Ο ανυπότακτος «Βασιλιάς του Αμαζονίου» ιαγουάρος αφήνεται στα χέρια ενός διασώστη που τον γλυτώνει από βέβαιο πνιγμό καθώς προσπαθούσε εξαντλημένος από το κολύμπι να σωθεί από τη λαίλαπα της φωτιάς του Αμαζονίου.
Η εικόνα του τρομερού αιλουροειδούς αφημένου και ανήμπορου στα χέρια ενός ανθρώπου, που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα είχε διανοηθεί ποτέ να το πλησιάσει, νομίζω ότι είναι από τις πιο χαρακτηριστικές και λυπηρές που έχουν δημοσιευθεί από τη Βιβλική καταστροφή του τροπικού δάσους της βροχής.
Ο Ιαγουάρος δεν έχασε φυσικά την υπερηφάνεια του ούτε την ανεξάρτητη φύση του και ο συγκεκριμένος τολμηρός άνθρωπος διέσωσε έστω και στιγμιαία, μαζί με το ζώο, την χαμένη τιμή της ανθρωπότητας, που ενώ καταστρέφει ασύστολα τον παράδεισο που της δόθηκε σχεδιάζει με γοργούς ρυθμούς τον εποικισμό του Άρη, θεωρώντας αναπόφευκτη την κατάρρευση του μικρού μας μπλε πλανήτη από την ακόρεστη απληστία μας.
Η μακρινή μνήμη που σώζεται στο πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου μας, η μνήμη της απόγνωσης του θηράματος που υπήρξαμε κάποτε, ίσως εξηγεί αυτή την ανήμερη μανία να εκδικηθούμε οτιδήποτε φυσικό και να φτιάξουμε τον δικό μας υποταγμένο, τεχνητό, απόλυτα προβλέψιμο και «τακτοποιημένο κόσμο», ξεχνώντας ότι είμαστε παιδιά του ίδιου του απρόβλεπτου.
Αντιμετωπίζοντας κάθε τι φυσικό σαν απειλή γίναμε εμείς η κυρίαρχη απειλή για τη φύση.
«…Η αλλοτρίωσή της (ανθρωπότητας) έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που την οδηγεί να βιώνει την ίδια της την καταστροφή σαν αισθητηριακή απόλαυση πρώτου μεγέθους...»
Βάλτερ Μπένγιαμιν
Η εικόνα του τρομερού αιλουροειδούς αφημένου και ανήμπορου στα χέρια ενός ανθρώπου, που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα είχε διανοηθεί ποτέ να το πλησιάσει, νομίζω ότι είναι από τις πιο χαρακτηριστικές και λυπηρές που έχουν δημοσιευθεί από τη Βιβλική καταστροφή του τροπικού δάσους της βροχής.
Ο Ιαγουάρος δεν έχασε φυσικά την υπερηφάνεια του ούτε την ανεξάρτητη φύση του και ο συγκεκριμένος τολμηρός άνθρωπος διέσωσε έστω και στιγμιαία, μαζί με το ζώο, την χαμένη τιμή της ανθρωπότητας, που ενώ καταστρέφει ασύστολα τον παράδεισο που της δόθηκε σχεδιάζει με γοργούς ρυθμούς τον εποικισμό του Άρη, θεωρώντας αναπόφευκτη την κατάρρευση του μικρού μας μπλε πλανήτη από την ακόρεστη απληστία μας.
Η μακρινή μνήμη που σώζεται στο πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου μας, η μνήμη της απόγνωσης του θηράματος που υπήρξαμε κάποτε, ίσως εξηγεί αυτή την ανήμερη μανία να εκδικηθούμε οτιδήποτε φυσικό και να φτιάξουμε τον δικό μας υποταγμένο, τεχνητό, απόλυτα προβλέψιμο και «τακτοποιημένο κόσμο», ξεχνώντας ότι είμαστε παιδιά του ίδιου του απρόβλεπτου.
Αντιμετωπίζοντας κάθε τι φυσικό σαν απειλή γίναμε εμείς η κυρίαρχη απειλή για τη φύση.
«…Η αλλοτρίωσή της (ανθρωπότητας) έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που την οδηγεί να βιώνει την ίδια της την καταστροφή σαν αισθητηριακή απόλαυση πρώτου μεγέθους...»
Βάλτερ Μπένγιαμιν
