Βα-ρέ-θη-κα.

Πες μας βρε Κανελλόπουλε, ποιος θα θυμάται εσένα και ποιος θα θυμάται τον Klaus Meine σε 100 χρόνια;
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
08/08/2018

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιώργος Μυζάλης
Ποιος θα πει τη μεγαλύτερη εξυπνάδα; Ποιος θα γράψει ένα κείμενο τύπου «Παπακαλιάτη» ή «Sex and the city»; Μας έφαγε η σχολη του lifestyle. Έγινε και η μουσικοκριτική και η δημοσιογραφία trendy. Αξιοπερίεργο: Ο ίδιος άνθρωπος γράφει για το ίδιο θέμα σε 2-3 sites και μερικά έντυπα. Τι κατάρτιση! Εξαιρετικοί χειριστές της γλώσσας όλοι. Και της τεχνολογίας. Να είναι καλά η Wikipedia και έτοιμο το αρθράκι! Και από πηγές; Ας είναι καλά το διαδίκτυο. Και διαβάζουμε ένα σωρό μπούρδες. Ε, λοιπόν βαρέθηκα.

Τι; Πήγες στους IRON MAIDEN και πέρασες καλά; Ένοχος! Φτού σου! Τι; Καμιά φορά πετυχαίνεις στο ραφιόφωνο το «Rock you like a hurricane» και το αφήνεις; Λιθοβολισμός σου πρέπει! Απαγορεύεται να ακούς τραγούδια που γράφτηκαν πριν το 1999. Κάφρε! Μα καλά, δεν ενδιαφέρεσαι; Δεν ψάχνεσαι; Τι είσαι;Πρόβατο;Βα-ρέ-θη-κα.

Ξαναλέω. Βαρέθηκα. Πήγα στους IRON MAIDEN και πέρασα φανταστικά. Αγόρασα το εισιτήριό μου, όπως αγοράζω και τα cds μου. Δεν περιμένω κανένα να μου τα προσφέρει και κυρίως δεν κατηγορώ κανέναν επειδή δε μου τα προσφέρει. Ακόμα περισσότερο, δε θέλω να διαβάζω «προοδευτικά» αρθράκια, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι γραμμένα στο πόδι, που προσπαθούν μάλιστα να με πείσουν να μην πάω στους IRON MAIDEN, στους BON JOVI, στους U2 ή να αποκηρύξω τους Scorpions με τη δικαιολογία ότι γέρασαν. Λες και έχει ηλικία η μουσική. Μήπως πεθαίνει κιόλας;

Πέραν της πλάκας τώρα, παρατηρώ στα ραδιόφωνα και στα μέσα γενικότερα μια τάση τσαπατσουλιάς. Παραγωγοί ραδιοφώνου, ελαφρά τη καρδία, αποδίδουν δημιουργίες σε μουσικούς ή στιχουργούς που δεν τους ανήκουν. «Κυρία μου, στίχους στο «Τίποτα δεν πάει χαμένο» έχει γράψει ο Ρασούλης, όχι ο Λάδης». Κι εκείνη προς στιγμήν επέμενε. Μετά βέβαια τα «μάζεψε». Διαβάζω κείμενα με εσφαλμένες πληροφορίες. Κείμενα που επαναλαμβάνονται. Ο συντάκτης τους έχει συγκεντρώσει τις πληροφορίες του αναμφισβήτητα από μη έγκυρες πηγές. Είναι ποτέ δυνατόν να γράφεις βιογραφικό σημείωμα για έναν δημιουργό, αντλώντας στοιχεία από sites και blogs (και δε μιλώ φυσικά για το official site του καλλιτέχνη, που παρέχει αξιόπιστες πληροφορίες). Στο διαδίκτυο όποιος θέλει γράφει ό,τι θέλει. Να ανοίξουμε και κανένα βιβλίο. Γράφεις για τον Άσιμο; Έχει κάνει μια εξαιρετική έρευνα ο Γιώργος Αλλαμανής που έχει κυκλοφορήσει με τίτλο «Δίχως Καβάτζα καμιά, Βίος και πολιτεία του Νικόλα Άσιμου». Βρες το, διάβασέ το και γράψε. Γράφεις για το Λοΐζο, τόσα βιβλία κυκλοφορούν για εκείνον. Μην ψάχνεις πληροφορίες στο πρώτο site που θα σου ανοίξει το google όταν θα γράψεις το όνομα που σε ενδιαφέρει. Μπορεί να εκτεθείς ανεπανόρθωτα. Εκτός αν δεν σε ενδιαφέρει. Άλλη φορά, συντάκτης γνωστού ιντερνετικού μουσικού περιοδικού ανέλυε τη δισκογραφική δουλειά ενός καλλιτέχνη που είχε το ίδιο ονοματεπώνυμο με έναν άλλο καλλιτέχνη, μπερδεύοντας τους δύο αυτούς ανθρώπους μεταξύ τους. Καλό;

Η πεποίθησή μου είναι ότι η μουσική και ειδικότερα το τραγούδι είναι μια πολύ σημαντική καλλιτεχνική δραστηριότητα. Είναι μέγα σφάλμα, λοιπόν, να αντιμετωπίζεται τόσο ελαφρά, τόσο από τους δημιουργούς του, όσο και από τους γύρω τους, τους ετερόφωτους αστέρες, δημοσιογράφους, παραγωγούς, ατζέντηδες κλπ (που διαρκώς βέβαια νομίζουν ότι είναι σπουδαιότεροι των καλλιτεχνών). Πρωταγωνιστές είναι οι μουσικοί, οι τραγουδιστές, οι στιχουργοί, οι συνθέτες και όχι πάσης φύσεως παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

Και για να κλείσω αυτό το παραλήρημα: Πες μας βρε Κανελλόπουλε (τυχαίο το όνομα – παραδειγματικής μορφής γνωρίζοντας ότι ο Δημήτρης δεν θα θιγεί) ποιος θα θυμάται εσένα και ποιος θα θυμάται τον Klaus Meine σε 100 χρόνια;

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!