Γιατί δεν παίζουν τα παλιά τραγούδια στα μπαράκια;

Σκέψεις που γεννήθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες σε ένα από τα «έντεχνα» μπαράκια της Σαλονίκης.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
29/01/2018

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Με «κάτι παιδιά που αγαπάνε το τραγούδι…»*


Πριν από λίγα βράδια βρέθηκα μαζί με δυο καλούς φίλους, με άλλα δυο «παιδιά που αγαπάνε το τραγούδι», σε ένα από τα ελάχιστα μπαράκια της Θεσσαλονίκης, που παίζουν, αυτό που λέμε, καλό ελληνικό τραγούδι. Αναφέρομαι σε μαγαζιά που παίζουν μουσική από cd κι όχι μουσικές σκηνές με ζωντανή μουσική.

Από τις έντεκα περίπου, μέχρι τη μιάμιση, δύο παρά, ακούσαμε ξεχωριστά τραγούδια από το «έντεχνο» ρεπερτόριο, που γράφτηκαν τα τελευταία 20-25 χρόνια. Αναφέρω, όπως ανακαλώ από τη μνήμη μου, τους ερμηνευτές: Τάνια Τσανακλίδου, Χάρις Αλεξίου (της μετά «Δι ευχών» περιόδου), Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Λιζέτα Καλημέρη, Μελίνα Κανά, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Μανώλης Μητσιάς, Δήμητρα Γαλάνη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δημήτρης Μητροπάνος (από τα τραγούδια του Μικρούτσικου) κι άλλα πολλά στο ίδιο κλίμα…

Τα τραγούδια εναλλάσσονταν μαζί με τα ποτά, ενώ οι επιλογές της κοπέλας που «έκανε πρόγραμμα» έδωσαν το έναυσμα για απολαυστική συζήτηση σχετικά με τα τραγούδια που παίζονται σήμερα σε παρόμοιους χώρους. Κι αυτό γιατί απουσίαζαν παντελώς τα αγαπημένα τραγούδια των δεκαετιών ’60 και ’70, στις εκτελέσεις εκείνης της εποχής. Φαινόμενο που έχω συναντήσει και σε άλλο, παρόμοιο μαγαζί της πόλης.

«Μα γιατί δεν παίζουν και τα πιο παλιότερα;» αναρωτήθηκα μετ’ επιτάσεως. Οι απαντήσεις των φίλων δεν με έπεισαν ιδιαίτερα: «Αυτά θέλει πλέον ο κόσμος. Όλα τα μαγαζιά αυτά παίζουν. Δεν τα βάζει κανείς πλέον τα παλιά, τα φοβούνται»...

Κάποια στιγμή μάλιστα ακούστηκε ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, σε μια άρτια, όσον αφορά την ορχήστρα, διεκπεραιωτική, όσον αφορά την ερμηνεία, σύγχρονη επανεκτέλεση. «Ορίστε!» τους είπα. «Γιατί να μην παίξει την πρώτη εκτέλεση με τον Μπιθικώτση; Αφού, αντικειμενικά, είναι καλύτερη. Επειδή δηλαδή είναι πιο παλιός ο ήχος; Και τι έγινε;» Για να συνεχίσω το «παραλήρημά» μου: «Δε λέω να παίξουν τα «μαύρα» λαϊκά της δεκαετίας του ’50 (που προσωπικά δεν θα με χαλούσε καθόλου). Είναι δυνατόν όμως, να μου λέτε πως δεν θέλει ο κόσμος όλα αυτά που έγραψαν ιστορία ή να τα αποφεύγουν οι dj’s εξ αιτίας του “παλιού” ήχου; Τι νοοτροπία είναι αυτή;»

Η συζήτηση συνεχίστηκε για αρκετή ώρα στο ίδιο μοτίβο. Ώσπου, κάποια στιγμή, ως δια μαγείας, ο χώρος «γέμισε» από τα μπουζούκια του Ζαμπέτα και του Νικολόπουλου και τη φωνή της Χαρούλας να τραγουδά τους στίχους του «Προέδρου» σε κείνη την αξεπέραστη εκτέλεση του 1977: «Μάτια μου μεγάλα, μάτια μελαγχολικά…»

«Αυτό είναι!!!» τους είπα… «Αυτό εννοούσα. Ποια διαφορά έχουν δηλαδή αυτά τα τραγούδια, από τα άλλα που ακούγαμε τόση ώρα κι έπρεπε να πάει σχεδόν μιάμιση για να παίξουν;» Δεν υπήρξε απάντηση… Συμφώνησαν με τα μάτια…

Δεν ξέρω αν η κοπέλα που έκανε τις επιλογές ή εκείνη που σέρβιρε τα ποτά άκουσε τη συζήτησή μας, αλλά σε λίγη ώρα κι ενώ είχαμε μείνει ελάχιστοι στο μαγαζί, ακούστηκαν από τα ηχεία τα μπουζούκια του Παπαδόπουλου και του Καρνέζη να παίζουν τις νότες του Μίκη και τη «θεία» φωνή του Μπιθικώτση να τραγουδά τους στίχους του Ελύτη:

«Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος…»

Η στιγμή ήταν μαγική… Ιερή θα τη χαρακτήριζα, έχοντας γνώση του «βάρους» της λέξης. Σκέτη μυσταγωγία. Για πέντε λεπτά και εικοσιδύο δευτερόλεπτα δε μίλησε κανείς… Άλλωστε «τέτοιες ώρες τι να πεις…»**

Το «τοπίο» άρχισε σιγά, σιγά να διαμορφώνεται αλλιώς… Δεν ξέρω αν στα «νυχτερινά χρονικά» έχει καταγραφεί άλλο περιστατικό θαμώνα, που παρήγγειλε το τέταρτο ποτό, ακούγοντας αυτούς τους στίχους:

«Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών…»

Ήταν περίπου «χαράματα η ώρα τρεις» και το τελευταίο τραγούδι που ακούσαμε, επειδή κάποτε έπρεπε να επιστρέψουμε και στα σπίτια μας, ήταν το «Πεπρωμένο» του Βασίλη Δημητρίου στην πρώτη, ασύγκριτη εκτέλεση με τον Γιώργο Νταλάρα… Πληρώσαμε και φύγαμε «γεμάτοι», παραφράζοντας στη μικρή διαδρομή για το αυτοκίνητο το στίχο του Βασίλη Δημητρίου…

«Για το τραγούδι όσα κι αν δίνεις είναι λίγα
και να το ξέρεις πως δεν έχει ανταμοιβή…»

*Στίχοι του Κώστα Ριτσώνη από το τραγούδι «Κάτι παιδιά» σε μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή

**Στίχοι του Γιάννη Καλαμίτση από το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «Και δεν μίλησε κανείς».

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!