Αν και μουσικοσυνθέτης πίστευα πάντα στην ισοδυναμία του στίχου με τη μελωδία.
Ένας ποιοτικός στίχος μπορεί να ολοκληρώσει και να απογειώσει μια καλή μελωδία και να γεννήσει ένα μεγάλο τραγούδι. Όπως επίσης μέσα στις λέξεις ενός καλού στίχου κρύβεται μία ιδιαίτερη μουσική και έγκειται στο ταλέντο και στην εμπειρία του συνθέτη να αποκαλύψει τη μουσική που κρύβεται μέσα και εάν δεν τα καταφέρει να την αποκαλύψει, ενδεχομένως το τελικό μουσικό αποτέλεσμα να αδικήσει τον στίχο.
Στην αρχή της καριέρας μου δεν είχα το προνόμιο της απόλυτης επιλογής των στίχων αλλά στάθηκα αρκετά τυχερός γιατί συνεργάστηκα με τους μεγαλύτερους και πιο προικισμένους Έλληνες στιχουργούς.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '70, και ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση είχα την αίσθηση που αργότερα έγινε βεβαιότητα ότι το λαϊκό τραγούδι και ο κόσμος που το αγαπούσε είχαν ανάγκη από μια διαφορετική στιχουργική προσέγγιση των ερωτικών συναισθημάτων της καθημερινότητας και των κοινωνικών προβλημάτων.
Είχε ολοκληρωθεί, κατά τη γνώμη μου, η λαϊκή στιχουργική ιδεολογία που επικρατούσε έως τότε, και ο στίχος είχε ανάγκη από ένα επαναπροσδιορισμό συναισθηματικό, πολιτικό και κοινωνικό.
Άλλωστε η είσοδος μεγάλων ποιητών στο λαϊκό τραγούδι όπως ο Γκάτσος, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης και άλλοι, ανέβασαν τον πήχη της ποιότητας και δημιούργησαν ένα ποιοτικό ανταγωνισμό και σημείο αναφοράς.
Στις επιλογές μου και στην αξιολόγηση των στίχων απέφευγα όσο μου ήταν δυνατόν τις φθαρμένες και πολυφορεμένες λέξεις, τις προβλέψιμες ρίμες, τις στιχουργικές ευκολίες και κοινοτυπίες.
Μου προκαλούσαν πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι πολύπλοκες και πρωτότυπες ρίμες και οι δύσκολες διασταυρώσεις που βρίσκονταν έξω από τα όρια ενός κλασσικού τετράστιχου, γιατί έτσι μου δινόταν η δυνατότητα να προεκτείνω και τα όρια της μελωδίας όπως επίσης και να δημιουργήσω ένα ειδικό κα ανάλογο κλίμα στις εισαγωγές της μελωδίας και στις μουσικές γέφυρες μεταξύ του ρεφραίν και του δεύτερου κουπλέ, αλλά και στο φινάλε της μελωδίας το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό γιατί αφήνει και τη τελευταία εντύπωση όπως η επίγευση που αφήνει ένα καλό κρασί.
Αισθάνομαι ιδιαίτερα ευτυχής και τυχερός που μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με μεγάλες στιχουργικές προσωπικότητες του τόπου μας όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Πυθαγόρας, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Μανώλης Ρασούλης, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Άρης Δαβαράκης κ.α.
Θεωρώ ιδιαίτερη στιγμή της καριέρας μου τη μελοποίηση στίχων του Καβάφη στα Γκρίζα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Οπωσδήποτε είναι αυτονόητο ότι εκτός από ένα καλό στίχο και μία καλή μουσική σημαντικό ρόλο στην επιτυχία ενός τραγουδιού παίζει ο τραγουδιστής και όταν αυτός είναι ο Καζαντζίδης, ο Νταλάρας, η Χαρούλα, ο Διονυσίου, ο Τερζής, τότε ολοκληρώνεται η συνταγή της επιτυχίας και της διαχρονικότητας ενός τραγουδιού.
Χρήστος Νικολόπουλος
Ένας ποιοτικός στίχος μπορεί να ολοκληρώσει και να απογειώσει μια καλή μελωδία και να γεννήσει ένα μεγάλο τραγούδι. Όπως επίσης μέσα στις λέξεις ενός καλού στίχου κρύβεται μία ιδιαίτερη μουσική και έγκειται στο ταλέντο και στην εμπειρία του συνθέτη να αποκαλύψει τη μουσική που κρύβεται μέσα και εάν δεν τα καταφέρει να την αποκαλύψει, ενδεχομένως το τελικό μουσικό αποτέλεσμα να αδικήσει τον στίχο.
Στην αρχή της καριέρας μου δεν είχα το προνόμιο της απόλυτης επιλογής των στίχων αλλά στάθηκα αρκετά τυχερός γιατί συνεργάστηκα με τους μεγαλύτερους και πιο προικισμένους Έλληνες στιχουργούς.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '70, και ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση είχα την αίσθηση που αργότερα έγινε βεβαιότητα ότι το λαϊκό τραγούδι και ο κόσμος που το αγαπούσε είχαν ανάγκη από μια διαφορετική στιχουργική προσέγγιση των ερωτικών συναισθημάτων της καθημερινότητας και των κοινωνικών προβλημάτων.
Είχε ολοκληρωθεί, κατά τη γνώμη μου, η λαϊκή στιχουργική ιδεολογία που επικρατούσε έως τότε, και ο στίχος είχε ανάγκη από ένα επαναπροσδιορισμό συναισθηματικό, πολιτικό και κοινωνικό.
Άλλωστε η είσοδος μεγάλων ποιητών στο λαϊκό τραγούδι όπως ο Γκάτσος, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης και άλλοι, ανέβασαν τον πήχη της ποιότητας και δημιούργησαν ένα ποιοτικό ανταγωνισμό και σημείο αναφοράς.
Στις επιλογές μου και στην αξιολόγηση των στίχων απέφευγα όσο μου ήταν δυνατόν τις φθαρμένες και πολυφορεμένες λέξεις, τις προβλέψιμες ρίμες, τις στιχουργικές ευκολίες και κοινοτυπίες.
Μου προκαλούσαν πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι πολύπλοκες και πρωτότυπες ρίμες και οι δύσκολες διασταυρώσεις που βρίσκονταν έξω από τα όρια ενός κλασσικού τετράστιχου, γιατί έτσι μου δινόταν η δυνατότητα να προεκτείνω και τα όρια της μελωδίας όπως επίσης και να δημιουργήσω ένα ειδικό κα ανάλογο κλίμα στις εισαγωγές της μελωδίας και στις μουσικές γέφυρες μεταξύ του ρεφραίν και του δεύτερου κουπλέ, αλλά και στο φινάλε της μελωδίας το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό γιατί αφήνει και τη τελευταία εντύπωση όπως η επίγευση που αφήνει ένα καλό κρασί.
Αισθάνομαι ιδιαίτερα ευτυχής και τυχερός που μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με μεγάλες στιχουργικές προσωπικότητες του τόπου μας όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Πυθαγόρας, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Μανώλης Ρασούλης, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Άρης Δαβαράκης κ.α.
Θεωρώ ιδιαίτερη στιγμή της καριέρας μου τη μελοποίηση στίχων του Καβάφη στα Γκρίζα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Οπωσδήποτε είναι αυτονόητο ότι εκτός από ένα καλό στίχο και μία καλή μουσική σημαντικό ρόλο στην επιτυχία ενός τραγουδιού παίζει ο τραγουδιστής και όταν αυτός είναι ο Καζαντζίδης, ο Νταλάρας, η Χαρούλα, ο Διονυσίου, ο Τερζής, τότε ολοκληρώνεται η συνταγή της επιτυχίας και της διαχρονικότητας ενός τραγουδιού.
Χρήστος Νικολόπουλος
