«Χρόνια μετά και κάτω απ΄την Μαρκίζα»
Σίγουρα το έχετε σιγοτραγουδήσει, σας έχει έρθει στα χείλη ασυναίσθητα κάποια δειλινά βροχερά «όταν θυμόμαστε αυτούς που λείπουν» (όπως θα έλεγε ο Βακαλόπουλος) και κάποιοι (ή ίσως όλοι;) έχετε ταυτιστεί για μια μικρή στιγμή με τον στίχο «εσύ όπου κι αν πας, σ’ όποιο ταξίδι, σε λάθος στάση θα κατεβείς».
Το αριστούργημα του Μάνου Ελευθερίου και του Γιάννη Σπανού γίνεται σαράντα ετών και ανασαίνει τα εφηβικά του μυστικά στα αυτιά όσων είναι πρόθυμοι να ακούσουν. Τα μυστικά που δεν ειπώθηκαν ποτέ από τον ήρωα του τραγουδιού «που ήξερε όσα η καταιγίδα» αλλά παρέμεινε πεισματικά σιωπηλός.
Η αφήγηση είναι αριστουργηματική, η αμηχανία των χωρισμών φυλακισμένη σε μία θολή στιγμιαία φωτογραφία. Ο τελεσίδικος ήχος της βροχής που ρέει επάνω στην μαρκίζα χωρίς να ψελλίζει, μια λέξη έστω, παρηγορητική.
Η Μαρκίζα όμως ανακόπτει την ορμή των αναμνήσεων, την τιθασεύει και προφυλάσσει την γυναίκα από τη συνθλιπτική τους δύναμη.
Εκείνος που κουβαλά μέσα του την σοφία των κεραυνών δεν μπορεί να αγαπήσει.
Εκτίει την βαριά ποινή του σε ένα κόσμο χωρίς ορίζοντα, με μόνη θέα το τοπίο της βροχής.
Η Βίκυ Μοσχολιού ζωντανεύει τις εικόνες του Ελευθερίου με μία ερμηνεία που για χάρη της θα άξιζε να γραφτεί ένα βιβλίο. Ευαίσθητη, υπέροχα λυρική, νομίζεις ότι την αντικρίζεις να τρέχει βιαστικά για να προφυλαχτεί από την νεροποντή και να αφεθεί εκτεθειμένη στα λαγωνικά του παρελθόντος .
Η περίφημη Μαρκίζα που αναφέρει το τραγούδι ανήκει, σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου του ποιητή, στο πάλαι ποτέ Ξενοδοχείο Παλλάδιον (πανέμορφο δημιούργημα του αρχιτέκτονα Παναγιώτη Ζίζηλα το 1915 ) και μετέπειτα στο Μetropolis που στεγαζόταν εκεί, Πανεπιστημίου 54 και Εμμανουήλ Μπενάκη γωνία.
Είχαμε όλοι την τύχη ο Μάνος Ελευθερίου να σπεύσει εκεί για να μην βραχεί και να γράψει ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά τραγούδια.
Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.
Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.
Χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.
