Ο Δημήτρης δεν ήταν έτσι απλά ένας πολύ καλός μου φίλος, ούτε επίσης έτσι απλά ένας μεγάλος ερμηνευτής, αλλά η αυθεντικότερη λαϊκή προσωπικότητα στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού.
Ο Δημήτρης δεν μιμήθηκε και δεν προσπάθησε να μοιάσει σε κανένα γι’ αυτό και ήταν πάντα πρώτος και ξεχωριστός.
Κατάφερε να αξιοποιήσει πλήρως τη μαθητεία του δίπλα στους μεγάλους δασκάλους γι’ αυτό και από το ξεκίνημα της καριέρας του είχε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά.
Δεν συμμετείχε και δεν ενσωματώθηκε ποτέ στο άθλιο Ελληνικό lifestyle που κατασπαράζει για είκοσι και πλέον χρόνια τις σάρκες του Ελληνικού τραγουδιού.
Σε όλες τις επιλογές του διάλεγε και προτιμούσε πάντα το περιεχόμενο από τη συσκευασία. Είχε το θάρρος να δηλώνει ότι το τραγούδι χάλασε από τότε που έφυγε από τα χέρια των δημιουργών και πήγε στα χέρια των τραγουδιστών, σημειολογώντας την αρχή της κατηφόρας για το ελληνικό τραγούδι.
Ήταν άνθρωπος ευθύς, μπεσαλής και αγέρωχος και σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν άτρωτος ακόμη και στη μεγάλη περιπέτεια της υγείας του.
Δεν μασούσε τα λόγια του και δεν είχαν κωλοτούμπες οι δηλώσεις του είτε μιλούσε για το τραγούδι, την πολιτική, την κοινωνία και δεν έκανε εκπτώσεις σε θέματα ήθους και αξιοπρεπείας.
Η αξιοπρέπεια του και η σεμνότητα του είχαν δημιουργήσει γύρω του ένα δίχτυ προστατευτικό που εμπόδιζε οτιδήποτε μικρόψυχο και φτηνό να τον αγγίζει.
Ήταν παθιασμένος με το τραγούδι και όταν τον άκουγες να ερμηνεύει ερωτικό τραγούδι ερωτευόσουν περισσότερο και όταν τραγούδαγε για χωρισμό αισθανόσουν ότι ο χωρισμός είναι ο πιο ισχυρός δεσμός κι απ’ τον ίδιο τον έρωτα.
Ακόμη και όταν χόρευε ζεϊμπέκικο στη μουσική γέφυρα στη “ΡΟΖΑ” με έναν τρόπο λεβέντικο, απέριττο και λιτό ήταν σαν να μας έλεγε ότι το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα αλλά πρέπει να είσαι μάγκας για να το χορέψεις.
Δυστυχώς δεν έκανες κάτι για να χάσεις αυτό το τρένο Δημήτρη και μας άφησες πρόωρα στην Εθνική μας μοναξιά αλλά όλοι μας θα σ’ αναζητάμε πάντα και στη Σαλονίκη και στη Αθήνα και σε όλη τη Ελλάδα και στα ξημερώματα και στα μεσημέρια και στα δειλινά.
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ
Ο Δημήτρης δεν μιμήθηκε και δεν προσπάθησε να μοιάσει σε κανένα γι’ αυτό και ήταν πάντα πρώτος και ξεχωριστός.
Κατάφερε να αξιοποιήσει πλήρως τη μαθητεία του δίπλα στους μεγάλους δασκάλους γι’ αυτό και από το ξεκίνημα της καριέρας του είχε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά.
Δεν συμμετείχε και δεν ενσωματώθηκε ποτέ στο άθλιο Ελληνικό lifestyle που κατασπαράζει για είκοσι και πλέον χρόνια τις σάρκες του Ελληνικού τραγουδιού.
Σε όλες τις επιλογές του διάλεγε και προτιμούσε πάντα το περιεχόμενο από τη συσκευασία. Είχε το θάρρος να δηλώνει ότι το τραγούδι χάλασε από τότε που έφυγε από τα χέρια των δημιουργών και πήγε στα χέρια των τραγουδιστών, σημειολογώντας την αρχή της κατηφόρας για το ελληνικό τραγούδι.
Ήταν άνθρωπος ευθύς, μπεσαλής και αγέρωχος και σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν άτρωτος ακόμη και στη μεγάλη περιπέτεια της υγείας του.
Δεν μασούσε τα λόγια του και δεν είχαν κωλοτούμπες οι δηλώσεις του είτε μιλούσε για το τραγούδι, την πολιτική, την κοινωνία και δεν έκανε εκπτώσεις σε θέματα ήθους και αξιοπρεπείας.
Η αξιοπρέπεια του και η σεμνότητα του είχαν δημιουργήσει γύρω του ένα δίχτυ προστατευτικό που εμπόδιζε οτιδήποτε μικρόψυχο και φτηνό να τον αγγίζει.
Ήταν παθιασμένος με το τραγούδι και όταν τον άκουγες να ερμηνεύει ερωτικό τραγούδι ερωτευόσουν περισσότερο και όταν τραγούδαγε για χωρισμό αισθανόσουν ότι ο χωρισμός είναι ο πιο ισχυρός δεσμός κι απ’ τον ίδιο τον έρωτα.
Ακόμη και όταν χόρευε ζεϊμπέκικο στη μουσική γέφυρα στη “ΡΟΖΑ” με έναν τρόπο λεβέντικο, απέριττο και λιτό ήταν σαν να μας έλεγε ότι το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα αλλά πρέπει να είσαι μάγκας για να το χορέψεις.
Δυστυχώς δεν έκανες κάτι για να χάσεις αυτό το τρένο Δημήτρη και μας άφησες πρόωρα στην Εθνική μας μοναξιά αλλά όλοι μας θα σ’ αναζητάμε πάντα και στη Σαλονίκη και στη Αθήνα και σε όλη τη Ελλάδα και στα ξημερώματα και στα μεσημέρια και στα δειλινά.
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ
