σοφία Βόσσου
- Ένα ταξίμι για το έθνος (Κώστας Παπαδόπουλος) μπουζούκι Κώστας Παπαδόπουλος
13) Ικεσία στους πρώτους (Β' μέρος) (Τάκης Μαυροκέφαλος - Σπύρος Ιωαννίδης) β' φωνές: Τάκης Μπίνης - Σοφία Βόσσου
Η παραγωγή έγινε από το Γιώργο Μακράκη με βοηθούς τους Κώστα Χατζηδουλή και Σταμάτη Κραουνάκη. Οι ενορχηστρώσεις έγιναν από το Νίκο Κούρο που παίζει και ακορντεόν. Μαζί του παίζουν μπουζούκια οι Κώστας Παπαδόπουλος, Χρήστος Κωνσταντίνου, Σπύρος Ιωαννίδης και Χρήστος Παπαδόπουλος, μπάσο οι Νίκος Τσεσμελής και Νίκος Ρούλος, κιθάρες οι Αντώνης Γούναρης και Μπάμπης Λασκαράκης, τσέλο ο Δημήτρης Γούζιος, βιολί ο Νίκος Χατζόπουλος, σαξόφωνο ο Φίλιππος Τσεμπερούλης, τρομπέτα ο Νίκος Σακελλαράκης, κρουστά ο Γιώργος Ροϊλός και ντραμς ο Γιώργος Τσουπάκης. Η ηχογράφηση του δίσκου έγινε στο Studio Sigma από τους Γιάννη Σκιαδά και Γιάννη Παπαϊωάννου και οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τις 30.000 αντίτυπα, κάνοντάς τον χρυσό.
Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι σημειώσεις του Κώστα Χατζηδουλή στο ένθετο της έκδοσης, σχετικά με το ιστορικό και το περιεχόμενο των τραγουδιών, ενώ στο μικρό σημείωμα του οπισθόφυλλου αναγράφονται τα εξής:
«Ο Μανώλης Λιδάκης είναι ένας από τους καλύτερους Λαϊκούς Τραγουδιστές της Νέας Γενιάς. Είναι μια γενιά "ορφανή" από καλό ρεπερτόριο, άρα δύσκολο να κατακτήσει "ταυτότητα". Γι' αυτό το δίσκο δούλεψαν άνθρωποι που αγαπάνε το Ελληνικό Τραγούδι, όπως ήταν "πριν καταπατηθεί". Όλοι εμείς, εδώ, πιστεύουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι που αγαπάνε το Ελληνικό Τραγούδι όπως ήταν "πριν καταπατηθεί". Για να συγκεντρωθεί το υλικό, να οργανωθεί, να γίνουν οι παντρειές και οι ορχήστρες με ενιαία αντίληψη, και οι φίλοι τραγουδιστές, δημιουργοί, στιχουργοί να βρεθούν "παρέα" ομοφωνούντες, χρειάστηκε ένας χρόνος.
Δεν είναι εύκολο να τραγουδήσουνε ομοφωνούντες άγγελοι και άνθρωποι.
ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΡΩΤΗΣΑ λέει ο τίτλος: Ποιος το λέει, ο άνθρωπος στον άγγελο ή ο άγγελος στον άνθρωπο; Ποιος ξέρει;
Σημ. Τα ονόματα των δημιουργών μπαίνουν στην ετικέτα του δίσκου σύμφωνα με το παλιό και ορθό τρόπο: πρώτα των στιχουργών».
Από το δίσκο ακούστηκαν κι ακούγονται μέχρι σήμερα πολλά τραγούδια. Μεγάλη επιτυχία έγινε το «Ένα τσα-τσα του Χιώτη» ή αλλιώς «Το τελευταίο ποτηράκι», το οποίο είχε ηχογραφηθεί το 1963 με τη Μαίρη Λίντα και το συνθέτη, αλλά μέχρι τότε παρέμενε ακυκλοφόρητο. Αμέσως μετά την επιτυχία του Λιδάκη, η Μinos-Emi έσπευσε να επωφεληθεί της ευκαιρίας και, σχεδόν αμέσως, εξέδωσε την πρώτη ηχογράφηση σε μια συλλογή με τον τίτλο «Μάμπο».
Αρκετά ακούστηκαν ακόμη, τα «Μαϊστράλια» του Νικολόπουλου σε ανέκδοτους στίχους του Μπαγιαντέρα, αλλά και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Υπάρχει επίσης μια μελοποίηση του ποιήματος του Λαπαθιώτη «Στη φυλακή με κλείσανε», που είχε ξαναμελοποιηθεί από το Χρήστο Νικολόπουλο με τραγουδιστή το Γιώργο Σαρρή, ενώ αργότερα το μελοποίησε ο Σταύρος Κουγιουμτζής με το Γιώργο Νταλάρα, αλλά και ο Ορφέας Περίδης.
Πιστεύω πως μ' αυτό το δίσκο ο Μανώλης Λιδάκης βρήκε, επιτέλους, υλικό αντάξιο της φωνής του. Εκτός όμως από τη συμβολή του ερμηνευτή, ο δίσκος φέρει και τη σφραγίδα του «ρακοσυλλέκτη» Κώστα Χατζηδουλή. Όπως άλλωστε όλες οι δουλειές που κυκλοφόρησαν με καινούργια ή ανέκδοτα τραγούδια, με την επιμέλεια και τη φροντίδα του Χατζηδουλή, θεωρώ πως είχαν σοβαρό λόγο ύπαρξης. Είναι χαρακτηριστικό πως η μεγάλη επιτυχία αυτού του δίσκου, οδήγησε τους ίδιους συντελεστές, ένα χρόνο μετά, στην έκδοση της συνέχειας του, αν μπορούμε να το πούμε κι έτσι, του δίσκου δηλαδή «Καράβι απόψε το φιλί»…
