Ευτυχώς που βάλαμε τη ζωή μας σε τάξη

Ξεκινάμε το πρωί, με την καρδιά μας να χτυπάει τα δευτερόλεπτα στο στήθος και να ρυθμίζει την ταχύτητα μας.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Μποτιλιαριζόμαστε στους δρόμους, κραδαίνουμε απειλές στους αργούς μπροστινούς, χειρονομούμε θέλοντας να τους παραμερίσουμε με τα χέρια όλους και να καλπάσουμε ΜΟΝΟΙ μας, ξέγνοιαστοι καβαλάρηδες προς μία άλλη ζωή προς έναν κόσμο ανέμελο που μας περιμένει πάντα υπομονετικά στο σεντούκι που φυλάμε τις καταπιεσμένες μας παρορμήσεις.

Τρέχουμε στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό, αδειάζουμε το μυαλό μας για να μη μας καθυστερούν οι σκέψεις με το βάρος τους. Έτσι θα μπορέσει να απογειωθεί γοργά το αερόστατο των υποχρεώσεων μας και να φτάσει στον ουρανό των μεγάλων μας στόχων. Παίρνουμε βαθιά ανάσα, βουτάμε στο λειωμένο μέταλλο του πλήθους, μας παρασύρει το ρεύμα του, κατακλύζουμε τις αποβάθρες, κοιτάζουμε τα λεπτά που απομένουν. Τα κοιτάζουμε κάθε τόσο μα αυτά, αδιάφορα για την βιασύνη, μας περνάνε με το πάσο τους σαν τα κορίτσια που χαζεύουν βιτρίνες. Μπαίνουμε στον συρμό, αρπάζουμε μία λαβή και στεκόμαστε αμίλητοι, αγέλαστοι και ακούνητοι. Το άδειο μας μυαλό γεμίζει γοργά με την λίστα των ζητημάτων που πρέπει να επιλύσουμε, σοβαρών ζητημάτων υψίστης σημασίας που στην σκέψη τους μετακινούμε ανυπόμονα το βάρος μας προς τα εμπρός, μήπως και πάει γρηγορότερα το τρένο, ο πρωτοξάδελφος του Αστραχάν.

Οι πόρτες ανοίγουν, ποδοπατούμε έναν, δυό ανάγωγους που στέκονται μπροστά στην πόρτα, ανεβαίνουμε τις σκάλες, ρυθμίζουμε το βήμα με αυτό του πλήθους, είμαστε το πλήθος, ένα ερπετό που σέρνεται για να ξαπλώσει το παγωμένο σώμα του στην ζεστή επιφάνεια της γης. Πατάμε το πεζοδρόμιο,κάτω από τις πλάκες ρέει ένα παλιό σιωπηλό ποτάμι. Αλλάζουμε πίστα, κλείνουμε τα μάτια απέναντι στον ήλιο, για μια καχεκτική στιγμή αντικρύζουμε ένα υπέροχο άλικο χρώμα που φωλιάζει πίσω από τα βλέφαρά μας. Συνερχόμαστε αμέσως, επιταχύνουμε, καταπνίγουμε την επιθυμία μας να λοξοδρομήσουμε προς το υπαίθριο καφενεδάκι, την ρίχνουμε κι αυτήν στο αμπάρι με τις άλλες επιθυμίες που τραβάνε αγόγγυστα το κουπί της γαλέρας που μας μετακινεί.

Φευγαλέα μας έρχεται στον σκοτισμένο νου ο λόγος του ποιητή «Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης». Δεν μας παρατάει κι αυτός κι εμείς αν είχαμε πατέρα σαπουνέμπορο τέτοιους στίχους και καλύτερους θα γράφαμε. Οι ποιητές είναι άλλωστε γνωστοί αργόσχολοι, εμείς έχουμε να επιλύσουμε προβλήματα σοβαρά που απαιτούν κινήσεις αστραπιαίες και συντονισμένες, απαιτούν κινήσεις μπαλέτου. Ενός μπαλέτου με χορευτές μηχανικούς, που δεν κουράζονται ποτέ να εκτελούν άψογα την χορογραφία της ματαιότητας.

Είμαστε πράγματι αξιοθαύμαστοι! Τα μοναδικά πλάσματα στο έως τώρα γνωστό σύμπαν που παρ’ όλο που έχουν την δυνατότητα της σκέψης και του λόγου, έχουν επινοήσει τόσους πολλούς και ευφάνταστους τρόπους για να μην σκέφτονται. Η φευγαλέα αυτή ιδέα, αδιαμαρτύρητα παίρνει την θέση της πλάι στις επιθυμίες που κωπηλατούν.

Φτάσαμε στο γραφείο στην ώρα μας, ανακουφισμένοι.

Ευτυχώς που βάλαμε τη ζωή μας σε τάξη.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!