Ηχογραφήθηκε ζωντανά στις 5 Δεκεμβρίου του 1980 στο The Warfield Theatre του San Francisco εκτός από το κομμάτι Guardian Angel που γράφτηκε στο Minot Sound της Νέας Υόρκης. Ένα εκπληκτικό jam session τριών μοναδικών κιθαριστών με πολλές διαφορές αλλά κι ένα ισχυρό συνδετικό στοιχείο: να εξερευνήσουν τις δυνατότητες του μουσικού τους οργάνου σε όλο τους το βάθος, στα όρια του πιθανού ή αν θέλετε στα σύνορα του «απίθανου».
Το «κλασικό» ερωτεύεται παθιασμένα με το «σύγχρονο» και ο αυτοσχεδιασμός μετατρέπεται σε ηδονική πανδαισία μέσα από «επαναστατικές» τεχνικές και νέα κράματα παντοτινής ομορφιάς και μουσικής έκστασης.
Οι «τριπλέτα» όμως του San Francisco με την εν λόγω έκδοση-γεγονός άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν έως τότε την «θέαση» του όλου οικοδομήματος. Με την αρχιτεκτονική αρμονία και την περίτεχνη μελωδικότητά τους οδήγησαν την κιθαριστική «βιρτουοζιτέ» σε νέους ανοικτούς ορίζοντες, όπου ο μύθος της έκτοτε ταξιδεύει ανεξάντλητος, παρά τις μοιραίες και βαριές απώλειες που ενδεχομένως να «χαμηλώνουν» και το πέταγμα της.
Ο Ιταλοαμερικανός Al di Meola με τις απαράμιλλες latin jazz μεσογειακές αρετές του, ο Βρετανός John McLaughlin με το ιδιότυπο ρυθμικό χαρμάνι του που παντρεύει αρμονικά και με «μοντέρνο» τρόπο ετερόκλητα στοιχεία από διάφορα σημεία του πλανήτη και ο Ανδαλουσιανός μάγος του φλαμένκο Paco de Lucía που συνδυάζει με ευρηματικό και πρωτοποριακό προσωπικό ύφος σχολές και τάσεις της avant jazz, της samba με την κλασική καταλάνικη παράδοση. Είναι χαρακτηριστικό πως η «χειρονομία» του καθενός παραμένει ακόμη και σήμερα ακωδικοποίητη.
Αφορμή γι’ αυτήν την αναφορά στάθηκε η «βιαστική» φυγή του τελευταίου. Ο δίσκος πέρα από την παγκόσμια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία που είχε παγκοσμίως, αγαπήθηκε και πούλησε αρκετά και στην πατρίδα μας. Θυμάμαι πιτσιρικάς, γύρω στα 14 και μάζευα το χαρτζιλίκι μου για να τον αγοράσω, γιατί μέσα από τα άρθρα στα μουσικά περιοδικά της εποχής -αρκετά τότε- αλλά και την παρουσία του στο ραδιόφωνο, μου είχε προκαλέσει μεγάλη και «θελκτική» εντύπωση. Όταν έφτασε η ευλογημένη ώρα, τον έλιωσα στο πικάπ και… αποζημιώθηκα.
Το «κλασικό» ερωτεύεται παθιασμένα με το «σύγχρονο» και ο αυτοσχεδιασμός μετατρέπεται σε ηδονική πανδαισία μέσα από «επαναστατικές» τεχνικές και νέα κράματα παντοτινής ομορφιάς και μουσικής έκστασης.
Το «ψαγμένο» και ο «πειραματισμός» στη συγκεκριμένη περίπτωση καταλήγουν σε ένα μεγαλειώδες αποτέλεσμα που γητεύει με την μαστοριά και την αμεσότητά του τους «αμύητους» ή ακόμη και τους «επιφανειακούς» ακροατές. Την ίδια ώρα, τα ίδια συναισθήματα και κεράσματα αφήνει με την πολυπλοκότητά του και στους «προχωρημένους». Η κλασική κιθάρα μέχρι και την κυκλοφορία αυτού του δίσκου νομίζω δεν είχε «κεντρίσει» και «κερδίσει» το ενδιαφέρον των πολλών, δίχως να παραγνωρίζουμε προγενέστερες αξιόλογες περιπτώσεις, όπως αυτές των Carlos Jobim, Charlie Byrd, Laurindo Almeida κ.ά.
Οι «τριπλέτα» όμως του San Francisco με την εν λόγω έκδοση-γεγονός άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν έως τότε την «θέαση» του όλου οικοδομήματος. Με την αρχιτεκτονική αρμονία και την περίτεχνη μελωδικότητά τους οδήγησαν την κιθαριστική «βιρτουοζιτέ» σε νέους ανοικτούς ορίζοντες, όπου ο μύθος της έκτοτε ταξιδεύει ανεξάντλητος, παρά τις μοιραίες και βαριές απώλειες που ενδεχομένως να «χαμηλώνουν» και το πέταγμα της.
