στην απονομή του πολυπλατινένιου δίσκου «Ματωμένο Δάκρυ» ππου πραγματοποιήθηκε στο κρητικό εστιατόριο Σπιναλόγκα στις 1/11/2011.
Ένα ακόμη ξεκίνημα σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα αφού πλέον οι συνέπειες της οικονομικής – και όχι μόνο- κρίσης αγγίζουν το μεδούλι της κοινωνίας που φλέγεται από αγωνία για το «μετά». Οι εποχές της «τρέλας» και των «ψεύτικων στολιδιών» δείχνουν να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ο Σφακιανάκης με την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια στη διασκέδαση και τη δισκογραφία έχει αποκτήσει πολυάριθμο και κυρίως «πιστό» ακροατήριο. Θεωρητικά θα είναι από εκείνους που θα επιβιώσουν στο ναυάγιο της διασκέδασης, τουλάχιστον αυτής της μερίδας της «νύχτας» που δεν φαίνεται να αλλάζει καθώς δεν μπορεί –αδυναμία ή ανικανότητα ή και τα δύο μαζί- να προσαρμοστεί στις ανάγκες και ταχύτητες των νέων δεδομένων.
Ο Νότης, όπως τον αποκαλούν οι «φανατικοί» του, έχει μια ευαισθησία στο κοινωνικό ρεπερτόριο και δεν διστάζει να πάρει θέση στα προβλήματα που αφορούν το λαό και τον τόπο. Μπορεί οι παρεμβάσεις και επιλογές του κάποιες φορές να έχουν «δεικτικό» η και επιφανειακό –για ορισμένους- χαρακτήρα, εντούτοις δεν του λείπει το θάρρος και η «μαγκιά» να μιλήσει για τα πράγματα όπως εκείνος πιστεύει και θωρεί.
Προσωπικά βρίσκω αταίριαστη και καθαρά «συνοδευτική» την επιλογή της Αγγελικής Ηλιάδη ως παρτενέρ του. Ανώδυνη βέβαια συνύπαρξη για τον Σφακιανάκη αφού, τουλάχιστον όπως μας έχει συνηθίσει μέχρι σήμερα, ουσιαστικά δεν συνυπάρχει, δεν μοιράζεται τη σκηνή με τα «δεύτερα» -σε σχέση με εκείνον- ονόματα.
Ίσως μια πιότερο τολμηρή και ουσιαστική –γιατί όχι- επιλογή παρτενέρ να ήταν σε θέση να κάνει τη διαφορά. Θα δείξει…
Το ίδιο ισχύει και για την «πολυακουσμένη» πιθανή δισκογραφική συνεργασία του με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Μακάρι…
Απ’ τον Σφακιανάκη περιμένουμε βήματα που θα εκπλήξουν και θα εκφράσουν τις επιταγές και τα ζητούμενα των καιρών που βιώνουμε και των δραματικών εξελίξεων που έρχονται.
Γιατί απ’ τους καλούς ζητάμε και περιμένουμε τα καλύτερα.
