Ο Μίκης Θεοδωράκης στον «Πολίτη Καλαμαριάς»
Τον Νοέμβρη του 2007, είχα την τεράστια χαρά και τιμή, να επισκεφθώ τον Μίκη Θεοδωράκη στο σπίτι του στη σκιά της Ακρόπολης και να μου παραχωρήσει μια μεγάλη συνέντευξη, που δημοσιεύθηκε τον Απρίλη του 2008 στο περιοδικό «Πολίτης Κ» που εκδίδει ο Δήμος Καλαμαριάς και αναδημοσιεύθηκε μετά από επτά χρόνια στο Ogdoo.gr.
Αυτή η συνέντευξη μάλιστα, επιλέχθηκε από τον ίδιο τον Μίκη και συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο «Διάλογοι στο λυκόφως», με τις 90 καλύτερες συνεντεύξεις του της περιόδου 2003-2015, που κυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις του «Ιανού».
Εντελώς τυχαία, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση της σελίδας «Ωρωπός» στο facebook, στην οποία υπήρχε αυτούσιο το απόσπασμα της συνέντευξης του Μίκη Θεοδωράκη, που αναφέρεται στη συνάντησή του με τον Μανώλη Χιώτη στις φυλακές του Ωρωπού, τον Μάρτη του 1970.
Εντελώς τυχαία, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση της σελίδας «Ωρωπός» στο facebook, στην οποία υπήρχε αυτούσιο το απόσπασμα της συνέντευξης του Μίκη Θεοδωράκη, που αναφέρεται στη συνάντησή του με τον Μανώλη Χιώτη στις φυλακές του Ωρωπού, τον Μάρτη του 1970.
Τη μέρα που ο Μανώλης Χιώτης θα ξεψυχούσε στο σπίτι του στον Ωρωπό, σπρωγμένος από ποια μυστηριακή δύναμη, ήρθε να με αποχαιρετήσει με το αγαπημένο μας τραγούδι, το «Ροδόσταμο»… Γνώριζε πως είμαι κλεισμένος στο στρατόπεδο, όπως γνώριζε και ότι η μουσική μου ήταν απαγορευμένη. Εν τούτοις ήρθε με δυο-τρεις φίλους του στον μώλο που βρίσκεται 100-150 μέτρα μακριά και βαδίζοντας τραγουδούσαν όλοι μαζί γυρισμένοι προς εμάς, για να τους ακούσουμε. Εμείς είχαμε πλαγιάσει μετά το μεσημεριανό γεύμα. Ακριβώς πάνω απ’ το κρεβάτι μου ήταν η σκοπιά. Σκύβει λοιπόν ο χωροφύλακας και μου λέει:
- Κύριε Μίκη, κύριε Μίκη, νομίζω ότι το τραγούδι αυτό είναι δικό σας.
- Ποιο τραγούδι;
- Να, εκεί στον μώλο…
- Ποιο τραγούδι;
- Να, εκεί στον μώλο…
Αμέσως βγαίνω έξω και πάω στο συρματόπλεγμα για να ακούσω και να δω. Πράγματι ήταν το «Ροδόσταμο». Σιγά-σιγά μαζεύτηκαν κι άλλοι κρατούμενοι.
- Ποιοι να ’ναι αυτοί;
Αυτοί προχωρούσαν αργά προς τη θάλασσα με τα πρόσωπα στραμμένα προς το Στρατόπεδο. Τότε αναγνώρισα τη φωνή του Χιώτη.
- Παιδιά, είναι ο Χιώτης.
Βγήκαν και οι χωροφύλακες και κάποιος βαθμοφόρος φάνηκε στον μώλο για να τους συλλάβει. Φαίνεται όμως, ότι μόλις γνώρισε τον Χιώτη, κάτι τους είπε και γύρισε πίσω. Τώρα η παρέα περπατά πάντοτε αργά προς την ξηρά και πάντοτε τραγουδώντας. Δεν μπορούσαμε φυσικά να δούμε τα πρόσωπά τους. Εγώ όμως με τη φαντασία μου έβλεπα καθαρά το πρόσωπο του αγαπημένου μου φίλου και συνεργάτη.
Την άλλη μέρα διαβάσαμε την τραγική είδηση στις εφημερίδες: «Χθες το απόγευμα και ώρα τάδε ο Μανώλης Χιώτης άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στον Ωρωπό».
Θεωρώντας καλοπροαίρετα πως ο διαχειριστής της σελίδας, ενδεχομένως να μη γνώριζε από πού προέρχεται στο συγκεκριμένο απόσπασμα, σχολίασα κάτω από την ανάρτηση και του έστειλα προσωπικό μήνυμα, ζητώντας να προσθέσει την «πηγή» της συνέντευξης. Η απάντηση που έλαβα ήταν, το λιγότερο, προκλητική:
«Η διαχείριση της σελίδας επιλέγει τον τρόπο που παρουσιάζει τα θέματα σε αυτήν, αν δεν σας αρέσει τότε μπορείτε να διαγραφείτε…»
Όταν μάλιστα του είπα πως θα τον αναφέρω στο facebook, μου έστειλε ένα «like». Και στη συνέχεια, λειτουργώντας τουλάχιστον αφελώς, διέγραψε το σχόλιό μου και με μπλοκάρισε, έτσι ώστε να μην μπορώ να σχολιάζω. Αν μάλιστα λάβω υπ’ όψη την ημέρα που έγινε το συμβάν (21η Απριλίου), νομίζω πως ο διαχειριστής περισσότερο ήθελε να τιμήσει την πράξη του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, παρά να την καυτηριάσει. Μάλλον φασίστας ήταν.
Το μόνο που πρόσθεσε κάτω από το κείμενο του Μίκη ήταν: «Από το ημερολόγιο του Μίκη Θεοδωράκη».
Ακολούθησε μια δική μου ανάρτηση στο facebook, όπου ενημέρωνα τους φίλους μου για το συμβάν. Τα σχόλια που ακολούθησαν κάτω από την ανάρτηση του «Ωρωπού», ήταν το λιγότερο συγκινητικά. Παρόλα αυτά, διεγράφησαν όλα!!! (Όντως κάποιοι στον «Ωρωπό» γιορτάζουν περίεργα την 21η Απριλίου).
Παρόλα αυτά, πρόλαβα και διέσωσα κάποια σχόλια. Προστέθηκαν κι άλλα, αλλά τα διέγραψαν όλα.
Ενημέρωσα σχετικά το αρμόδιο τμήμα του facebook, ζητώντας να αποσυρθεί το κείμενο από τη σελίδα του «Ωρωπού», στέλνοντάς τους όλα τα αποδεικτικά στοιχεία. Αλλά αν και μου έστειλαν δυο μηνύματα και μου ζήτησαν περισσότερα στοιχεία (πάντα στα αγγλικά), τελικά δεν έγινε τίποτα. Ίσως να μην κατάλαβαν. Δεν ξέρω…
Update: Η δημοσίευση τελικά καταργήθηκε από το αρμόδιο τμήμα του facebook.
Παρόλα αυτά, πρόλαβα και διέσωσα κάποια σχόλια. Προστέθηκαν κι άλλα, αλλά τα διέγραψαν όλα.
Ενημέρωσα σχετικά το αρμόδιο τμήμα του facebook, ζητώντας να αποσυρθεί το κείμενο από τη σελίδα του «Ωρωπού», στέλνοντάς τους όλα τα αποδεικτικά στοιχεία. Αλλά αν και μου έστειλαν δυο μηνύματα και μου ζήτησαν περισσότερα στοιχεία (πάντα στα αγγλικά), τελικά δεν έγινε τίποτα. Ίσως να μην κατάλαβαν. Δεν ξέρω…
Update: Η δημοσίευση τελικά καταργήθηκε από το αρμόδιο τμήμα του facebook.
Αυτό βεβαίως είναι ένα από τα εκατοντάδες παρόμοια περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά στο χώρο του διαδικτύου, από διάφορους τυχάρπαστους και απατεωνίσκους που διατηρούν blogs και σελίδες. Εύλογα λοιπόν αναρωτιέμαι:
Πότε θα μπει μια τάξη στο διαδικτυακό μπάχαλο;
*Ο τίτλος του κειμένου προέρχεται από το τραγούδι «Μην ξεχνάς τον Ωρωπό» σε μουσική και στίχους του Μίκη Θεοδωράκη.
