Παναγιώτη Κουνάδη, με κεντρικό ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα και τη συμμετοχή των Στέλιου Βαμβακάρη, Χρήστου Θηβαίου, Μπάμπη Τσέρτου, Ζαχαρία Καρούνη, Χαρά Κεφαλά, Νίνα Λοτσάρη, Θέμη Σερμιέ, Ασπασία Στρατηγού, Μάρθας Φριντζήλα, της ορχήστρας Εστουδιαντίνας υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Κατσιγιάννη, με την προσθήκη των δεξιοτεχνών του μπουζουκιού Χρήστου Κωνσταντίνου και Βαγγέλη Τρίγκα.
Πρόκειται για αφιέρωμα στα τραγούδια που είναι εμπνευσμένα από ουσίες, ύμνησαν ή ακόμα και «κατηγόρησαν» τη συνήθεια και τη δράση τους, καλύπτοντας ένα μεγάλο χρονικό φάσμα: από τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα μέχρι και τις μέρες μας. Ο δίσκος στο μεγαλύτερό του μέρος έχει μπουζουκοκεντρικό χαρακτήρα και ο Νταλάρας βρίσκει την ευκαιρία να μας προσφέρει ορισμένες αποκαλυπτικές καταθέσεις, βγάζοντας μια αλήθεια, μια εσωτερικότητα, μια ειλικρινή μαγκιά και φλόγα στην ερμηνεία του που του/μας είχαν λείψει. Ίσως και να μας «λείπει»/ «λείπουν» ακόμα.
Μπορεί ο χρόνος να αφήνει μοιραία τα σημάδια του, ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποιες λάθος επιλογές, όμως η ουσία του Νταλάρα είναι και πάλι εδώ, στις χαμηλές νότες, στο εντυπωσιακό φινάλε κάποιων τραγουδιών, στις απρόσμενες τσαλκάντζες, στη μαστοριά και τη γλύκα με τις οποίες ντύνει τις λεπτομέρειες, στη βιωματική αγάπη και γνώση που έχει με το λαϊκό τραγούδι.
