Είναι Σεπτέμβρης, με βιαστικό βήμα κινούμαι στην άνοδο της Πανεπιστημίου, και στρίβω γέρνοντας απότομα, δεξιά στην Κοραή.
Το φως λιγοστεύει και παραμένει μόνο σαν αντανάκλαση στα παράθυρα του νεοκλασικού της Πειραιώς.
Το μυαλό δεν συμμετέχει στη γρήγορη κίνηση, επεξεργάζεται τα συμβάντα της ημέρας και τα τακτοποιεί ανάλογα με τη σπουδαιότητά τους. Τα περισσότερα τα αρχειοθετεί στο ξεχαρβαλωμένο ντουλαπάκι της λήθης.
Τίποτα αξιοσημείωτο δεν συνέβη στο Μετρόπολις σήμερα, πέρα από τη συνήθη δημιουργική αταξία που υπακούει όμως σε πολύ συγκεκριμένους κανόνες.
Θυμάμαι τον βασικό, αγαπάμε την μουσική και ο ένας τον άλλον.
Το σώμα μηχανικά ακολουθεί το γνωστό μονοπάτι, ξέρει που να πατήσει και τι να αποφύγει. Τα πόδια με χορευτικές κινήσεις αποφεύγουν τα εμπόδια και φτάνουν στην όχθη της Σταδίου λίγο πριν τις εκβολές της στο Σύνταγμα.
Απέναντι αγέρωχο το κτίριο του Αττικόν λάμπει υπέροχο, ξεχωρίζει σαν μαργαριτάρι ανάμεσα σε ελιές καλαμών.
Το φανάρι παίζει με την υπομονή μου και την κερδίζει.
Διασχίζω το δρόμο με την ανυπομονησία μαραθωνοδρόμου που αντικρύζει τη γραμμή του τερματισμού.
Δρασκελίζω τα σκαλιά της εισόδου και κατευθύνομαι στο ταμείο. Η ξανθιά κυρία, μου χαρίζει ένα συνωμοτικό χαμόγελο οικειότητας και μου δίνει το εισιτήριο.
Τρέχω προς την αίθουσα βλέποντας τα φώτα να χαμηλώνουν και ακούγοντας τη μουσική να ρέει στον μεγάλο διάδρομο.
Ανεβαίνω στον κάτω αριστερό εξώστη και αναγνωρίζω την καρέκλα μου, σειρά Κ θέση 10.
Το μισοσκόταδο τώρα με περιβάλλει προστατευτικά. Βυθίζομαι στην πολυθρόνα, με υποδέχεται με ένα ελαφρό παραπονιάρικο τρίξιμο, τη νιώθω όμως να αναγνωρίζει το σώμα μου παρ’ όλο που την απάτησα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Είμαι έτοιμος, τα φώτα του περίφημου πολυέλαιου σβήνουν εντελώς και η γιγάντια οθόνη ζωντανεύει, ένας ακόμα Σεπτέμβρης αρχίζει να διαδραματίζεται επάνω της.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς αποχωρούν τα χελιδόνια έτσι η επίσημη έναρξη του Φθινοπώρου κηρύσσεται μόνο όταν το Αττικόν παίξει την πρώτη του ταινία.
Στο Αττικόν πηγαίνω πάντα μόνος και πάντα στην πρώτη προβολή. Μου αρέσει να μην έχω περισπασμούς, να τρέχω να βρω καταφύγιο εκεί αμέσως μετά τη δουλειά και να μπαίνω με ψυχή και με σώμα στον κόκκινο βελούδινο κόσμο του.
Απολαμβάνω να νιώθω τις ιστορίες του να θεραπεύουν τα κουρασμένα μου μάτια και να παραμένω εντός της ταινίας αρκετή ώρα μετά την έξοδό μου στη βουή της πόλης που γίνεται πια μέρος της μυθοπλασίας.
Μπαίνω στο ζεστό κουκούλι του Αττικόν σαν ένας ταπεινός δεσμώτης του άγχους και βγαίνω με τον αέρα του ατρόμητου ήρωα που μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας αν όχι του κόσμου τουλάχιστον της δικής του.
Κάηκε το Αττικόν και έξι χρόνια τώρα το Φθινόπωρο δεν έφτασε στην πόλη.
Το φως λιγοστεύει και παραμένει μόνο σαν αντανάκλαση στα παράθυρα του νεοκλασικού της Πειραιώς.
Το μυαλό δεν συμμετέχει στη γρήγορη κίνηση, επεξεργάζεται τα συμβάντα της ημέρας και τα τακτοποιεί ανάλογα με τη σπουδαιότητά τους. Τα περισσότερα τα αρχειοθετεί στο ξεχαρβαλωμένο ντουλαπάκι της λήθης.
Τίποτα αξιοσημείωτο δεν συνέβη στο Μετρόπολις σήμερα, πέρα από τη συνήθη δημιουργική αταξία που υπακούει όμως σε πολύ συγκεκριμένους κανόνες.
Θυμάμαι τον βασικό, αγαπάμε την μουσική και ο ένας τον άλλον.
Το σώμα μηχανικά ακολουθεί το γνωστό μονοπάτι, ξέρει που να πατήσει και τι να αποφύγει. Τα πόδια με χορευτικές κινήσεις αποφεύγουν τα εμπόδια και φτάνουν στην όχθη της Σταδίου λίγο πριν τις εκβολές της στο Σύνταγμα.
Απέναντι αγέρωχο το κτίριο του Αττικόν λάμπει υπέροχο, ξεχωρίζει σαν μαργαριτάρι ανάμεσα σε ελιές καλαμών.
Το φανάρι παίζει με την υπομονή μου και την κερδίζει.
Διασχίζω το δρόμο με την ανυπομονησία μαραθωνοδρόμου που αντικρύζει τη γραμμή του τερματισμού.
Δρασκελίζω τα σκαλιά της εισόδου και κατευθύνομαι στο ταμείο. Η ξανθιά κυρία, μου χαρίζει ένα συνωμοτικό χαμόγελο οικειότητας και μου δίνει το εισιτήριο.
Τρέχω προς την αίθουσα βλέποντας τα φώτα να χαμηλώνουν και ακούγοντας τη μουσική να ρέει στον μεγάλο διάδρομο.
Ανεβαίνω στον κάτω αριστερό εξώστη και αναγνωρίζω την καρέκλα μου, σειρά Κ θέση 10.
Το μισοσκόταδο τώρα με περιβάλλει προστατευτικά. Βυθίζομαι στην πολυθρόνα, με υποδέχεται με ένα ελαφρό παραπονιάρικο τρίξιμο, τη νιώθω όμως να αναγνωρίζει το σώμα μου παρ’ όλο που την απάτησα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Είμαι έτοιμος, τα φώτα του περίφημου πολυέλαιου σβήνουν εντελώς και η γιγάντια οθόνη ζωντανεύει, ένας ακόμα Σεπτέμβρης αρχίζει να διαδραματίζεται επάνω της.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς αποχωρούν τα χελιδόνια έτσι η επίσημη έναρξη του Φθινοπώρου κηρύσσεται μόνο όταν το Αττικόν παίξει την πρώτη του ταινία.
Στο Αττικόν πηγαίνω πάντα μόνος και πάντα στην πρώτη προβολή. Μου αρέσει να μην έχω περισπασμούς, να τρέχω να βρω καταφύγιο εκεί αμέσως μετά τη δουλειά και να μπαίνω με ψυχή και με σώμα στον κόκκινο βελούδινο κόσμο του.
Απολαμβάνω να νιώθω τις ιστορίες του να θεραπεύουν τα κουρασμένα μου μάτια και να παραμένω εντός της ταινίας αρκετή ώρα μετά την έξοδό μου στη βουή της πόλης που γίνεται πια μέρος της μυθοπλασίας.
Μπαίνω στο ζεστό κουκούλι του Αττικόν σαν ένας ταπεινός δεσμώτης του άγχους και βγαίνω με τον αέρα του ατρόμητου ήρωα που μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας αν όχι του κόσμου τουλάχιστον της δικής του.
Κάηκε το Αττικόν και έξι χρόνια τώρα το Φθινόπωρο δεν έφτασε στην πόλη.
