Αριθμοί, αριθμοί, στατιστική, ο «άνθρωπος» πουθενά, αντικαταστάθηκε από τον πιο απρόσωπο και κενό περιεχομένου όρο, «πολίτης». Ένας «πολίτης» έχασε τη ζωή του, όχι ένας άνθρωπος.
Η ανθρώπινη ζωή έχασε την όποια αξία της, γίναμε αριθμοί σε έναν πίνακα διαγραμμάτων.
Άνθρωποι μόνοι πεθαίνουν σε ψυχρά δωμάτια νοσοκομείων, χωρίς ένα χέρι αγαπημένο να τους κρατάει το χέρι, χωρίς μια αγαπημένη φωνή να τους ψιθυρίζει παρήγορα λόγια.
Αν δεν έχετε ζήσει τη στιγμή ενός θανάτου από κοντά δεν μπορείτε προφανώς να καταλάβετε την ιερότητα αυτής της στιγμής, που είναι ανάλογη με αυτήν της γέννησης αλλά πλέον οριστική και αμετάκλητη.
Ο θάνατος ως αναπόσπαστο μέρος της ζωής έχει εξορκιστεί από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό.
Και αυτό έχει ως συνέπεια την περιορισμένη αναγνώριση της σημασίας που έχει η ίδια η ζωή.
Όπως έγραψε ο Εμπειρίκος για τους Έλληνες «πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».
Χωρίς το τέλος δεν έχει νόημα το ενδιάμεσο, δεν έχει νόημα η ίδια η ζωή. Χωρίς αυτό δεν υφίσταται ο «οίστρος της ζωής», δεν υπάρχει τέχνη, φιλοσοφία, χαρά, έρωτας.
Έτσι κι αλλιώς όπως έγραψε ο Ελύτης στην «Ιδιωτική Οδό» οι περισσότεροι από εμάς «αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη».
Διαβάζω κάθε μέρα για τους θανάτους από την πανδημία, κοιτώ συγκρίσεις και κρίσεις των επιστημόνων, μιλούν για την απώλεια μέσα από το πρίσμα του «ειδικού» αλλά όχι του ανθρώπου που πενθεί.
Κανένας δεν πενθεί αληθινά πέρα από τους αγαπημένους, σε κανενός τα μάτια δεν προσωποποιούνται οι νεκροί πέρα από αυτούς που γνωρίζουν ότι η απώλειά τους είναι το ναυάγιο του κόσμου που ως εκείνη τη στιγμή γνώριζαν.
Η πιο ιερή στιγμή της ζωής μου είναι όταν βρέθηκα μάρτυρας μιας ζωής που έσβησε, μιας λατρεμένης ζωής, αυτής της γιαγιάς μου, ένα Μεγάλο Σάββατο πριν λίγα χρόνια.
Της κράτησα το χέρι, μου είπε τα τελευταία της τρυφερά λόγια που γιγαντώθηκαν μέσα μου από την επιθανάτια αγωνία και με μια εκπνοή βαθιά, σαν αναστεναγμό ανακούφισης, σταμάτησε να υπάρχει. Έναν άνθρωπο που με είχε δει να γεννιέμαι τον είδα να αποχωρεί για πάντα.
Ξάπλωσα δίπλα της και συνέχισα να της μιλώ κλείνοντάς την στην αγκαλιά μου. Την κανάκεψα και την νανούρισα όπως έκανε κι εκείνη όταν ήμουν μωρό, εγώ ερχόμουν εκείνη απομακρυνόταν.
Σκέφτομαι αυτές τις χιλιάδες των ανθρώπων που «φεύγουν» αυτόν τον τελευταίο χρόνο μόνοι και κάθε νύχτα βουβά τους θρηνώ.
Ξέρω ότι είναι αντιδημοφιλές να τους θυμίζω σε εσάς (και σ’ εμένα) που λαχταράτε, δικαιολογημένα, πίσω τις ζωές σας, πλην όμως δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε αν δεν νιώσουμε ευγνώμονες για το δώρο της ζωής και αν δεν κάνουμε τα πάντα για να το προστατεύσουμε ενθυμούμενοι πενθώντας έστω και για λίγο τους κόσμους που κατέρρευσαν μαζί με τους ανθρώπους που τους δημιούργησαν.
Υ.Γ. 1 Αυτό το κείμενο γράφτηκε γι' αυτούς που φοβούνται μόνοι σε έναν θάλαμο νοσοκομείου και για τους γιατρούς τους, που δίνουν σιωπηρό, τιτάνιο αγώνα για να τους επιστρέψουν σώους στους αγαπημένους τους.
Υ.Γ. 2 Ο τίτλος είναι παρμένος από το ομώνυμο τραγούδι των Διάφανων Κρίνων και έχει γραφτεί από τον Παντελή Ροδοστόγλου.
Η ανθρώπινη ζωή έχασε την όποια αξία της, γίναμε αριθμοί σε έναν πίνακα διαγραμμάτων.
Άνθρωποι μόνοι πεθαίνουν σε ψυχρά δωμάτια νοσοκομείων, χωρίς ένα χέρι αγαπημένο να τους κρατάει το χέρι, χωρίς μια αγαπημένη φωνή να τους ψιθυρίζει παρήγορα λόγια.
Αν δεν έχετε ζήσει τη στιγμή ενός θανάτου από κοντά δεν μπορείτε προφανώς να καταλάβετε την ιερότητα αυτής της στιγμής, που είναι ανάλογη με αυτήν της γέννησης αλλά πλέον οριστική και αμετάκλητη.
Ο θάνατος ως αναπόσπαστο μέρος της ζωής έχει εξορκιστεί από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό.
Και αυτό έχει ως συνέπεια την περιορισμένη αναγνώριση της σημασίας που έχει η ίδια η ζωή.
Όπως έγραψε ο Εμπειρίκος για τους Έλληνες «πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».
Χωρίς το τέλος δεν έχει νόημα το ενδιάμεσο, δεν έχει νόημα η ίδια η ζωή. Χωρίς αυτό δεν υφίσταται ο «οίστρος της ζωής», δεν υπάρχει τέχνη, φιλοσοφία, χαρά, έρωτας.
Έτσι κι αλλιώς όπως έγραψε ο Ελύτης στην «Ιδιωτική Οδό» οι περισσότεροι από εμάς «αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη».
Διαβάζω κάθε μέρα για τους θανάτους από την πανδημία, κοιτώ συγκρίσεις και κρίσεις των επιστημόνων, μιλούν για την απώλεια μέσα από το πρίσμα του «ειδικού» αλλά όχι του ανθρώπου που πενθεί.
Κανένας δεν πενθεί αληθινά πέρα από τους αγαπημένους, σε κανενός τα μάτια δεν προσωποποιούνται οι νεκροί πέρα από αυτούς που γνωρίζουν ότι η απώλειά τους είναι το ναυάγιο του κόσμου που ως εκείνη τη στιγμή γνώριζαν.
Η πιο ιερή στιγμή της ζωής μου είναι όταν βρέθηκα μάρτυρας μιας ζωής που έσβησε, μιας λατρεμένης ζωής, αυτής της γιαγιάς μου, ένα Μεγάλο Σάββατο πριν λίγα χρόνια.
Της κράτησα το χέρι, μου είπε τα τελευταία της τρυφερά λόγια που γιγαντώθηκαν μέσα μου από την επιθανάτια αγωνία και με μια εκπνοή βαθιά, σαν αναστεναγμό ανακούφισης, σταμάτησε να υπάρχει. Έναν άνθρωπο που με είχε δει να γεννιέμαι τον είδα να αποχωρεί για πάντα.
Ξάπλωσα δίπλα της και συνέχισα να της μιλώ κλείνοντάς την στην αγκαλιά μου. Την κανάκεψα και την νανούρισα όπως έκανε κι εκείνη όταν ήμουν μωρό, εγώ ερχόμουν εκείνη απομακρυνόταν.
Σκέφτομαι αυτές τις χιλιάδες των ανθρώπων που «φεύγουν» αυτόν τον τελευταίο χρόνο μόνοι και κάθε νύχτα βουβά τους θρηνώ.
Ξέρω ότι είναι αντιδημοφιλές να τους θυμίζω σε εσάς (και σ’ εμένα) που λαχταράτε, δικαιολογημένα, πίσω τις ζωές σας, πλην όμως δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε αν δεν νιώσουμε ευγνώμονες για το δώρο της ζωής και αν δεν κάνουμε τα πάντα για να το προστατεύσουμε ενθυμούμενοι πενθώντας έστω και για λίγο τους κόσμους που κατέρρευσαν μαζί με τους ανθρώπους που τους δημιούργησαν.
Υ.Γ. 1 Αυτό το κείμενο γράφτηκε γι' αυτούς που φοβούνται μόνοι σε έναν θάλαμο νοσοκομείου και για τους γιατρούς τους, που δίνουν σιωπηρό, τιτάνιο αγώνα για να τους επιστρέψουν σώους στους αγαπημένους τους.
Υ.Γ. 2 Ο τίτλος είναι παρμένος από το ομώνυμο τραγούδι των Διάφανων Κρίνων και έχει γραφτεί από τον Παντελή Ροδοστόγλου.
