Έχω πολλά χρόνια να ακουμπήσω χειριστήριο κονσόλας – παιχνιδομηχανής. Μόνο όταν με «ανεχτεί» για κανένα ματσάκι ο ανιψιός μου ο Οδυσσέας το αγγίζω, αλλά με έχει του χεριού του (και για πλάκα), οπότε δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό. Δεν το αποφεύγω, αλλά δεν το επιδιώκω κιόλας. Θυμάμαι, τα παλαιότερα χρόνια, στις πρώτες εκδόσεις του FIFA ή του PES (οι μυημένοι γνωρίζουν) ή και σε κάποιο παλαιότερο ποδοσφαιράκι, υπήρχε κάπου μια μαγική επιλογή: «fatigue». Και διάλεγες on/off. Αν έβαζες την κούραση στο off, οι παίκτες σου διατηρούσαν τις ικανότητές τους στο 100% για όλο το ενενηντάλεπτο, χωρίς να φθήνουν στο πέρασμα του χρόνου. Κάτι ανάλογο, βέβαια, ίσχυε και για τους παίκτες του αντιπάλου, αλλά δεν ήταν κακό αυτό. Δεν αναζητούσες, εξάλλου, κάποιο unfair πλεονέκτημα (τύπου Παράγκας), αλλά την απόλαυση στο 100% δίχως σταματημό.
Καθώς πλησιάζουμε στις καλοκαιρινές διακοπές (ή τις διανύουμε ήδη τέλος πάντων) και όπως αχνοφαίνεται ένα απειλητικό ενδεχόμενο μη πραγματοποίησής τους (και φέτος), σκέφτομαι ότι θα «σκότωνα» να είχα κάπου πίσω στο σβέρκο ένα κουμπάκι σαν το fatigue των παιχνιδομηχανών. Όχι για να μη χρειάζομαι διακοπές (διακοπές δικαιούνται/-ούμαστε όλοι όσοι διακόπτουν/-ουμε κάτι), αλλά για να μπορώ να προλαβαίνω όλα όσα θέλω να κάνω (ειδικά τις χρονιές που δεν μπορώ να κάνω διακοπές και η κούραση είναι πελώρια). Για να είμαι, δε, ολότελα ειλικρινής, αν αύριο το πρωί στο μπαούλο του παππού μου έβρισκα ένα λυχνάρι με μόνιμο κάτοικο εντός του ένα τζίνι, η απώλεια κόπωσης θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα του ζητούσα. Αν ήταν δυνατόν, δε, να μη χρειάζεται και να κοιμάμαι (τι χαμένος χρόνος; - από παιδί αναρωτιόμουν).
Ξέρω, η φύση, το σώμα, ο ανθρώπινος οργανισμός, η ξεκούραση, κλπ. Όλα αυτά είναι σωστά. Και το διαπιστώνω και πάνω μου, καθώς τα χρόνια περνούν. Από την άλλη, όμως, τα όνειρα επιτρέπονται σε όλο το φάσμα της ρεαλιστικότητάς τους (από το ρεαλισμό και την πραγματικότητα, μέχρι τη μυθοπλασία και το science fiction) και μπορώ κι εγώ να γράφω ένα κείμενο σαν κι αυτό. Θα μπορούσα (θα προσφερόμουν ευχαρίστως) να είμαι ένας υπερήρωας που δεν χρειάζεται να κοιμάται, ενώ ζει 400 χρόνια, και εκμεταλλεύεται κάθε δευτερόλεπτο από το χρόνο του απασχολούμενος. Θα μπορούσα ευχαρίστως να συναναστρέφομαι την ημέρα και να εργάζομαι τη νύχτα, να διασκεδάζω την ώρα που όλοι είναι διαθέσιμοι και να βελτιώνομαι/εκπαιδεύομαι κατά τη διάρκεια του νυχτερινού ύπνου των άλλων. Φρούδες ελπίδες. Όπως έχει πει και ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης: «η κουφάλα, ο δημιουργός, τα πάντα εν σοφία εποίησε».
Υπάρχει, όμως, κι εκείνη η ελπιδοφόρα – σχεδόν μεταφυσική και οπωσδήποτε εμπνευστική – κρητική μαντινάδα που λέει: «ζωή δεν είναι να ξυπνάς, να τρως, να φεύγεις πάλι, ζωή είναι να ‘σαι ξυπνητός, όταν κοιμούνται οι άλλοι». Πως είπατε;
Καλές διακοπές σε όσους θα πάνε (ή διακόπτουν ήδη). Και καλή δύναμη στους απολαμβάνοντες την άδεια και φιλόξενη (τον Αύγουστο) Αθήνα.
Υ.Γ. Soundtrack του κειμένου, απολύτως ταιριαστό, το παρακάτω:
Καθώς πλησιάζουμε στις καλοκαιρινές διακοπές (ή τις διανύουμε ήδη τέλος πάντων) και όπως αχνοφαίνεται ένα απειλητικό ενδεχόμενο μη πραγματοποίησής τους (και φέτος), σκέφτομαι ότι θα «σκότωνα» να είχα κάπου πίσω στο σβέρκο ένα κουμπάκι σαν το fatigue των παιχνιδομηχανών. Όχι για να μη χρειάζομαι διακοπές (διακοπές δικαιούνται/-ούμαστε όλοι όσοι διακόπτουν/-ουμε κάτι), αλλά για να μπορώ να προλαβαίνω όλα όσα θέλω να κάνω (ειδικά τις χρονιές που δεν μπορώ να κάνω διακοπές και η κούραση είναι πελώρια). Για να είμαι, δε, ολότελα ειλικρινής, αν αύριο το πρωί στο μπαούλο του παππού μου έβρισκα ένα λυχνάρι με μόνιμο κάτοικο εντός του ένα τζίνι, η απώλεια κόπωσης θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα του ζητούσα. Αν ήταν δυνατόν, δε, να μη χρειάζεται και να κοιμάμαι (τι χαμένος χρόνος; - από παιδί αναρωτιόμουν).
Ξέρω, η φύση, το σώμα, ο ανθρώπινος οργανισμός, η ξεκούραση, κλπ. Όλα αυτά είναι σωστά. Και το διαπιστώνω και πάνω μου, καθώς τα χρόνια περνούν. Από την άλλη, όμως, τα όνειρα επιτρέπονται σε όλο το φάσμα της ρεαλιστικότητάς τους (από το ρεαλισμό και την πραγματικότητα, μέχρι τη μυθοπλασία και το science fiction) και μπορώ κι εγώ να γράφω ένα κείμενο σαν κι αυτό. Θα μπορούσα (θα προσφερόμουν ευχαρίστως) να είμαι ένας υπερήρωας που δεν χρειάζεται να κοιμάται, ενώ ζει 400 χρόνια, και εκμεταλλεύεται κάθε δευτερόλεπτο από το χρόνο του απασχολούμενος. Θα μπορούσα ευχαρίστως να συναναστρέφομαι την ημέρα και να εργάζομαι τη νύχτα, να διασκεδάζω την ώρα που όλοι είναι διαθέσιμοι και να βελτιώνομαι/εκπαιδεύομαι κατά τη διάρκεια του νυχτερινού ύπνου των άλλων. Φρούδες ελπίδες. Όπως έχει πει και ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης: «η κουφάλα, ο δημιουργός, τα πάντα εν σοφία εποίησε».
Υπάρχει, όμως, κι εκείνη η ελπιδοφόρα – σχεδόν μεταφυσική και οπωσδήποτε εμπνευστική – κρητική μαντινάδα που λέει: «ζωή δεν είναι να ξυπνάς, να τρως, να φεύγεις πάλι, ζωή είναι να ‘σαι ξυπνητός, όταν κοιμούνται οι άλλοι». Πως είπατε;
Καλές διακοπές σε όσους θα πάνε (ή διακόπτουν ήδη). Και καλή δύναμη στους απολαμβάνοντες την άδεια και φιλόξενη (τον Αύγουστο) Αθήνα.
Υ.Γ. Soundtrack του κειμένου, απολύτως ταιριαστό, το παρακάτω:
